Όλοι μαζί τα φάγανε οι συγκεκριμένοι

Αυτό που πάντα με ενοχλούσε στη ρήση του Θ. Πάγκαλου ήταν πως οι τίμιοι άνθρωποι, όσοι ζουν με τον ιδρώτα τους, εμφανίζονταν σαν να μην υπήρχαν. Το «όλοι μαζί» θα ήταν σωστό μόνο στο μέτρο που θα σήμαινε ότι όχι μόνοι κάποιοι πολιτικοί, αλλά μαζί τους και κάποια κοινωνικά μπλοκ συνέπραξαν στην απομύζηση κονδυλίων. Ήταν όμως στην πραγματικότητα κάλπικο επειδή δεν συνέπραξαν όλοι, ούτε καν οι πολλοί, για να θυμηθούμε τη δημοκρατία, που μένουν παραμελημένοι στο κάτω πάτωμα της αδικίας.

Το κάλπικο «όλοι μαζί» αποτελεί μια διαχρονική συμμαχία, ένα win – win συνενόχων. O πολιτικός κερδίζει έτσι ζωγραφίζοντας την εικόνα του υπολογίσιμου διαχειριστή ψηφοφόρων, ο επιτήδειος πολίτης από την άλλη κερδίζει παριστάνοντας ότι διαθέτει ισχυρές πλάτες. Έμμεσο μήνυμα, «δικαστή, δημοσιογράφε, υπάλληλε κλπ, πρόσεχε μην εγγίζεις». Θα μπλέξεις!

Παραλλαγή – πιο επικίνδυνη – της ίδιας μεθόδου συνενοχής εφαρμόζει η σημερινή κυβέρνηση. Στην αρχή το κόλπο έπιανε, το 2019 ή 2020 η αλλαγή κυβέρνησης ήταν νωπή κι ο πολίτης ήταν λογικό να μπορεί να πείθεται για ευθύνες των προηγούμενων. Τώρα όμως, μετά 6 χρόνια η προπαγάνδα συναντά δυσκολίες. Αλλάζει μορφή, αναφέρεται σε διαχρονικές ευθύνες όλων των κομμάτων ή άλλων γενικώς. Κι έτσι αποκαλύπτεται περίτρανα ο ακροδεξιός της χαρακτήρας: Αν φταίνε όλα τα κόμματα, φταίει όλη η δημοκρατία από τη φύση της, όλοι οι πολιτικοί, νάτη η πεμπτουσία!

Σε πρώτο χρόνο λοιπόν πιάνει το «σκάνδαλα κάνουν όλοι», που μπορεί να γίνεται πιστευτό καθώς τα οικονομικοκοινωνικά σκάνδαλα στον καπιταλισμό λίγο πολύ (κρίσιμο αυτό το «λίγο πολύ» πάντως) αποτελούν αυτοφυές αγκάθι. Ας προσέξουμε όμως σε δεύτερο χρόνο τη λυδία λίθο: Τις συγκαλύψεις. Αυτές, δεν τις καταφέρνουν όλοι. Πόσοι δεν καταδικάστηκαν του ΠΑΣΟΚ από το βρώμικο 1989 και ύστερα; Ποιος δεν θυμάται τον Κουτσόγιωργα, τα ονόματα συνεργατών του Κ. Σημίτη, τους δυο υπουργούς που αργότερα πέρασαν από τη φυλακή; Η καταδίκη εξάλλου του Ν. Παππά του ΣΥΡΙΖΑ παραμένει στο προσκήνιο, αν και για ένα ελαφρύ πλημμέλημα παράβασης καθήκοντος, αφορώντας πράξη που αντί δαπάνης έφερε έσοδα στο κράτος.

Η κυβερνητική – συγκαλυπτική προπαγάνδα αντίθετα είναι παντοδύναμη και αποτελεσματική. Για πότε αλήθεια ξεχάστηκε ότι εξαιτίας παραγραφής κατά το άρθρο 86 Συντάγματος η κακουργηματική απιστία στη Novartis αναγκαστικά έμεινε χωρίς δίκη ουσίας, ότι επομένως οι όποιοι αθώοι δεν μπόρεσαν να δείξουν το δίκιο τους, αλλά και οι όποιοι ένοχοι έμειναν ατιμώρητοι; Ποιος δεν πληροφορήθηκε αρμοδίως ότι για τους 650 νεκρούς στην Πύλο ευθύνες αναζητούνται μόνο σε κατώτερους, ότι για τις υποκλοπές φταίνε μόνο κάποιες ιδιωτικές εταιρίες, ότι για τα Τέμπη ερευνώνται μόνο ελαφρά πλημμελήματα με εμπλεκόμενο και τον Χρ. Σπίρτζη;

Χωρίς άλλο, η πιο περίτεχνη προσπάθεια διασποράς των ευθυνών πραγματοποιείται τώρα με τον OΠΕΚΕΠΕ. Ο πρωθυπουργός δήλωσε «αποτύχαμε» και εμείς δεν θα ρίξουμε την ευθύνη στους άλλους. Στην επόμενη πρότασή του όμως αυτοαναιρούμενος πάλι μίλησε για διαχρονικές, προϋπάρχουσες δηλαδή αδυναμίες. Κι ας γνωρίζουν όλοι, όπως και η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία, ότι το σκάνδαλο διογκώθηκε από το 2020. Γίνεται κι ένα δημοσκοπικό ερώτημα «μήπως φταίνε όλοι οι πολιτικοί», έρχεται πρώτη η καταφατική απάντηση αφού ο πολίτης χρόνια τώρα γαλουχείται με το «όλοι τους ίδιοι είναι», και δένει η τελική εικόνα.

Όχι «όλοι μαζί» λοιπόν, στη διαφθορά ή ιδίως στη συγκάλυψη: Μόνο κάποιοι συγκεκριμένοι ωφελούνται.