No politica στη Eurovision – Φταίει όμως η Yuval Raphael;

No politica στη Eurovision όπου και όπως μας βολεύει.

Η Ρωσία αποκλείστηκε ορθώς λόγω επιθετικής πολιτικής. Κατ’ αντιστοιχία θα έπρεπε να είχε αποκλειστεί και το Ισραήλ, κάτι ανάλογο θα έπρεπε να είχε γίνει και στη Euroleague (βλέπε Μακάμπι) που σπεύδει να ρίξει πρόστιμα σε όσους σηκώνουν “πολιτικά λάβαρα”.

Το 2019 η Eurovision έστησε το πανηγύρι της στο Τελ Αβίβ πάνω σε πρώην κατοικίες Παλαιστινίων που εκδιώχθηκαν με τον πιο βίαιο τρόπο. Σημειωτέον, το Ισραήλ δεν είναι κράτος της ΕΕ. Αλλά για να αιτιολογηθεί αυτό χώσαμε μέσα και την Αυστραλία για το ξεκάρφωμα.

Η Ισραηλινή Yuval Raphael δεν φταίει σε τίποτα. Επιβίωσε της σφαγής της Χαμάς, ένιωσε τον απόλυτο τρόμο, φέρει τα τραύματά της, και βρίσκει τρόπο για να προχωρήσει στη ζωή της, όπως μπορεί. Ταυτίζεται με τη σημαία του κράτους που εκπροσωπεί με τρόπο βιωματικό και με ένα ψυχολογικό βάρος που δύσκολα αντιμετωπίζεται από κάποιον που επέζησε της φρίκης. Αυτό είναι απόλυτα σεβαστό.

Η εργαλειοποίηση της συμμετοχής της από τη χώρα της φταίει. Η οποία είναι ξεκάθαρα πολιτική επίδειξη δύναμης που ξεπερνάει τα όρια της πρόκλησης, με τραγούδι περί δήθεν “παγκόσμιας ειρήνης”, την ώρα που η γενοκτονία στη Γάζα συνεχίζεται.

Η Yuval σώθηκε από την επίθεση της Χαμάς. Δεν σώθηκε από την κατακραυγή για τα  γυναικόπαιδα της Παλαιστίνης, που σφάζονται κάθε μέρα. Τη στιγμή που τραγουδούσε η Yuval Raphael ο στρατός του IDF ισοπέδωνε την ήδη ισοπεδωμένη, Γάζα.

Οι σημαίες υπέρ της Παλαιστίνης στη διοργάνωση αυτό καταδεικνύουν, όσο κι αν προσπάθησαν οι διοργανωτές να αποκρύψουν τα γιουχαΐσματα, όπως είχαν αποκρύψει το πανό κατά του Φράνκο και του Σαλαζάρ στη διοργάνωση του 1964. H European Broadcasting Union επέτρεψε βέβαια φέτος “πολιτικά μηνύματα” στο κοινό, αλλά όχι on stage.

Από την άλλη, όσο κι αν “ενοχλούνται” κάποιοι, οι σημαίες υπέρ της Παλαιστίνης στη Βασιλεία, δεν μπορούν να ταυτίζονται με την “υπεράσπιση” της Χαμάς, αλλά συμβολοποιούν τις κραυγές για το τέλος μιας εισβολής που πλέον είναι εντελώς αναίτια, παραβιάζοντας κάθε ανθρώπινο δικαίωμα και κάθε “αρχή αναλογικότητας” και “προστασίας εδαφών”.

Το έγκλημα κατά της ανθρωπότητας ποτέ δεν μπορεί να μπαίνει κάτω από πολιτικές μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Όταν αυτό συμβαίνει, αυτό γίνεται ως προκάλυμμα μιας συγκεκριμένης ιδεολογίας που υπηρετεί οικονομικές – γεωπολιτικές αξιώσεις, και όχι την ίδια την Ειρήνη – που την ευαγγελίζονται μέχρι και οι μακελάρηδες.

Το Ισραήλ εδώ και δεκαετίες, αντί να “αμύνεται”, επεκτείνεται ιμπεριαλιστικά με εποικισμούς, χτίζει τείχη, παραβιάζει εκεχειρίες, καταπιέζει και χρησιμοποιεί μια καθόλα κατακριτέα σφαγή κατά δικών του αμάχων για να εξυπηρετήσει συμφέροντα του ίδιου του Νετανιάχου και των αφεντικών του. Πέραν των ιστορικών και κατά περίπτωση διαφορετικών εθνοτικών και γεωπολιτικών ιδιαιτεροτήτων, αυτό που προέχει είναι ο σεβασμός του Ανθρώπου. Και σε αυτό η κυβέρνηση Νετανιάχου κωφεύει εντελώς εκουσίως.

Αν αυτό δεν μας ταράζει στο μεδούλι της ύπαρξής μας, τότε δεν έχει νόημα να συζητάμε για οτιδήποτε άλλο.

Συζήτηση έγινε ακόμη για το αν έκανε “φάουλ” η Κλαυδία που μίλησε στα ισραηλίτικα Μέσα Ενημέρωσης. Παρακολουθώντας τη συνέντευξη, πρόσεξα πως επέλεξε να τοποθετηθεί για την ίδια τη Yuval, κρατώντας “διπλωματικές” αποστάσεις.

Το ίδιο έκανε “μαζεύοντας” τα σημαινόμενα του κομματιού της, για να κατευνάσει τις αντιδράσεις της Τουρκίας, τηρώντας μια “ουδετερότητα” που πράγματι είναι αμφιλεγόμενη. Προσωπικά εκτιμώ πως κάνει ό,τι κάνει για να ενισχύσει όσο περισσότερο μπορεί τη συμμετοχή της και το ίδιο το μήνυμα της “Αστερομάτας”, το οποίο όμως κάπου τελικά “θολώνει”. 

Θα μπορούσε να “χασμουρηθεί”. Θα μπορούσε και να μη μιλήσει καθόλου.

Πρακτικά όμως, το πρόβλημα δεν είναι η Yuval ή η Κλαυδία, αλλά το ότι είναι εκεί το Ισραήλ.

Το μόνο που θα πίεζε επί της ουσίας τις καταστάσεις, θα ήταν ένα μαζικό #boycott_israel – ακόμη και – σε μια “pop” διοργάνωση μαζικής ορατότητας, με αποδοκιμασία του κοινού από κάτω προς τα πάνω, και με διαρκές αίτημα για αποκλεισμό του Τελ Αβίβ από ευρωπαϊκές διοργανώσεις.

Και στο τέλος της ημέρας, μακάρι να βλέπαμε Yuval και Κλαυδία μαζί, να στέλνουν μήνυμα προστασίας των αμάχων, όπου κι αν βρίσκονται αυτοί. Αλλά οι κοπέλες είναι “θύματα” της Ιστορίας, όχι ρυθμιστές της.

 

Η έφοδος της Χαμάς στο νότιο Ισραήλ την 7η Οκτωβρίου 2023 είχε στοιχίσει τη ζωή 1.218 ανθρώπων στην ισραηλινή πλευρά, στην πλειονότητά τους αμάχων, σύμφωνα με καταμέτρηση του Γαλλικού Πρακτορείου βασισμένη σε επίσημα δεδομένα.

Από τους 251 ανθρώπους που είχαν απαχθεί εκείνη την ημέρα, απομένουν 57 στα χέρια παλαιστινιακών ένοπλων οργανώσεων στη Γάζα, όμως 34 εξ αυτών έχουν κηρυχτεί νεκροί από τον ισραηλινό στρατό.

Οι ισραηλινές στρατιωτικές επιχειρήσεις αντιποίνων ευρείας κλίμακας έκτοτε έχουν στοιχίσει τη ζωή τουλάχιστον 53.010 ανθρώπων στη Λωρίδα της Γάζας, στην πλειονότητά τους αμάχων, σύμφωνα με τα πιο πρόσφατα δεδομένα του υπουργείου Υγείας της κυβέρνησης της Χαμάς στον θύλακο, τα οποία χαρακτηρίζονται αξιόπιστα από τον ΟΗΕ.