Μη σκαλίζεις τη στάχτη…

Δεν μπορώ να πάω πίσω στο χθες, γιατί ήμουν κάποιος άλλος
(Λιούις Κάρολ, Άγγλος συγγραφέας).

Την περίοδο που διανύουμε καταναλώνουμε πολύ παρελθόν. Παρά το πλήρες – και εν πολλοίς δυσώδες – παρόν (θηριώδης ακρίβεια, στεγαστική κρίση, εγκλήματα και σκάνδαλα με παραπεμφθέντες και υπό παραπομπή υπουργούς για πανάκριβους «φραπέδες» και «χασάπηδες» φίλους τους), μεγάλο μέρος της επικαιρότητας αφιερώνεται στο παρελθόν, με αφορμή τη 10η επέτειο του δημοψηφίσματος (2015). Εντέχνως η κυβερνητική προπαγάνδα προσπαθεί να ανασκαλέψει το παρελθόν όπως τη συμφέρει, μιλώντας μόνο για το σύμπτωμα (δημοψήφισμα) και κρύβοντας το προηγηθέν έγκλημα (χρεοκοπία).

Ας ξεκαθαρίσουμε εξαρχής κάτι. Το παρελθόν προσφέρεται για αναστοχασμό, αλλά σπανιότατα δίνει νίκες. Στο μισό αιώνα της Μεταπολίτευσης τα κόμματα και οι ηγέτες που κέρδισαν δεν το κατάφεραν ποτέ μόνο παρελθοντολογώντας. Νίκησαν γιατί καλλιέργησαν προσδοκίες, δηλαδή είπαν κάτι για το μέλλον.

Γι’ αυτό η «αποκατάσταση» του παρελθόντος μπορεί να χρειάζεται, ιδιαίτερα αν κάποια πράγματα έχουν διαστρεβλωθεί, αλλά σε καμία περίπτωση δεν αρκεί για μια επιστροφή. Αυτή απαιτεί κάτι παραπάνω: τι κάνουμε για το σήμερα και το αύριο;

Κι επειδή με πρωτοβουλία του Αλέξη Τσίπρα ανασκαλεύτηκε ένα μέρος αυτού του παρελθόντος, ως απάντηση στην καταιγιστική κυβερνητική προπαγάνδα, ας ξεκαθαρίσουμε ορισμένα πράγματα.

1. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας ανέλαβαν το 2015 να κυβερνήσουν μια χρεοκοπημένη χώρα. Ήταν άπειροι, απαράσκευοι και διακατέχονταν από άγνοια, ιδεοληψίες και ακραίο βολονταρισμό. Μοιραία προσέκρουσαν σε τοίχο, οι δανειστές δεν θα δέχονταν να ικανοποιήσουν, αναίμακτα, αιτήματα της νέας κυβέρνησης.
2. Όταν το κατάλαβε, ο Τσίπρας προσπάθησε να αμυνθεί. Κίνηση άμυνας ήταν το δημοψήφισμα της 5ης Ιουλίου 2015. Δεν ήταν κίνηση για να βγάλει τη χώρα από την ευρωζώνη. Το είπε και η Άνγκελα Μέρκελ, το λένε και τα αποκαλυφθέντα πρακτικά της τότε σύσκεψης των πολιτικών αρχηγών.
3. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας δεν καταστράφηκαν, μετά το 2019, εξαιτίας του δημοψηφίσματος του Ιουλίου του 2015, άλλωστε ακολούθησαν δεύτερες εκλογές τον Σεπτέμβριο, τις οποίες κέρδισαν. Απλώς είχαν τη μοίρα της πρώτης μνημονιακής κυβέρνησης(ΠΑΣΟΚ, Γιώργος Παπανδρέου): και οι δύο για άλλα εξελέγησαν, άλλα έκαναν και οι ψηφοφόροι δεν το άντεξαν.

Επιπλέον, το συγχωροχάρτι που έδωσαν στην κυβέρνηση που οδήγησε στη χρεοκοπία την περίοδο 2007-2009 (ΝΔ, Κώστας Καραμανλής), η συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ του Καμένου και συμπεριφορές δικών του στελεχών (βλέπε Πολάκης), «λεύκαναν» τη ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη με τα γνωστά αποτελέσματα, τραγικά για το σύνολο της πάλαι ποτέ μεγάλης προοδευτικής παράταξης. Ούτε τα φωτεινά σημεία της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ (έξοδος από τα Μνημόνια, χρηστή δημοσιονομική διαχείριση με 36 δισεκατομμύρια μαξιλάρι που άφησε στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, Συμφωνία των Πρεσπών) ήταν αρκετά για να αποτρέψουν την ήττα. Διότι το 2019 και πολύ περισσότερο το 2023 αυτά ήταν παρελθόν. Και οι περισσότεροι ψηφοφόροι ήθελαν να φύγουν από αυτό και να «πατήσουν» σε κάτι που να ακουμπά το αύριο.

Κάπως έτσι νίκησε η ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη. Η οποία, όμως, τώρα έχει το δικό της παρελθόν, των έξι ετών της διακυβέρνησης. Με ανεξίτηλα στίγματα σκάνδαλα και εγκλήματα και με σταθερά παρόντα προβλήματα που χειροτερεύουν τη ζωή της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών. Αν ο κ. Μητσοτάκης και οι δικοί του νομίζουν ότι με διαστρέβλωση του παρελθόντος και αφόρητη προπαγάνδα για το σήμερα θα επαναλάβουν το 2019 και το 2023, είναι πολύ γελασμένοι. Και φαίνεται ότι το πιστεύουν, αλλιώς ορισμένοι δεν θα έλεγαν τέτοιες προκλητικές παλαβομάρες: «Η μόνη που δεν έχασε το θέμα, είναι η κυβέρνηση. Το θέμα του ΟΠΕΚΕΠΕ και των αγροτικών ενισχύσεων το έχασε η αντιπολίτευση, το έχασαν τα μέσα ενημέρωσης, το έχασε, δυστυχώς, και η Ευρώπη για κάποιο διάστημα. Η Ελλάδα από το 2024 εφαρμόζει, σε συνεργασία με τις ευρωπαϊκές αρχές, ένα “μνημόνιο”. Ο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι σε επιτήρηση από την ελληνική κυβέρνηση, από το ελληνικό Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης. Εφαρμόζεται ένα σχέδιο δράσης 45 σημείων για την εξυγίανση του ΟΠΕΚΕΠΕ ακριβώς γιατί η ελληνική κυβέρνηση από το 2019, το 2020, το 2021, το 2022, το 2023, διαπίστωνε διαρκώς και παρέπεμπε στη δικαιοσύνη τέτοια προβλήματα».

Την ώρα, δηλαδή, που οι διάλογοι των «φραπέδων» και των «χασάπηδων» προκαλούν αναγούλα, την ώρα που η ευρωπαϊκή εισαγγελία ξεσκεπάζει υπουργούς (Βορίδης, Αυγενάκης), την ώρα που ο πρωθυπουργός λέει «αποτύχαμε», ο Επικρατείας Άκης Σκέρτσος αναφωνεί : «Μόνο εμείς δεν χάσαμε το σκάνδαλο»! Κάτι ανάλογο με την εμπνευσμένη δήλωση του Άδωνη ότι ο Ανδρουλάκης ήξερε για το σκάνδαλο επειδή είναι…Κρητικός (πάλι καλά που δεν τον καταχέριασε επειδή, ως Κρητικός, δεν ενημέρωσε για το σκάνδαλο τον…μη Κρητικό Μητσοτάκη!).

Επανερχόμαστε στην αρχική ιδέα του σημερινού σημειώματος. Το παρελθόν από μόνο του δεν δίνει νίκες. Όση προπαγάνδα κι αν επιστρατεύσουν ο Μητσοτάκης και οι συν αυτώ για το 2015 δεν θα «λευκάνουν» το σημερινό δικό τους παρόν. Το οποίο, όταν θα γίνουν οι εκλογές, οι ψηφοφόροι θα βλέπουν ως παρελθόν.

Και ο Τσίπρας θα κάνει τραγικό λάθος, αν χρησιμοποιήσει για την επανάκαμψή του μόνο την αποκατάσταση του παρελθόντος του. Δεν αρκεί. Το παρελθόν δεν φέρνει νίκες, αν επισκιάζει το σήμερα και το αύριο. Το έχει πει πολύ καλά ο Αμερικανός προπονητής του μπάσκετ Τζόν Γούντεν: «Μην επιτρέπεις στο χθες να τρώει πάρα πολύ από το σήμερα»…