Πόλεις, θόρυβος και το προσωπικό ίχνος στη μουσική των Tiersen, Woody και Kurtág
Διαβάζεται σε 3'
Τρεις δίσκοι που αποφεύγουν τον εύκολο εντυπωσιασμό. Ψηφιακή κριτική από τον Ήχο Εντός.
- 13 Μαΐου 2025 12:59
György Kurtág – Játékok (Pierre-Laurent Aimard, Pentatone)
Η μουσική ως υπόμνηση: για το τι ξεχνάμε να αισθανθούμε όταν τα πράγματα γίνονται μεγάλα.
Μίνιμαλ, άμεσο, σχεδόν αθέατο. Το Játékok δεν διεκδικεί τίποτα. Απλώς εμφανίζεται μπροστά σου με τη μορφή μικρών κομματιών που φέρουν μέσα τους τη συγκέντρωση ενός αιώνα.
Ο Aimard δεν παίζει για να εντυπωσιάσει. Παίζει σαν να αφήνει την αναπνοή του πάνω στο πιάνο. Κάθε νότα, μια φράση που διακόπηκε. Κάθε σιωπή, μια φράση που δεν χρειάστηκε να ειπωθεί.
Δεν είναι μουσική για να γεμίσεις χρόνο. Είναι μουσική για να μείνεις ακίνητος και να ακούσεις την παρουσία των πραγμάτων όταν κανείς δεν μιλά.
Brandon Woody – For the Love of It All (Blue Note, 2025)
Δεν είναι ντεμπούτο. Είναι ο ήχος κάποιου που ήδη κουβαλά την πόλη του — χωρίς να την κραυγάζει.
Ο Brandon Woody γράφει μ’ ένα χέρι στο πνευστό και το άλλο στον ώμο της Βαλτιμόρης. Jazz χωρίς στόμφο, με μελωδίες που ξέρουν από φθορά και ρυθμούς που χτίστηκαν σε αίθουσες και πεζοδρόμια.
Ο ήχος του είναι καθαρός — όχι για να εντυπωσιάσει, αλλά γιατί δεν έχει τίποτα να κρύψει. Η μπάντα Upendo παίζει σαν να μιλάει ενωμένη φράση. Το “Never Gonna Run Away” δεν είναι τίτλος. Είναι απόφαση.
Ένα άλμπουμ που δεν λέει “κοιτάξτε με”. Λέει: εδώ είμαστε, έτσι όπως είμαστε — και αυτό είναι αρκετό.
Yann Tiersen – Rathlin from a Distance / The Liquid Hour (Mute, 2025)
Ο ήχος του πού ήσουν, και μετά — του πού θέλεις να πας.
Ηχογραφημένο μετά από μια σόλο ιστιοπλοΐα, το πρώτο μισό είναι εσωστρεφές: ο Tiersen μιλά με πιάνο και παύσεις. Κάθε κομμάτι και τοπίο — Fastnet, Norðragøta, Caledonian Canal — σαν ημερολογιακές σελίδες που δεν γράφτηκαν για κανέναν άλλο.
Στο δεύτερο μισό, τα τύμπανα γίνονται καμπάνες συναγερμού. Η πολιτική οργή συνυπάρχει με club ενέργεια, η φωνή της Émilie Quinquis σαν ηχώ μέσα σε ηλεκτρονική ομίχλη. Το “Dolores” δεν τελειώνει. Απλώς αποσύρεται, όπως και η ελπίδα.
Ένα διπλό πορτρέτο σιωπής και ανάφλεξης. Και τα δύο, αληθινά.