ΕΙΔΑΜΕ ΤΙ ΣΥΝΕΒΗ ΣΤΗΝ ΠΙΟ ΣΟΥΡΕΑΛ ΤΑΡΑΤΣΑ ΤΟΥ ΠΑΡΙΣΙΟΥ

Ο Ζαν-Κλοντ Καρριέρ, γνωστός για τη συνεργασία του με τον Λουί Μπουνιουέλ και το έργο του στον κινηματογράφο, μεταφέρει στο θέατρο την ικανότητά του να συνδυάζει τον σαρκασμό με τον σουρεαλισμό και την υπαρξιακή αναζήτηση. Στο έργο του «Η Ταράτσα» εξετάζει απολαυστικά τις ανθρώπινες σχέσεις και σκιαγραφεί αντιφάσεις και επιθυμίες γεφυρώνοντας χιούμορ και βάθος.

Η παράσταση “Η Ταράτσα” του Ζαν-Κλοντ Καρριέρ, σε σκηνοθεσία Τάσου Πυργιέρη, μεταφέρει τους θεατές σε ένα χώρο όπου οι αντιφάσεις του ανθρώπινου ψυχισμού και οι ανατρεπτικές σχέσεις αναδεικνύονται μέσα από την κωμωδία και το παράλογο. Tο έργο παρουσιάζεται στο Σύγχρονο Θέατρο και εξετάζει τη ζωή ενός ζευγαριού που χωρίζει, αλλά η «ταράτσα» του διαμερίσματος τους, ως σημείο συνάντησης και διαπραγμάτευσης, γίνεται ο καμβάς για να εξελιχθεί μια φαρσική, γεμάτη χιούμορ, μα και φιλοσοφία, ανατροπή.

Υπόθεση και διαχρονικότητα του έργου

Στο Παρίσι, ένα ζευγάρι αποφασίζει να χωρίσει. Εκείνη είναι έτοιμη να γυρίσει σελίδα και να ξεκινήσει μια νέα ζωή με τον καινούργιο της σύντροφο, ενώ εκείνος μένει πίσω, αποσβολωμένος από την απόφασή της και αδυνατώντας να την αποδεχτεί.

Ο χωρισμός τους φέρνει στην επιφάνεια ένα πρακτικό αλλά καθοριστικό ζήτημα: τι θα γίνει με το διαμέρισμα που μέχρι πρότινος μοιράζονταν. Μαζί με τη μεσίτριά τους, ξεκινούν τη διαδικασία ενοικίασης του σπιτιού — και μαζί, ένα απρόσμενο ταξίδι μέσα από αλλεπάλληλες επισκέψεις, πιθανούς ενοικιαστές και νέες, παράξενες γνωριμίες.

Καθώς οι χαρακτήρες διασταυρώνονται, οι σχέσεις περιπλέκονται. Ανάμεσά τους γεννιούνται παρεξηγήσεις, παράλογες καταστάσεις και συναισθηματικά ξεσπάσματα, σε ένα διαρκές παιχνίδι αποχωρισμού, επανασύνδεσης και προσωπικής επανατοποθέτησης.

Αν και το έργο γράφτηκε το 1997, η διαχρονικότητά του είναι εντυπωσιακή, καθώς αγγίζει τις ανατροπές στις ανθρώπινες σχέσεις και τις παραδοξότητες της καθημερινότητας. Ταυτόχρονα, αναδεικνύει τις διαρκείς ανάγκες για αποδοχή, επικοινωνία και ελευθερία, σε μια κοινωνία που έχει γίνει μηχανική και ανώφελα κλειστή στις βεβαιότητες της.

Η σκηνοθεσία του Τάσου Πυργιέρη

Ο Τάσος Πυργιέρης σκηνοθετεί το έργο με έναν σπιρτόζικο και καταιγιστικό ρυθμό, προσφέροντας μια δυναμική παράσταση που δεν φοβάται να αμφισβητήσει τις συμβάσεις. Η ματιά του είναι γεμάτη ενέργεια και αυθορμητισμό, το σουρεαλιστικό στοιχείο που διατρέχει το έργο καταδεικνύεται από το πολύχρωμο, “χειροποίητο” σκηνικό και ενισχύεται από τις ανατροπές και καταστάσεις που αμφισβητούν την πραγματικότητα, φέρνοντας στο προσκήνιο τις πιο ανθρώπινες επιθυμίες και συναισθήματα.

Η σκηνοθεσία του Τάσου Πυργιέρη δεν περιορίζεται στην ανάδειξη της κωμικότητας, αλλά ανοίγει τον δρόμο για έναν υπαρξιακό προβληματισμό. Οι χαρακτήρες του έργου, που πηδούν από την ταράτσα και επιστρέφουν ζωντανοί, δεν αποτελούν απλώς ένα σουρεαλιστικό εύρημα. Αντίθετα, λειτουργούν ως υπενθύμιση πως η πραγματικότητα είναι πολύ πιο εύπλαστη από όσο νομίζουμε και η γραμμή ανάμεσα στο καθημερινό και το μεταφυσικό είναι εύθραυστη και λεπτή.

Το χιούμορ του έργου δεν έρχεται μόνο από τις ανατροπές και τις κωμικές καταστάσεις, αλλά και από τη σκηνική απελευθέρωση των ηρώων, οι οποίοι σπάνε τα «πρέπει» και ζουν σε έναν κόσμο που αψηφά τις παραδοσιακές αξίες.

Το έργο, μέσα από τη σουρεαλιστική του διάσταση, θέτει στο επίκεντρο τις ανθρώπινες σχέσεις, αναδεικνύοντας την ανάγκη για αποδοχή, κατανόηση και απελευθέρωση. Ο Τάσος Πυργιέρης υπογραμμίζει ότι η ζωή δεν ακολουθεί πάντα τους κανόνες και θέτει το ερώτημα: τι σημαίνει πραγματικά να πέφτεις και τι να σηκώνεσαι ξανά;

Η παράσταση ενισχύεται και από τη μουσική επιμέλεια του σκηνοθέτη, ο οποίος επέλεξε γαλλικά τραγούδια που ενίσχυσαν την ατμόσφαιρα νοσταλγίας και ρομαντισμού, ενώ παράλληλα ενδυνάμωσαν το σουρεαλιστικό και κωμικό στοιχείο του έργου, απογειώνοντας τις συναισθηματικές εντάσεις των χαρακτήρων.

Φρέσκες ερμηνείες και δυναμική ομάδα

Με την αριστοτεχνική γραφή του, ο Καριέρ μας δείχνει πώς οι ήρωες, παρά τις αδυναμίες και τις αποτυχίες τους, αναζητούν συνεχώς έναν σκοπό, μια κατανόηση, ή έστω μια μορφή σύνδεσης, ακόμα και μέσα από το παράλογο. Οι ερμηνείες των ηθοποιών στην παράσταση είναι φρέσκιες με καθέναν να προσφέρει μια μοναδική προσέγγιση στον χαρακτήρα του.

Το άρτι χωρισθέν ζευγάρι που βρίσκεται στην καρδιά του έργου των Βασίλη Αθανασόπουλου και Μαριλένας Μόσχου είναι δροσερό και αποτυπώνει με ακρίβεια την αποξένωση που κυριαρχεί στις ανθρώπινες σχέσεις. Απολαυστικός ο Θάνος Μπίρκος στον ρόλο του παράξενου ενοικιαστή που πηγαίνει να δει τα διαμερίσματα, παραμένει εκεί για λίγο, τρώει, μαγειρεύει, κοιμάται για δύο ώρες και μετά φεύγει, για να συνεχίσει την ίδια διαδικασία σε κάποιο άλλο διαμέρισμα. Αυτή η εικόνα, γεμάτη σουρεαλισμό και παραλογισμό, αποτυπώνει την αίσθηση της ατέρμονης αναζήτησης για κάτι ουσιαστικό ή, ίσως, την αδυναμία να βρει κάποιος έναν πραγματικό τόπο ή σύνδεση.

Εξαιρετική στις κωμικές της στιγμές η Χριστίνα Ροκαδάκη στον ρόλο της έτερης ενοικιάστριας που θέλει να νοικιάσει το σπίτι με τον τυφλό στρατιωτικό σύζυγό της.

Ο Ιάσονας Παπαματθαίου στον ρόλο του πλούσιου γοητευτικού playboy αφήνει το δικό του ισχυρό αποτύπωμα δείχνοντας το εύρος των υποκριτικών δυνατοτήτων του. Η Αγγελική Καρυστινού τέλος, λίγο πιο θαμπή, αλλά καταφέρνει τελικά να ανταποκριθεί στον ρόλο της μεσίτριας.
Γενικότερα, η χημεία της ομάδας αποτυπώνει την αίσθηση του χάους που επικρατεί στη σκηνή, ενώ η καλοκουρδισμένη αλληλεπίδραση των χαρακτήρων κάνει το έργο να κυλά αβίαστα και γεμάτο ενέργεια.

Συμπέρασμα

Η Ταράτσα» προσφέρει μια ανατρεπτική θεατρική εμπειρία, γεμάτη σουρεαλισμό, ενώ αναδεικνύει τις πιο ανθρώπινες πτυχές της κοινωνίας μας. Παρά την ανάγκη τους για αγάπη και σύνδεση, οι ήρωες μένουν μόνοι, παγιδευμένοι σε έναν κόσμο γεμάτο παραλογισμούς και ανατροπές. Το έργο προκαλεί το κοινό να αναρωτηθεί για τις πραγματικές μας ανάγκες και τις σχέσεις που διαμορφώνονται κάτω από την επιφάνεια της καθημερινότητας.