Ο δήθεν “αντι-αντισημιτισμός” ως ασύμμετρο όπλο

Κάθε κριτική στο Ισραήλ για τα μαζικά εγκλήματα και την εξόντωση αμάχων στη Γάζα δαιμονοποιείται ως εκδήλωση αντισημιτισμού. Οι διαμαρτυρίες καταγγέλλονται ως όψεις ρατσιστικού μίσους.

Δεν είναι σποραδικές ακρότητες, δεν είναι μεμονωμένες εξάρσεις εμμονικών υποστηρικτών του Ισραήλ. Συγκροτούν μια συντεταγμένη και συστηματική προσπάθεια ιδεολογικής καταστολής και πειθάρχησης. Αρκεί ως απόδειξη ο ορυμαγδός ψεμάτων και ύβρεων που ακολούθησε τη διαμαρτυρία στην εκδήλωση της Ισραηλινής πρεσβείας στην Έκθεση βιβλίου.

Ο νέος δήθεν «αντι-αντισημιτισμός» δεν έχει καμία σχέση με την καταπολέμηση της εβραιοφοβίας που οδήγησε στο μέγιστο των εγκλημάτων, το Ολοκαύτωμα. Αυτός ο νέος διεθνής μακαρθισμός ασκείται στο όνομα δήθεν των Εβραίων αλλά στην πραγματικότητα είναι ο μεγαλύτερος χορηγός του αντισημιτισμού. Εκμεταλλεύεται κυνικά το συλλογικό αίσθημα ιστορικής ενοχής για το Ολοκαύτωμα. Προσβάλλει το Ολοκαύτωμα περισσότερο ακόμα και από τους αρνητές του: το εργαλειοποιεί για να δικαιολογήσει ένα άλλο έγκλημα.

Η μιντιακή ορχήστρα του «αντι-αντισημιτισμού» δεν έχει καμία σχέση με τον υπαρκτό κίνδυνο του αντισημιτισμού. Σε πολλές χώρες –και στη δική μας- πρώτα βιολιά υπέρ της ακροδεξιάς ρατσιστικής κυβέρνησης του Ισραήλ είναι πατεντάτοι ακροδεξιοί πρώην αντισημίτες. Κανείς δεν πιστεύει ότι τώρα τους έπιασε ο πόνος για το μίσος κατά των Εβραίων.

Ο δήθεν «αντι-αντισημιτισμός» είναι όχημα πολιτικής ευθυγράμμισης όσων αντιμάχονται τον τραμπικό αυταρχισμό και τους συμμάχους του. Οι περικοπές χρηματοδότησης στα Πανεπιστήμια των ΗΠΑ το δείχνουν, η κυβέρνηση το λέει καθαρά: τιμωρούνται γιατί «ανέχονται τον αντισημιτισμό, έχουν προσχωρήσει στη woke ατζέντα και υιοθετούν μαρξιστικές ιδέες».

Ο νέος δήθεν «αντι-αντισημιτισμός» στηρίζεται πολιτικά στη γέφυρα δεξιάς-ακροδεξιάς και ακραίου κέντρου. Ο στιγματισμός όσων ασκούν κριτική ως φορέων αντισημιτισμού τείνει να αποτελέσει βαρύ όπλο αυτού του μετώπου στη μάχη κατά εκείνων που τολμούν ακόμα και να αρθρώσουν την ιδέα ενός αντίπαλου μετώπου. Να γιατί ο «δήθεν αντι-αντισημιτισμός» υπερβαίνει το θέμα του Ισραήλ και τέμνει την πολιτική ζωή πολλών χωρών με τρόπο συνολικό.

Αυτός ο νέος δήθεν «αντι-αντισημιτισμός» αξιοποιεί τα πλούσια μέσα που παρέχει η συμμαχία με την τεχνο-ολιγαρχία και χρησιμοποιεί τον ψηφιακό αλγοριθμικό πόλεμο για να επιτύχει συναίνεση στη σιωπή. Αυτή είναι η πραγματική άνωθεν λογοκρισία, για την οποία δε λένε λέξη όσοι κατήγγειλαν δήθεν λογοκρισία στην Έκθεση βιβλίου.

Η επιλογή της ελληνικής κυβέρνησης να παρέχει πλήρη και ανεπιφύλακτη στήριξη στο Ισραήλ (θλιβερή παραφωνία ακόμα και στην φιλοϊσραηλινή Ευρώπη) ας μη θεωρείται απλά γεωπολιτικός κυνισμός. Η στοίχιση με τους καταζητούμενους από το Διεθνές Δικαστήριο για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας έχει οσμή οικονομικής συναλλαγής. Αρκεί να θυμηθούμε τα νήματα που συνέδεαν τις ελληνικές υποκλοπές με το Ισραήλ, τα εξοπλιστικά και τα συστήματα ασφαλείας. Είναι πολλές οι μπίζνες και πολλά τα λεφτά.

Ο αγώνας κατά της ανερχόμενης ακροδεξιάς τέμνεται με τον αγώνα κατά της ακροδεξιάς κυβέρνησης του Ισραήλ που εγκληματεί. Είναι κρίσιμο να ηττηθεί η ακροδεξιά στο Ισραήλ και να λογοδοτήσει για τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Πρέπει να ηττηθούν πολιτικά στις χώρες τους όσοι θαυμάζουν τη «μεγάλη Δυτική Δημοκρατία της Μέσης Ανατολής» και υμνούν το «προκεχωρημένο φυλάκιο του δυτικού πολιτισμού». Είναι ακριβώς οι άνθρωποι που πρόθυμα θα στήριζαν ακροδεξιές εκτροπές στις ευρωπαϊκές χώρες.

Η διεθνής της ακροδεξιάς και του νεοαυταρχισμού συσπειρώνεται γύρω από το έγκλημα στη Γάζα και επελαύνει με δρεπανηφόρο άρμα τον «δήθεν αντι-αντισημιτισμό».