Τέμπη: Δεν είναι μόνο τα θύματα, είναι κάτι μεγαλύτερο και ευρύτερο

Είναι ανθρώπινο και εύλογο να εμφανίζεται σε πρώτο επίπεδο η ιδιότητα του γονιού ή του συγγενούς, με τον πόνο και την τραγωδία που βιώνει, όταν μιλάμε για αυτή τη δολοφονία από Κράτος και Ιδιωτικό Τομέα.

Η συγκίνηση, το συναίσθημα αλλά και το ιδιαίτερο ειδικό βάρος της οικογένειας, κάνουν πολύ κόσμο να βλέπει μόνον τη «μάνα» στο πρόσωπο της κας Μαρίας Καρυαστιανού, τον «πατέρα» στο πρόσωπο των κκ. Παύλου Ασλανίδη και Νίκου Πλακιά, το «γονιό» ή το «συγγενή» στο πρόσωπο των υπολοίπων συγγενών που πρωτοστατούν στον αγώνα για αποκάλυψη της αλήθειας και την απόδοση δικαιοσύνης.

Αυτοί οι άνθρωποι, που πήραν την πρωτοβουλία αλλά, ίσως, και το ρίσκο να ξεκινήσουν αυτόν τον αγώνα, κάνουν κάτι, το οποίο ήδη δημιουργεί Ιστορία (με « Ι» κεφαλαίο), διότι τον πόνο τους ως γονείς και συγγενείς, τον συνέδεσαν με κάτι μεγαλύτερο και ευρύτερο από τους ίδιους. Είτε το ήξεραν όταν ξεκινούσαν είτε όχι, οι άνθρωποι αυτοί έγιναν κοινωνικοί αγωνιστές. Δεν χρειάζονται στοιχεία και επιχειρήματα για να αποδειχθεί αυτό, θα το θεωρούσα προσβολή της νοημοσύνης όλων.

Εάν, λοιπόν, η αντίληψη μας επικεντρωθεί κυρίαρχα, ή και αποκλειστικά, στο «συγγενικό στοιχείο» μπορεί ο πραγματικός τους ρόλος να συρρικνωθεί ή να συσκοτισθεί. Μπορεί να οδηγηθούμε να παραβλέψουμε το αδιαμφισβήτητο γεγονός ότι, οι συμπολίτες μας που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή αυτού του αγώνα, έχουν υπερβεί τη θέση του συγγενούς, και έχουν πάρει – και – τη θέση του ανθρώπου που αγωνίζεται για το κοινό καλό. Μια επικέντρωση στο «συγγενικό» δηλαδή στο – κυρίαρχα – συγκινησιακό στοιχείο, μπορεί:

• να μειώσει τη συνειδητοποίηση των βαθύτερων πολιτικών και κοινωνικών ριζών αυτού του εγκλήματος.
• να χρησιμοποιηθεί για να εκβιάσει συναισθηματικά, να διεμβολήσει /τρικλοποδιάσει τον κοινωνικό και πολιτικό χαρακτήρα, που έχει πάρει αυτό το κίνημα ευρύτατου, πλέον,κόσμου.
• Να αντιμετωπιστεί σαν μια υπόθεση « απλά τραγικών οικογενειών », σαν η τραγωδία αυτή να μην έχει τις εγκληματικές της ρίζες σε κοινωνικούς και πολιτικούς, διαχρονικούς και πρόσφατους παράγοντες ( η απαρίθμηση είναι γνωστή και περιττή ).
• Αναπαράγει και συντηρεί την ψευδαίσθηση που λέει, ότι το να είσαι « μητέρα », «πατέρας», «οικογένεια» είναι εξορισμού και σε όλες τις περιπτώσεις καλό, φροντιστικό, εκτός κριτικής.

Το δεύτερο σημαντικό στοιχείο από πολιτική και πολιτισμική άποψη είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί υπερβαίνουν τη θέση του θύματος. Μια θέση, δικαιολογημένη μεν αλλά παθητική δε, εφόσον κάποιος παραμένει μόνον σε αυτή. Οι συμπολίτες μας αυτοί Πράττουν. Και μάλιστα πράττουν, ταυτόχρονα, τόσο για την προσωπική δικαίωση όσο και συλλογικά. Την ίδια στιγμή που σπαράζονται και πενθούν, ταυτόχρονα διεκδικούν Δικαιοσύνη με δημιουργικό και θετικό τρόπο, που υπερβαίνει το συναισθηματικό κομμάτι της προσωπικής και συλλογικής τραγωδίας. Δεν μένουν στην – αποκλειστικά – θυματική/συτοθυματοποιητική θέση της παθητικής προσμονής από το Θεό-Πολιτεία για κάποια παρηγοριά – εάν και όταν δεήσει να την παραχωρήσει, δεν αναδιπλώνονται στην εμβρυική στάση της κλάψας, του ατέρμονου μοιρολογιού, του ξυσίματος της πληγής για να μην επουλωθεί ποτέ ο πόνος.

Αυτό είναι ένα μεγάλο Παράδειγμα πολιτισμού και πολιτικής δράσης. Στην Ελλάδα ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής κουλτούρας περιλάμβανε έντονα τέτοια στοιχεία. Αγωνιστικές λιτανείες, οσιομαρτυρικότητα, αγιοποίηση/μουμιοποίηση των ηρώων, ανάδειξη των θανατερών κομματιών της λαϊκής ιστορίας και όχι των δημιουργικών ( πχ του θετικού έργου του ΕΑΜ, και όχι μόνον των εκτελέσεων, βασανιστηρίων, καταστροφών).

Το Κίνημα των Τεμπών συναντά το κίνημα των Πλατειών του 2011, το οποίο επίσης, άφησε ένα αντίστοιχο Παράδειγμα.

*Ο Δημήτρης Οικονομίδης είναι ψυχίατρος-ψυχοθεραπευτής, μέλος Δ.Σ. του ΙΨΥΠΕ “Π.Σακελλαρόπουλος”