Είτε το ξέρεις είτε όχι, έχεις ακούσει τον John Beasley να παίζει μουσική

Ο δύο φορές βραβευμένος με Grammy, John Beasley, έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα, για μία και μοναδική εμφάνιση, την Πέμπτη 15 Μαΐου, στις 21:00, στο THEATRE OF THE NO. Πρόκειται για έναν πολυτάλαντο δημιουργό της παγκόσμιας τζαζ σκηνής, στενό συνεργάτη θρυλικών προσωπικοτήτων και με μια εντυπωσιακή πορεία στα διεθνή μουσικά δρώμενα.

Είτε το ξέρεις είτε όχι, έχεις ακούσει τον John Beasley να παίζει. Είναι ένας πιανίστας, ενορχηστρωτής, συνθέτης και session μουσικός, το στίγμα του οποίου μπορεί να ανιχνευτεί σε έναν όγκο έργων που έχουν ακούσει εκατομμύρια… αυτιά. Η επιδέξια δουλειά του Beasley διανθίζει τηλεοπτικές σειρές και ταινίες, όπως τα: “Wall-E”, “Family Ties”, “Finding Nemo”, “Cheers”, “Austin Powers”, “Skyfall”, “American Idol” και “Erin Brockovich”.

Στο στούντιο και στη σκηνή, ο Beasley έχει παίξει με τους: Miles Davis, Barbra Streisand, Destiny’s Child, Diane Reeves, James Brown, Steely Dan, Queen Latifah, Baaba Maal, Chaka Khan και εκατοντάδες άλλα ονόματα. Και όπως αναφέρουν οι Los Angeles Times: «Aντλεί επιρροές από διαφορετικές γενιές, συνδυάζοντας τα έντονα αρμονικά clusters του Herbie Hancock, τη ρυθμική ευρηματικότητα του Monk και την πλούσια ευφυΐα του Art Tatum, δημιουργώντας ένα άκρως προσωπικό και εκλεπτυσμένο μουσικό ύφος».

John Beasley – Δεν γνωρίζω άλλη ζωή από το να παίζω μουσική

Παρά τον εντυπωσιασκό κατάλογο συνεργασιών του, ο Beasley δεν είναι αυτό που θα λέγαμε “celebrity” μουσικός, κάτι που δεν τον έχει εμποδίσει να εργάζεται πυρετωδώς. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στη μακροχρόνια συνεργασία του με τον βραβευμένο με Grammy και 15 φορές υποψήφιο για Όσκαρ κινηματογραφικό συνθέτη, Thomas Newman.

Ο Newman μέλος της διάσημης οικογένειας τραγουδοποιών και κινηματογραφικών συνθετών του Λος Άντζελες, συνεργάζεται με τον Beasley εδώ και σχεδόν 30 χρόνια. Ο Beasley αποκαλεί αυτές τις συνεδρίες “ευτυχία”, λέγοντας ότι αυτός και ο Newman διασταυρώθηκαν για πρώτη φορά όταν ο συνθέτης έψαχνε μια πειραματική μπάντα τύπου fusion για μια ταινία με τίτλο “Career Opportunities” και από τότε δουλεύουν μαζί.

Τον ρωτάμε την κλασική κλισέ ερώτηση που αφορά στο … τι άκουγε όταν ήταν μικρός στο σπίτι με τους γονείς του. Πέφτουμε διάνα γιατί και οι δύο γονείς του είναι επαγγελματίες μουσικοί και εκπαιδευτικοί. Πώς αυτό το πρώιμο περιβάλλον διαμόρφωσε το πάθος και την πορεία του στη μουσική;

“Μεγάλωσα μέσα στη μουσική – κυριολεκτικά. Ο πατέρας μου εξασκούνταν κάθε πρωί πριν φύγει για το σχολείο, η μητέρα μου δίδασκε μουσική όλη μέρα. Δεν ήξερα κανέναν άλλο τρόπο ζωής. Στο σπίτι μας, η μουσική δεν ήταν κάτι μακρινό ή μυστηριώδες, ήταν απλώς… φυσιολογική. Κανονικοποιήθηκε η ίδια η διαδικασία της δημιουργίας. Και κάπως έτσι, χωρίς καν να το καταλάβω, την ερωτεύτηκα. Για μένα ήταν σαν παιχνίδι – ένα παιχνίδι με ήχους που με μάγευαν. Και ευτυχώς, αυτό το παιχνίδι δεν το βαρέθηκα ποτέ. Ακόμα παίζω πιάνο με την ίδια χαρά που το έκανα ως παιδί.”

Υπήρξε για τον Beasley κάποια καθοριστική στιγμή στην οποία συνειδητοποίησε ότι η μουσική θα ήταν η δια βίου καριέρα του;

“Η μουσική ήταν πάντα εκεί. Μεγάλωσα βυθισμένος στο σύμπαν της – ακολουθώντας τους γονείς μου σε πρόβες και συναυλίες, βλέποντας τη δημιουργία σαν κάτι απολύτως φυσιολογικό. Παρ’ όλα αυτά, ως παιδί ονειρευόμουν να γίνω ποδοσφαιριστής. Στα οκτώ ξεκίνησα επίσημα μαθήματα πιάνου – τίποτα δραματικό ή “μοιραίο” ακόμα. Ήθελα μάλιστα να παίξω κιθάρα, να παίξω τη μουσική της γενιάς μου: Hendrix, Earth Wind & Fire, Blood, Sweat & Tears…

Είχαμε ένα μικρό garage συγκρότημα, και στα 12, όταν παραιτήθηκε ο πιανίστας, μπήκα στη θέση του. Δεν ήμουν καλός στην κιθάρα, οπότε το πιάνο φάνηκε μια τίμια λύση. Κι από εκεί ξεκίνησαν όλα. Ο πατέρας μου έφερνε δίσκους του Thad Jones, του Mel Lewis, του Quincy Jones, του Herbie Hancock… και κάπου εκεί, ήταν σαν να άναψε ο διακόπτης. Ήξερα: αυτή θα ήταν η ζωή μου.”

Έχει εργαστεί με θρύλους όπως ο Miles Davis, η Barbra Streisand και ο James Brown. Τι έχει αποκομίσει από αυτές τις εμπειρίες και πώς επηρέασαν τη δική του προσέγγιση στη μουσική;

“Όλοι τους –ο Miles Davis, η Barbra Streisand, ο James Brown– είχαν μια σχεδόν ιερατική αφοσίωση στην τέχνη τους. Ο Miles ήταν ίσως ο πιο αφοσιωμένος καλλιτέχνης που έχω γνωρίσει: είτε έπαιζε τρομπέτα, είτε άκουγε μουσική, είτε ζωγράφιζε στον ελεύθερό του χρόνο, ακόμα και όταν σκεφτόταν τι θα φορέσει στη σκηνή, όλα ήταν τέχνη. Η Barbra Streisand είχε μεγάλη επίγνωση κάθε νότας και κάθε οργάνου που τη συνόδευε. Και είχε απίστευτες ιδέες για το πώς ήθελε να ακούγονται οι ενορχηστρώσεις της κάτι ιδιαίτερα αξιοσημείωτο για ερμηνεύτρια. Και ύστερα, ο James Brown. Θυμάμαι μια πρόβα: εμφανίζεται ξαφνικά, ανεβαίνει στη σκηνή. Και μόνο η παρουσία του και ο τρόπος που τραγουδούσε έσφιξε την μπάντα. Ακουγόμασταν 100% πιο funky και ενωμένοι.”

Αναφορικά με τα Grammy και τη σημασία των διακρίσεων μας λέει: “Τα Grammy είναι οι ίδιοι οι δημιουργοί, οι καλλιτέχνες”, λέει ο John Beasley. “Ψηφίζουν καλλιτέχνες, μουσικοί, παραγωγοί — όχι οι άνθρωποι των δισκογραφικών ή της αγοράς. Αυτό έχει ιδιαίτερη βαρύτητα. Πρόκειται για τους συναδέλφους σου. Ανθρώπους που ξέρουν τι σημαίνει να γράφεις, να παίζεις, να παλεύεις με τον ήχο. Όταν αναγνωρίζεται η δουλειά σου από αυτούς, νιώθεις πραγματική επιβράβευση. Νιώθω ευγνωμοσύνη κάθε φορά.»”

Η μουσική του καλύπτει τον κινηματογράφο, την τηλεόραση, τα σύνολα τζαζ και τις ζωντανές εμφανίσεις. Πώς μετατοπίζεται δημιουργικά μεταξύ της σύνθεσης για μια ταινία της Pixar και της ενορχήστρωσης για μια μεγάλη μπάντα; “Για μένα, η σύνθεση – είτε για ταινία, είτε για μπάντα – είναι μέρος του ίδιου δημιουργικού κόσμου. Όταν γράφω για κινηματογράφο ή τηλεόραση, έχω την εικόνα, την ιστορία, το όραμα. Αλλά πρέπει να συνοδεύεις τον διάλογο, ακριβώς σαν να συνόδευες έναν σολίστα. Πλέον, στην ηλικία που είμαι, γράφω με τον τρόπο που πραγματικά θέλω – κι αυτό είναι από μόνο του ελευθερία.”

Αν θα έδινε μια συμβουλή στους νέους μουσικούς σήμερα που ονειρεύονται μια πολύπλευρη καριέρα σε μια συνεχώς εξελισσόμενη μουσική βιομηχανία;

“Αν πρόκειται να κάνεις καριέρα στη μουσική, νομίζω ότι πρέπει να θέλεις με φυσικότητα να παίζεις το μουσικό όργανό σου όλη μέρα και μετά να παίζεις και το βράδυ. Αν είναι δύσκολη η πρόσβαση στο όργανό σου, μάλλον δεν είναι για σένα. Και όσον αφορά την εξέλιξη, όταν έρχεσαι από τη σχολή του αυτοσχεδιασμού όπως εγώ, τότε ξέρεις ένα άλλο στιλ μουσικής ή μια άλλη περιοχή της μουσικής βιομηχανίας. Είναι απλά μια άλλη οδός για να δημιουργείς μουσική και να κάνεις τέχνη. Οπότε πρέπει να έχεις ανοιχτό μυαλό.

Προτείνω στους νέους μουσικούς να μάθουν να διαβάζουν και να γράφουν μουσική – και να εξοικειωθούν με τον υπολογιστή ως εργαλείο δημιουργίας. Συγκεκριμένα, με λογισμικά αλληλουχίας και μίξης. Στην πραγματικότητα, είναι σαν να μαθαίνεις ένα νέο μουσικό όργανο. Κι αυτό το “όργανο” μπορεί να ανοίξει τον ορίζοντά σου: να σου δώσει τη δυνατότητα να συμμετέχεις σε περισσότερα είδη συναυλιών, να παρουσιάσεις τη μουσική σου σε περισσότερα πλαίσια – και, φυσικά, να μπορείς να ζήσεις από αυτό που αγαπάς.”

Αναφορικά με την πρώτη εμφάνισή του στην Ελλάδα μάς λέει ότι ανυπομονεί: “να δω ποια θα είναι η ανταπόκριση των Ελλήνων στη μουσική μου… Ξέρω ότι το THEATRE OF THE NO είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μέρος. Ήμουν εκεί το περασμένο Σάββατο το βράδυ και το κοινό ήταν απίστευτο. Και ο τρόπος που μου αρέσει να παίζω τζαζ είναι ότι νιώθω πως το κοινό είναι το τέταρτο μέλος του τρίο. Παίρνουμε ανατροφοδότηση, παίρνουμε ενέργεια από το κοινό, ακριβώς όπως θα έπαιρνα από έναν μπασίστα και έναν ντράμερ. Είναι σημαντικό να υπάρχει αυτή η κοινότητα στην τζαζ και την αυτοσχεδιαστική μουσική.”

Info

• John Beasley: Πιάνο
• Σεραφείμ Μπέλλος: Ντραμς
• Μάνος Λούτας: Κοντραμπάσο

Πέμπτη 15 Μαΐου, 21:00, Τιμή Εισιτηρίου: 20€
Προπώληση Εισιτηρίων: more.com

Σχεδιασμός αφίσας: Σωτηρία Μπράμου
Social Media: Κάλλια Γερακιανάκη
Επικοινωνία & Δημόσιες Σχέσεις: Ελευθερία Σακαρέλη
 
THEATRE OF THE NO: Κωνσταντίνου Παλαιολόγου 3, Αθήνα, 6946851001