Γιατί χρειαζόμαστε κι άλλες Μαρίνες

Θα προσπαθήσω να «ανοίξω» τη σκέψη μου προς την κοινωνία και να μην μείνω μόνο στη Μαρίνα Σπανού, διότι είμαι απολύτως υποκειμενική και μπορεί να θεωρηθώ προκατειλημμένη.

Όπως μπορείτε να διαβάσετε, όποιος θα ήθελε δηλαδή, στη μεγάλη συνέντευξη που της έκανα πρόσφατα στο «αδελφάκι» μας Ladylike, για την παγκόσμια μέρα της μουσικής, γνωρίζω τη Μαρίνα πολλά χρόνια και την έχω φιλοξενήσει γραπτώς αρκετές φορές. Οπότε, ναι, προφανώς της έχω αδυναμία, οπότε θα γράψω θετικά, όμως αλήθεια της αξίζει. Και καλό είναι να το πάμε λίγο παραπέρα, να δούμε γιατί.

(Για μια αλήθεια πάντως είναι η απάντηση. Για την αλήθεια, την αυθεντικότητα, την ειλικρίνεια, γιατί τραγουδάει και μιλάει στη γιαγιά της ή στον πιτσιρίκο Γιάννη, χωρίς ατζέντα).

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή, δηλαδή από τους γονείς της. Την καθηγήτρια Μουσικής στη Σχολή του Εθνικού Θεάτρου, Μελίνα Παιονίδου και τον ηθοποιό Χρήστο Σπανό. Καλλιτέχνες, σεμνοί αμφότεροι, δύο ευγενικοί και καλοπροαίρετοι άνθρωποι που ζουν σε έναν αστραφτερό κόσμο χωρίς να έχουν χαλαστεί από τη χρυσόσκονή του. Αυτήν που έκαναν αστερόσκονη και την έριξαν πάνω στο δικό τους πλάσμα. Η απαλότητα και γλύκα της Μελίνας και ο ειλικρινής αυθορμητισμός του Χρήστου σε κερδίζουν αμέσως – δεν ξέρω κανέναν ηθοποιό που να τους γνωρίζει που να μην πει καλά λόγια για εκείνους. Δεν είναι τυχαίο. Αν δεν ίσχυαν όλα αυτά, κάτι θα έβγαινε στην επιφάνεια. Ετσι λοιπόν, έχουμε την καλή βάση.

Αυτή τη βάση για την οποία φωνάζουν οι ειδικοί – ψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι κλπ. – όταν συζητούν για τη βία των νέων. Προσοχή στην οικογένεια και στο διαδίκτυο. «Ασχοληθείτε με τα παιδιά σας», «Δείξτε τους αγάπη», «Μάθετε να τα ακούτε», «Αποδεχθείτε τα». Οι τέσσερις φράσεις κλειδιά για να μεγαλώσεις έναν υγιή ψυχικά άνθρωπο και να τον οπλίσεις με ό,τι καλύτερο μπορείς προτού βγει σε αυτή τη ζούγκλα. Την πολύ άγρια ζούγκλα του σήμερα.

Ποτέ κανείς δεν τα καταφέρνει τέλεια και ασφαλώς μπορεί να υπάρχουν και οικογένειες με όλα καλώς καμωμένα και με παιδιά που αντιμετωπίζουν βαριές δυσκολίες. Οι εξαιρέσεις… θυμάσαι ε; Επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Αυτοί λοιπόν οι γονείς, οι της Μαρίνας, τα έκαναν όλα τούτα με το κορίτσι τους που δεν πέρασε και πολύ εύκολα στα μικρά της χρόνια στο σχολείο – αναγκάστηκε δηλαδή και να το αλλάξει για να προφυλαχθεί από το μπούλινγκ. Εκείνοι πάντα δίπλα της. Την άκουγαν και την στήριζαν. Ανταποκρίνονταν, δηλαδή, στο παιδί τους. Τόσο απλά. Δεν θέλει και φιλοσοφία δα για να το κάνεις αυτό.

Και τα χρόνια πέρασαν και η Μαρίνα βρήκε τρόπο να εκφραστεί και εκείνοι πάλι τη στήριξαν απολύτως, ακόμη και στην τρέλα να τραγουδάει με μια κιθάρα κάτω από το Ηρώδειο. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη ότι εγώ θα έλεγα στον γιο μου «μπράβο παιδί μου, πάω να σου βρω ηχείο», όπως έκανε ο Χρήστος.

Για να μην πλατιάζω άλλο, φθάσαμε στο 2025 με τη Μαρίνα να είναι ένα αστέρι του σήμερα, μια αληθινή σταρ που δεν έχει τίποτα από σταριλίκι. Εχει την απήχηση και την αποδοχή της σταρ, έχει τη λάμψη και το χάρισμα στη σκηνή, έχει φωνάρα μελωδική και βαθιά, έχει φαντασία και τόλμη, και φυσικότητα και αυθορμητισμό, έχει συναίσθημα και χαρμολύπη, έχει τον δημιουργικό πλούτο αλλά δεν έχει ύφος, δεν την ψώνισε, δεν ξέφυγε.

Mιλά για τους μουσικούς της, τον μαέστρο και μπασίστα Κωστή Βήχο, τον κιθαρίστα Αλέκο Βουλγαράκη, τον ντράμερ (και κρουστά) Αποστόλη Μπουρνιά και τον πιανίστα Γιώργο Κουρέλη με μεγάλο αληθινό σεβασμό, τους εκτιμά βαθιά και το δείχνει. Μαθαίνει από εκείνους και το λέει.

Εχει αυτή την πάστα το κορίτσι, είναι πλασμένο από αυτό το υλικό. Το καλό που αντέχει, δεν ξεθωριάζει, που θα αντέξει στον χρόνο η ποιότητά του και το προτιμάς από την ποσότητα.

Η Μαρίνα, όπως συμφωνήσαμε με τη Μαρία Ναυπλιώτου, που καθόταν δίπλα μας, είναι η ελπίδα ότι ο κόσμος μπορεί να γίνει καλύτερος και ότι το μέλλον μπορεί να είναι πιο φωτεινό. Όταν την κρατούσε αγκαλιά στα παρασκήνια, της έλεγε «Και γράφεις, και μελοποιείς και τραγουδάς και λάμπεις στη σκηνή κορίτσι μου! Τι πλάσμα είσαι εσύ! Ολο το μέλλον είναι δικό σου!»

Συμφωνώ με τη Μαρία απολύτως. Και κάτι ακόμη, ίσως ακόμη πιο σημαντικό. Η Μαρίνα, σε εποχή βίας, εκπέμπει μια εσωτερική ηρεμία και ευγένεια που κάνει καλό στον κόσμο. Παρατηρούσα τα νέα παιδιά, τα πολλά νέα παιδιά, που ήταν εκεί. «Κανονικά» παιδιά εννοώντας πως δεν έβλεπες επιθετικότητα. Το μεγάλο θέμα των καιρών μας είναι η βία των ανηλίκων -δεν το ξεχνώ ποτέ- είναι η βία που καλλιεργείται μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα, είναι οι εκφοβισμοί κάθε λογής.

Και τα τραγούδια που γράφει και μελοποιεί η Μαρίνα είναι τέτοια που αποδέχονται φόβους και αδυναμίες, που κοιτούν στα μάτια τα θέματα αλλά απαλύνουν την ψυχή μέσα από το μοίρασμα και την ελπίδα. Τραγουδάει ανθρωπένια και παραδέχεται δημόσια και κρίσεις πανικού και το καλό της ψυχοθεραπείας που κάνει ευλαβικά (γιατί πώς άλλιώς να διαχειριστείς τέτοια δόξα και φήμη στα 22-23 σου;). Οσο «ειρηνικοί» είναι οι στίχοι της, τόσο «ειρηνικό» και το κοινό της. Κάπως έτσι διαμορφώνεις έναν καλύτερο κόσμο. Κάπως έτσι ελπίζεις για το αύριο που τους ανήκει. Βάλτε τη μάθημα στα σχολεία.

ΥΓ. Ηταν και η πρώτη συναυλία του 6χρονου Αρη, που πιστεύει ακόμη πως η Μαρίνα έγραψε για εκείνον τον «Ταξίδι» γιατί είναι η φίλη του που του το τραγούδησε στο σπίτι. Επίσης, νομίζω πως πιστεύει πως τη λένε Μαρίνα Ησπανού. Μια λέξη. Όπως και να ‘χει, όσο εκείνη μιλούσε με τη Μαρία, εκείνος χοροπηδούσε δίπλα της για να τον δει. Και όταν τον σήκωσε στην αγκαλιά της, έπλεε σε πελάγη ευτυχίας.
Ευχαριστούμε Μαρίνα και φαμίλια.