Κώστας Παπαδάκης: Μια συζήτηση για το παρελθόν, που αφορά το σήμερα

Η δημοσιοποίηση μέρους των πρακτικών του Συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών την επομένη του δημοψηφίσματος-απάτη του Ιουλίου του 2015 πυροδότησε έναν κύκλο πολιτικής αντιπαράθεσης, που δεν αφορά τόσο μια ιστορική αποτίμηση για το τι έγινε πριν 10 χρόνια. Πρωτίστως αφορά την ανάγκη του συστήματος να διαμορφώσει αξιόπιστες για το κεφάλαιο και τα συμφέροντά του εναλλακτικές, οι οποίες σήμερα θα λειτουργούν ως βολική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση της ΝΔ, ενσωματώνοντας τη λαϊκή δυσαρέσκεια που δημιουργεί την πολιτική της, και το συντομότερο θα είναι διαθέσιμες να αναλάβουν τη σκυτάλη της διαχείρισης της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής.

Για την ιστορία, αυτό που αποδεικνύεται από τα δημοσιεύματα, δεν είναι η “υπεύθυνη πατριωτική στάση” του τότε πρωθυπουργού, που δήθεν λειτούργησε με γνώμονα “το καλό της χώρας”, ερμηνεύοντας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ως εντολή για μια “καλύτερη συμφωνία”. Καμία “πατριωτική στάση” δεν αποτέλεσε το τσάκισμα του λαού με τους υπέρογκους φόρους και όλα τα άλλα μέτρα του τρίτου μνημονίου, καθώς και των προηγούμενων δύο που διατηρήθηκαν ενώ υποτίθεται ότι θα καταργούνταν. Κανένα “καλό της χώρας”, αλλά μόνο το καλό της ελληνικής άρχουσας τάξης και των ιμπεριαλιστών συμμάχων της, δεν υπηρετούσαν οι ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, αεροδρομίων, σιδηροδρόμου, η αναβάθμιση των σχέσεων με τις ΗΠΑ (και τότε με Τραμπ) και με το κράτος-δολοφόνο του Ισραήλ (και τότε με Νετανιάχου). Αυτά, για να μην ξεχάσουμε και όσα ξέραμε, τώρα με το περιβόητο “rebranding”, το οποίο, μάλιστα, καθώς φαίνεται έχουν αναλάβει διάφορα κέντρα του κατεστημένου (μέχρι και η Μέρκελ αξιοποιήθηκε σε αυτή την κατεύθυνση).

Αυτό που επιβεβαιώνεται ξανά είναι η αλήθεια που μόνο το ΚΚΕ είχε πει στον λαό, πριν ακόμα από το δημοψήφισμα, όταν η προπαγάνδα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ του τα έλεγε πολύ διαφορετικά από ότι παρουσιάζονται τώρα: ότι τόσο το “ΝΑΙ” όσο και το ψευδεπίγραφο “ΟΧΙ”, αποτελούσαν επί της ουσίας συναίνεση σε ένα νέο, βάρβαρο μνημόνιο. Αυτή ήταν, άλλωστε, η προδιαγεγραμμένη κατάληξη μιας διαπραγμάτευσης που αποδεχόταν εξαρχής ως δεδομένα τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ, το ΝΑΤΟ, το γεγονός ότι τα κλειδιά της οικονομίας θα βρίσκονται στα χέρια των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων. Γι’ αυτό τα στρατόπεδα του “ΝΑΙ” και του “ΟΧΙ”, που υποτίθεται ότι έδιναν μάχη μέχρις εσχάτων στη σύντομη προεκλογική περίοδο, τα βρήκαν σε χρόνο dt και κατέληξαν στο γνωστό κοινό ανακοινωθέν, με το οποίο μόνο το ΚΚΕ διαφώνησε, ενώ στη συνέχεια ψήφισαν μαζί το τρίτο μνημόνιο, τα προαπαιτούμενα και τους περισσότερους εφαρμοστικούς νόμους.

Το σημαντικότερο για το σήμερα που προκύπτει από τη συζήτηση που διεξάγεται, είναι η προσπάθεια να πειστεί ο λαός ότι πηγή των προβλημάτων του δεν είναι η αντιλαϊκή πολιτική που υπηρετούν όλες οι κυβερνήσεις για λογαριασμό του κεφαλαίου και στη βάση ακριβώς των κατευθύνσεων και οδηγιών της ΕΕ, αλλά η “απόκλιση” από την ευρωενωσιακή “κανονικότητα”, είτε λόγω “διαχρονικών παθογενειών”, όπως λέει η ΝΔ, είτε λόγω της “κατάλυσης του κράτους δικαίου και της διαφθοράς της σημερινής κυβέρνησης”, όπως λένε όλοι οι υπόλοιποι. Όλοι τους, πλην ΚΚΕ, συμφωνούν στον στόχο, και ανταγωνίζονται για το ποιος είναι ο πιο ικανός να τον υλοποιήσει. Σε αυτό το πλαίσιο, μάλιστα, ο Α. Τσίπρας παρουσιάζεται σήμερα, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως… ηγέτης του πάλαι ποτέ “Μένουμε Ευρώπη”, ρόλο που εννοείται ότι εξακολουθεί να διεκδικεί ο Κ. Μητσοτάκης.

Ποια είναι, όμως, η κανονικότητα της ΕΕ, στην οποία υπόσχονται να μας οδηγήσουν; Είναι η κανονικότητα:

• Των πολέμων στους οποίους η ΕΕ πρωτοστατεί, δίνοντας πακτωλούς δισεκατομμυρίων από τις τσέπες των λαών στα λόμπι της πολεμικής οικονομίας, στηρίζοντας τον σφαγέα Νετανιάχου και το αντιδραστικό καθεστώς Ζελένσκι. Ήδη τα ευρωπαϊκά μονοπώλια έχουν βάλει στο μάτι τον πλούτο της Ουκρανίας, όπως φάνηκε στην πρόσφατη σύνοδο της Ρώμης, όπου ο κ. Μητσοτάκης ξεδίπλωσε τα σχέδια των εν Ελλάδι “αρπακτικών” για τη φάση της ανοικοδόμησης, με επίκεντρο την Οδησσό.
• Της καταστολής και του εγκλωβισμού απέναντι στους ξεριζωμένους, που οι ίδιοι έχουν δημιουργήσει με τους πολέμους τους. Οι αθλιότητες Πλεύρη για τους “καλοταϊσμένους” πρόσφυγες, αποτελούν ευθεία αντανάκλαση της βάρβαρης πολιτικής της ΕΕ στο προσφυγικό, όπως αποδεικνύει και το γεγονός ότι η Κομισιόν έδωσε κάλυψη στην κατάπτυστη τροπολογία της κυβέρνησης της ΝΔ για το πάγωμα των αιτήσεων ασύλου, δηλαδή στην κατάφωρη καταστρατήγηση της Συνθήκης της Γενεύης. Αυτό είναι το περιβόητο “κράτος δικαίου” της ΕΕ και το “διεθνές δίκαιο”, που το κόβουν και το ράβουν κάθε φορά όπως τους βολεύει. Να σημειωθεί εδώ και η στάση του ΠΑΣΟΚ που ψήφισε “παρών” στην τροπολογία. Ενώ βέβαια δεν χρειάζεται ο κ Τσίπρας να ζητήσει να ανοίξουν… κάποια αρχεία όπως έκανε πρόσφατα για το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών, για να  θυμηθούμε τις δηλώσεις του στη ΔΕΘ που έθετε το απάνθρωπο εκβιαστικό δίλημμα προς τους ξεριζωμένους πρόσφυγες που θα ζήλευαν ο Πλεύρης κι η κυβέρνηση της ΝΔ : «ή γυρίστε στις χώρες σας αλλιώς δεν θα  κάθεστε για να σας δίνουμε επιδόματα…»
• Της 13ωρης εργασίας, την οποία έρχεται να θεσμοθετήσει και για τον μεμονωμένο εργοδότη η κυβέρνηση με το νέο αντεργατικό νομοσχέδιο που ετοιμάζει στη βάση της ευρωπαϊκής οδηγίας 2003/88, που προβλέπει στην εποχή της τεχνητής νοημοσύνης μόλις 11 ώρες ανάπαυση στο 24ωρο και από εκεί και πέρα δίνει στους εργοδότες το ελεύθερο να ξεζουμίζουν τον εργαζόμενο όπως εκείνοι θέλουν. Ήδη τα εργατικά συνδικάτα ετοιμάζονται να δώσουν αποφασιστική απάντηση στο νέο αυτό έκτρωμα που θεσμοθετεί τον εργασιακό Μεσαίωνα.
• Της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, που ξεκληρίζει τους βιοπαλαιστές αγρότες για να συγκεντρώνει τη γη σε λίγα χέρια και να εξασφαλίζει φθηνές πρώτες ύλες στους εμποροβιομηχάνους, ενώ αποτελεί και το πρόσφορο έδαφος για να φυτρώνει όλη αυτή η σαπίλα και η ρεμούλα που έρχεται στο φως με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ.

Απέναντι σε αυτή την εχθρική για τον ίδιο “κανονικότητα”, ο λαός χρειάζεται να οργανώσει πιο αποφασιστικά την πάλη του, αξιοποιώντας και την πλούσια πολιτική πείρα που έχει συσσωρευτεί τα τελευταία χρόνια και αποδεικνύει η ΕΕ αλλάζει μόνο προς το χειρότερο, ότι σωτήρες “από τα πάνω” δεν υπάρχουν. Με εφόδιο τη συνεπή και έντιμη στάση του ΚΚΕ τότε και τώρα, αλλά και τους μεγάλους αγώνες που έχουμε δώσει όλοι μαζί, έχει τη δύναμη να διεκδικήσει το μέλλον του έξω από τα όρια του σημερινού συστήματος, στην κοινωνία της πραγματικής εργατικής-λαϊκής εξουσίας, με αποδέσμευση από ΕΕ και ΝΑΤΟ και κάθε ιμπεριαλιστική συμμαχία, τον σοσιαλισμό.

*Ο Κώστας Παπαδάκης είναι ευρωβουλευτής και μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ