Μια προαγωγή, μια κλήρωση και η γυναίκα του Καίσαρα…

Η δικαιοσύνη βρίσκεται διαρκώς στο στόχαστρο πολλών. Αμφισβητούνται αποφάσεις της και επιλογές της ηγεσίας της και υπάρχουν καταγγελίες για εξάρτησή της από την εκτελεστική εξουσία, δηλαδή την κυβέρνηση, μολονότι η δικαστική εξουσία τυπικά (συνταγματικά) θεωρείται ανεξάρτητη.

Μια αίσθηση καχυποψίας περιβάλλει τους λειτουργούς της δικαιοσύνης, ιδιαίτερα όσους βρίσκονται σε ηγετικές θέσεις, για τη στάση τους σε μείζονες υποθέσεις των τελευταίων ετών(υποκλοπές, Τέμπη). Γι’ αυτό χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή τόσο στις εσωτερικές διαδικασίες όσο και στη δημόσια εικόνα, ώστε να μη δημιουργούνται στην κοινή γνώμη αρνητικοί συνειρμοί.

Και για να γίνουμε συγκεκριμένοι, ας δούμε δύο χτεσινές ειδήσεις:

Πρώτον, έγινε γνωστό ότι μεταξύ των προαγωγών που έγιναν είναι και αυτή της(μέχρι χτες) εισαγγελέως Εφετών Βασιλικής Βλάχου. Προήχθη σε αντεισαγγελέα του Αρείου Πάγου. Για όσους δεν γνωρίζουν ή έχουν ξεχάσει το σκάνδαλο των υποκλοπών, η χτεσινή εξέλιξη δεν προκαλεί καμιά εντύπωση. Όμως δεν(πρέπει να) είναι έτσι. Διότι η προαχθείσα εισαγγελέας δεν είναι η πρώτη τυχούσα. Έχει μείνει στην πρόσφατη δικαστική ιστορία ως η «εισαγγελέας της ΕΥΠ». Αυτή, δηλαδή, που είχε υπογράψει χιλιάδες αποφάσεις για παρακολουθήσεις, μεταξύ των οποίων ήταν ένας αρχηγός κόμματος, αρκετοί υπουργοί, ο αρχηγός των ενόπλων δυνάμεων και άλλοι αξιωματικοί, δημοσιογράφοι κ.α.

Η συγκεκριμένη εισαγγελική λειτουργός ελέγχθηκε πειθαρχικά και απαλλάχτηκε. Και έτσι τώρα οι προϊστάμενοί της την έκριναν ικανή για προαγωγή. Όλα νόμιμα. Μένει και να απαντηθεί το παλιό ερώτημα αν το νόμιμο είναι(πάντα) και ηθικό.

Δεύτερον, χτες έγινε στη Βουλή η κλήρωση των ανώτατων δικαστών που θα αποτελέσουν το Δικαστικό Συμβούλιο, το οποίο θα κρίνει την παραπομπή ή όχι σε δίκη(και με ποια κατηγορία) του πρώην υφυπουργού Χρήστου Τριαντόπουλου. Ο διάβολος της κληρωτίδας το έφερε έτσι και η εισαγγελέας του Αρείου Πάγου Γεωργία Αδειλίνη επελέγη (κληρώθηκε) για να ασκήσει το ρόλο του εισαγγελέα στο Δικαστικό Συμβούλιο. Όμως, υπάρχουν δύο «αλλά»:

• Η κυρία Αδειλίνη έχει επικριθεί για τη στάση της στην υπόθεση των Τεμπών και έχει έρθει σε σύγκρουση με συγγενείς των θυμάτων. Επομένως, δεν έχει την(λεγόμενη) έξωθεν καλή μαρτυρία. Μήπως δεν θα έπρεπε το όνομά της να μπει στην κληρωτίδα, να έχει ζητήσει η ίδια να εξαιρεθεί;
• Η κυρία Αδειλίνη αποχωρεί τον προσεχή μήνα από τη θέση της λόγω συνταξιοδότησης. Τι θα γίνει, λοιπόν, μέχρι τότε; Θα ασκήσει για περίπου ένα με ενάμιση μήνα ρόλο εισαγγελέα στην υπόθεση Τριαντόπουλου και μετά θα παραδώσει στον διάδοχό της; Μήπως δεν θα έπρεπε να είναι στην κληρωτίδα;

«Λεπτομέρειες», θα μπορούσε κάποιος να πει. Όχι και τόσο. Σε μια εποχή καχυποψίας αυτά θα έπρεπε να αποφεύγονται. Η δικαιοσύνη και οι λειτουργοί της θα έπρεπε να μη δίνουν (άλλες) αφορμές που ενισχύουν τις υποψίες για ταύτισή τους με τις επιδιώξεις της εκτελεστικής εξουσίας.

Παραφράζοντας ελαφρώς τη γνωστή ρήση για τη γυναίκα του Καίσαρα, θα λέγαμε ότι η δικαιοσύνη και οι λειτουργοί της δεν αρκεί να είναι ανεξάρτητοι, πρέπει και να φαίνονται…