Έξι χρόνια: Αντί για λύσεις, φούντες με μαργαριτάρια…

Σε λίγο η κυβέρνηση Μητσοτάκη συμπληρώνει έξι χρόνια στην εξουσία. Στην πρώτη τετραετία όλα «της πήγαν δεξιά». Στη δεύτερη άρχισαν νωρίς οι δοκιμασίες, όπως έδειξε το αποτέλεσμα των περσινών ευρωεκλογών. Το 41% του 2023 έγινε 28% το 2024. Και από τότε, παρά την απουσία υπολογίσιμης αντιπολίτευσης, δεν μπορεί να σηκώσει (δημοσκοπικό) κεφάλι και ζει με το άγχος του τέλους της αυτοδυναμίας της.

Γιατί συμβαίνει αυτό; Είναι μόνο η κυβερνητική φθορά και η «κατάρα» της δεύτερης θητείας; Φυσικά, όχι. Δεν υπάρχουν «κατάρες» στην πολιτική, αλλά κάποια στιγμή αρχίζει να ισχύει ένας απλός κανόνας: όταν μια κυβέρνηση, αντί να λύνει τα ουσιαστικά προβλήματα, τα εξωραΐζει και καταφεύγει σε φιγουρατζίδικες κινήσεις, οι πολίτες το καταλαβαίνουν και αντιδρούν.

Αυτή η μέθοδος είναι συνήθης για τη σημερινή κυβέρνηση, για να μην πούμε ότι είναι κανόνας. Ας το δούμε με δύο παραδείγματα.

Πρώτο παράδειγμα: είναι κοινή πεποίθηση ότι το δημόσιο σύστημα υγείας πάσχει. Ελλείψεις γιατρών και νοσηλευτών, ουρές και πολύωρες αναμονές στις εφημερίες, ράντζα στους διαδρόμους. Πώς αντιμετωπίζονται όλα αυτά; Με επικοινωνιακές κινήσεις. Κάθε τρεις και λίγο ο πρωθυπουργός πάει σε κάποιο νοσοκομείο, για να «διαπιστώσει»- δηλαδή να του το πει ο υπουργός Υγείας- την «πρόοδο» στον τομέα του. Τις προάλλες πήγε στον «Ευαγγελισμό» για να δει το «βραχιολάκι», με το οποίο θα εφοδιάζονται όσοι πηγαίνουν στις εφημερίες, για να βλέπουν πόσες ώρες θα περιμένουν. Για «επαναστατική μέθοδο» μίλησε ο Άδωνις Γεωργιάδης, με τη γνωστή αμετροέπεια και μεγαλοστομία που τον διακρίνει. «Και πόση ήταν η καθυστέρηση που παρατηρήθηκε;», ρωτήθηκε σε ραδιοφωνική συνέντευξη. «Η μεγαλύτερη ήταν έξι ώρες», απάντησε. Χαράς ευαγγέλια για τους ασθενείς. Μπροστά στο «επαναστατικό» βραχιολάκι, θα «ξεχνάνε» τον πόνο τους και τις καθυστερήσεις. Κατά τα άλλα, ο Κυριάκος Μητσοτάκης εξήγγειλε, για πολλοστή φορά, ότι στο τέλος της δεύτερης θητείας της κυβέρνησής του θα έχουμε «ένα νέο ΕΣΥ». Να το μετονομάσουν κιόλας, να το πουν ΝΕΣΥ, για να τρίζουν τα κόκαλα όσων το ίδρυσαν και το στήριξαν στις δύσκολες εποχές.

Δεύτερο παράδειγμα: Ένα από τα «ψωμοτύρια» των κυβερνώντων είναι η περίφημη «αξιολόγηση» στο Δημόσιο. Την οποία τώρα ο πρωθυπουργός θα συνδέσει με το νέο «εθνικό στόχο», που είναι η άρση της μονιμότητας των υπαλλήλων του. Βεβαίως, ο κ. Μητσοτάκης γνωρίζει ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει, αφού δεν μπορεί να συγκεντρώσει την κοινοβουλευτική πλειοψηφία που απαιτείται για να αναθεωρηθεί το Σύνταγμα. Ο κ. Μητσοτάκης το κάνει μόνο και μόνο για να στριμώξει το ΠΑΣΟΚ, η ηγεσία του οποίου ταλαντεύεται μεταξύ της «σκληρής αντιπολίτευσης» και της επιδίωξης να εμφανίζεται σαν «μια καλύτερη ΝΔ».

Έξι χρόνια κυβερνούν και δεν έχουν κάνει τίποτα για να ισχύει η ουσιαστική αξιολόγηση, η οποία δεν χρειάζεται καμιά συνταγματική αναθεώρηση. Αλλά πώς να το κάνουν όταν σε όλες τις θέσεις ευθύνης οι επιλογές γίνονται με την κλασική μέθοδο των «δικών μας παιδιών»; Πώς να ισχύσει στοιχειώδης αξιοκρατία, όταν στην εξαετία αυτής της διακυβέρνησης ο αριθμός των μετακλητών υπαλλήλων, δηλαδή των καθαρά κομματικών ρουσφετιών, έχει σπάσει όλα τα ρεκόρ;

Αλήθεια, ποια αξιολόγηση έκαναν στον διαβόητο ΟΠΕΚΕΠΕ, που βρίσκεται στη δίνη ενός σκανδάλου με ευρωπαϊκές διαστάσεις; Πέντε διοικήσεις έχουν αλλάξει οι υπουργοί που τον επιβλέπουν, ουδείς από τους «αρίστους» αυτούς πήρε χαμπάρι πώς έκλεβαν εκατομμύρια ευρώ οι επιτήδειοι;

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν θέλει ή δεν μπορεί(ή και τα δύο) να αντιμετωπίσει τα ουσιαστικά προβλήματα των πολιτών. Η αγοραστική δύναμη των Ελλήνων βρίσκεται στον πάτο της ευρωπαϊκής κατάταξης. Και η στεγαστική κρίση κάνει το στόχο της απόκτησης κατοικίας(αγορά ή ενοικίαση) όνειρο απατηλό ειδικά για τους νέους.

Το εισόδημα, το σπίτι, τα νοσοκομεία, αυτά είναι τα πιεστικά προβλήματα. Το λένε οι πολίτες και σε όλες τις έρευνες, τις οποίες τόσο μελετούν ο πρωθυπουργός και οι περί αυτόν. Κι επειδή δεν θέλουν ή δεν μπορούν να δώσουν λύσεις σε αυτά, καταφεύγουν στον εξωραϊσμό τους, σε φιγουρατζίδικες κινήσεις και αμετροεπείς δηλώσεις.

Μπορεί να μην έχουν απέναντί τους υπολογίσιμο κομματικό αντίπαλο, αλλά πολίτες δεν «χάφτουν» πια τόσο εύκολα τα επικοινωνιακά κόλπα. Δεν θα πιστέψουν ότι τους λείπει αυτό που λέει η λαϊκή ρήση για τη «…φούντα με μαργαριτάρι».