“ΒΓΑΛΕ ΤΟΝ ΟΠΕΚΕΠΕ ΑΠ’ ΤΟ ΚΑΔΡΟ”: ΕΝΑΣ ΟΔΗΓΟΣ ΕΠΙΒΙΩΣΗΣ…

Το πρόβλημα με την κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη δεν είναι ότι γίνονται σκάνδαλα. Όλες οι κυβερνήσεις σε όλον τον κόσμο καλούνται να αντιμετωπίσουν τέτοια, η εξουσία διαφθείρει και, ειδικά σε συνθήκες παντοδυναμίας, το καπάκι της αλαζονείας ξεχειλώνει 

Το πρόβλημα με την κυβέρνηση της ΝΔ είναι ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται τα σκάνδαλα αφού σκάσουν. (Ε, κι ότι εντάξει τα σκάνδαλα είναι πια πάρα πολλά, ειδικά αν επαληθευθούν κι όσα ακούγονται για το Ταμείο Ανάκαμψης.) Συγκάλυψη, ομερτά, τιμωρητικές πρακτικές σε όσους αποκαλύπτουν, ελάχιστη (ή προσχηματική) ανάληψη ευθυνών, θεσμικοί ελιγμοί με σκοπό την ατιμωρησία, αδιάκοποι επικοινωνιακοί αντιπερισπασμοί για αλλαγή ατζέντας, ένα διαρκές gaslighting που υποτιμά τη συλλογική νοημοσύνη.

Το σκάνδαλο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι η τελευταία κρίση. Ζόρικη αποστολή, είναι πολύ δύσκολο να κρύψεις ένα πρόστιμο σχεδόν μισού δισεκατομμυρίου ευρώ και είναι ακόμα δυσκολότερο οι «Μένουμε Ευρώπη» να εξηγήσουν στην Ευρώπη πως την έκλεβαν (μιας και η ευρωπαϊκή εισαγγελία αποκάλυψε την υπόθεση, αφού η ελληνική δικαιοσύνη υπήρξε κυριολεκτικά τυφλή).

Όμως, όπως λέει και το ρητό, «όταν τα πράγματα σκληραίνουν, μιλάνε οι σκληροί». Η κυβέρνηση σε οίστρο εδώ και δύο εβδομάδες σκίζει το manual διαχείρισης κρίσεων και γράφει καινούριο. Θα της βγει σε καλό ή σε κακό, o χρόνος θα δείξει, αυτές είναι πάντως οι οδηγίες χρήσης…

– Κάνε το σκάνδαλο επιθεώρηση

Πρωταγωνιστές με ονόματα όπως «Φραπές» και «Χασάπης», διάλογοι που μοιάζουν σαν να ξανάγραψε ο Σεφερλής τα σενάρια του Σκορσέζε ή σαν να έχουν βγει από το σκάνδαλο Coriopolis του ελληνικού ποδοσφαίρου, τόσο ωμή κυνικότητα στο «φάγωμα» που καταλήγει meme. Όταν η ρεμούλα μετατρέπεται σε καλαμπούρι, γίνεται όμως και κοινωνική συνείδηση. Πολύτιμοι αρωγοί εδώ, αυτό το καινοτόμο είδος «κωμικών», «σατυρικών σχολιαστών». «γελοιογράφων» και «νέων τηλεοπτικών φωνών» που ευδοκιμεί τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα και όχι μόνο δεν κριτικάρει την εξουσία ως οφείλει αλλά την υπερασπίζεται per mare per terram (και per payroll, ασφαλώς).

– Δυστυχώς «αποτύχαμε»

Κοινό γνώρισμα σε όλα τα γαλάζια σκάνδαλα ή αστοχίες της περιόδου από το 2019 και μετά, είναι η σπουδή του «επιτελικού κράτους» να μένει ο Πρωθυπουργός αλώβητος. Ακόμα κι αν αυτό είναι εξ’ ορισμού αντιφατικό. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν γνώριζε (και δε θα επέτρεπε) για τις υποκλοπές, τον πήραν στο λαιμό τους και παρασύρθηκε να προεξοφλεί τι συνέβη στα Τέμπη κ.ο.κ. Για τον ΟΠΕΚΕΠΕ δεν είχε διάγγελμα, αλλά ένα μακροσκελές κείμενο στην κυριακάτικη ενημέρωση για το κυβερνητικό έργο στα σόσιαλ. Εκεί ο Πρωθυπουργός ομολόγησε «αποτυχία», φορτώθηκε με πόνο ψυχής τις «παθογένειες δεκαετιών», κάπου φυσικά μπήκε και η λέξη «απόστημα». Μόνο που για ένα σκάνδαλο, στο οποίο εμπλέκονται τουλάχιστον κορυφαίοι υπουργοί, η λέξη που ταιριάζει δεν είναι «αποτυχία», αλλά «ευθύνη». Ειδικά, όταν στην περίπτωση της Κρήτης είχαμε και πολιτικό αποτέλεσμα: το 2023 η «λεβεντογέννα» βάφτηκε μπλε για πρώτη φορά μετά από 50 χρόνια.

– Η θεωρία της αυτόνομης «παράγκας» aka «Αυτή είναι η Ελλάδα»

Είναι απίστευτα ειρωνικό, αλλά και ταυτόχρονα τόσο χαρακτηριστικό, ότι οι κυβερνήσεις με τα περισσότερα σκάνδαλα τα τελευταία 30 χρόνια είναι εκείνες οι δύο που υποσχέθηκαν «εκσυγχρονισμό» και «κανονικότητα». Κώστας Σημίτης και Κυριάκος Μητσοτάκης ήρθαν να δώσουν κλωτσιά προς τα εμπρός, αναμφισβήτητα πέτυχαν (ειδικά ο πρώτος) πράγματα, αλλά όταν η διακυβέρνησή τους πιάστηκε όχι με το δάχτυλο αλλά με όλη την παλάμη στο βάζο με το μέλι, σήκωσαν τα χέρια ψηλά και είπαν το αμίμητο «Αυτή είναι η Ελλάδα». Για την ακρίβεια ο Κώστας Σημίτης το είπε, ο μηχανισμός του Κυριάκου Μητσοτάκη εδώ και μερικές εβδομάδες προσπαθεί να μας πείσει ότι ο ΟΠΕΚΕΠΕ είναι το αριστούργημα μιας περίπου αυτόνομης «παράγκας» που δρα παρά το κράτος. Κάτι που διαβάζεται όμως και ως ομολογία απόλυτης ανικανότητας (ή απροθυμίας;) να τη διαλύσει μια πανίσχυρη κυβέρνηση που δεν ανέλαβε χθες, αλλά εδώ κι 6 χρόνια παίζει χωρίς αντίπαλο. 

– Πλεύρης αντί Βορίδη

Ο Μάκης Βορίδης, έχοντας πιαστεί «με την γίδα στην πλάτη», δε θα καταφέρει για την ώρα να ολοκληρώσει το έργο ζωής του να εξαφανίσει τις «ελαττωματικές ιδέες της Αριστεράς», όπως ο ίδιος τις έχει χαρακτηρίσει. Μετά την παραίτησή του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν δίστασε κι έβαλε στη θέση του τον Θάνο Πλεύρη. Κι άσε τους προοδευτικούς να σκίζουν τα ιμάτιά τους για το αδιανόητο να γίνεται υπουργός Μετανάστευσης κάποιος που έχει μιλήσει ανοιχτά για την ανάγκη «να υπάρξουν απώλειες στα σύνορα». Η ακροδεξιά, ειδικά σε αυτή τη φάση, είναι θεραπεία δια πάσα νόσο για την κυβέρνηση. Είτε μιλάμε για αλλαγή ατζέντας, είτε για περιορισμό των διαρροών εν όψει των επόμενων εκλογών. 

– Στέρηση μισθού στην Παρασκευή Τυχεροπούλου

Διαβάζουμε στον τύπο: «Ο τέως πρόεδρος του ΟΠΕΚΕΠΕ, Κυριάκος Μπαμπασίδης, φέρεται να κίνησε πειθαρχική διαδικασία εις βάρος της Παρασκευής Τυχεροπούλου για “παράβαση εχεμύθειας” και για “ανάξια για υπάλληλο συμπεριφορά”». Η Τυχεροπούλου είναι ειδική επιστημονική συνεργάτιδα της Ευρωπαϊκής Εισαγγελίας και μάρτυρας – κλειδί στο σκάνδαλο με τις αγροτικές επιδοτήσεις – από τον δικό της δειγματοληπτικό έλεγχο σε 99 ΑΦΜ κτηνοτρόφων και αγροτών άρχισε να ξετυλίγεται το κουβάρι της κομπίνας. Ο διάβολος βέβαια πάντα κρύβεται στις λεπτομέρειες, καθώς ναι μεν η απόφαση για «πειθαρχική ποινή στέρησης είκοσι (20) ημερομισθίων» είχε ληφθεί στις αρχές Μαϊου (σύμφωνα με το ρεπορτάζ της Καθημερινής), αλλά της επιδόθηκε με δικαστικό επιμελητή στις 8 Ιουλίου (αφού δηλαδή είχε ξεσπάσει το σκάνδαλο). Τίποτα καινούριο εδώ, από τη Novartis ως τα Τέμπη δεν είναι η πρώτη φορά που διώκεται όποιος μιλά ή κάνει τη δουλειά του.

– Η τροπολογία της ντροπής και ο “μαστερ σεφ” Πλεύρης

Όσο συμβαίνουν όλα αυτά, ένα γνώριμο σκηνικό επιστρέφει. Όπως ο Ερντογάν το 2020, ο στρατάρχης της Λιβύης, Χαφτάρ, εργαλειοποιεί κατατρεγμένους ανθρώπους, οι μεταναστευτικές ροές αυξάνονται, τα ρατσιστικά αντανακλαστικά στην Κρήτη ενεργοποιούνται και η Αθήνα βλέπει πεδίο δόξης λαμπρόν. Αυτή τη φορά όχι για να αντλήσει πολιτικό κεφάλαιο διά της πυγμής όπως το 2020 στον Έβρο, αλλά για να ξεφύγει όπως όπως από την επικαιρότητα. Η τροπολογία που κατατέθηκε πριν λίγα 24ωρα παγώνει τις διαδικασίες ασύλου, υπόσχεται απελάσεις και έχει τόση σχέση με το Διεθνές Δίκαιο όση και ο υπουργός Πλεύρης να υποδύεται τον «μάστερ σεφ» και να πετάει εξυπνάδες (που είναι ψέματα) για το μενού των δομών. Βλέπετε, κάτι που πριν δύο εβδομάδες θα λυνόταν με δυο φρεγάτες, μετά και την πόρτα που έφαγε ο υπουργός Γεραπετρίτης (με τους άλλους Ευρωπαίους) στη Λιβύη, εξελίσσεται σε νέο έπος «ηρωικής προστασίας των συνόρων». Μεταξύ άλλων, σαν να μη συνέβη ποτέ η Πύλος. 

                                                  *****

Είναι φανερό ότι έχουμε μια κυβέρνηση σε αποδρομή, η οποία έχει πάψει προ πολλού να ασκεί πολιτική αλλά πρωταγωνιστεί σε ένα ατελειωτο επεισόδιο Hunger Games επιδιώκοντας την, με κάθε κόστος και τέχνασμα, επιβίωσή της. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε θα την πετύχει [την επιβίωση]. Ειδικά όταν έχει απέναντί της μια «αντιπολίτευση του ώριμου φρούτου» που πιστεύει ότι η κυβέρνηση θα πέσει από μόνη της. Είναι κάπως σαν τις αναλύσεις του αντιπολιτευόμενου Τύπου που σε κάθε δυσκολία βλέπουν την κυβέρνηση «στριμωγμένη στα σχοινιά, σε πιο δύσκολη θέση από ποτέ» – στην πραγματικότητα το εύχονται, δεν το συμπεραίνουν. 

Άλλωστε από ποιο αφήγημα διαδοχής να πιεστεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Η κατεκερματισμένη Αριστερά περιμένει τον Αλέξη Τσίπρα. Και το ΠΑΣΟΚ…το ΠΑΣΟΚ έδειξε ξανά τον θλιβερό του ρόλο στην πολιτική φωτογραφία της στιγμής. Με τις δηλώσεις Ανδρουλάκη για «υβριδικό πόλεμο» και την επιλογή να ψηφίσουν «παρών» στην τροπολογία της ντροπής (την ίδια ώρα που ο Ευάγγελος Βενιζέλος την έκανε φύλλο και φτερό με διαδοχικές δημόσιες παρεμβάσεις του). Το ΠΑΣΟΚ μόνιμα επικαλείται κάποιες αόριστες πολιτικές δάφνες του πολύ μακρινού παρελθόντος, δήθεν προωθεί μια ηχηρή επιστροφή, ενώ κάθε μέρα φαίνεται ότι αυτό που ονειρεύεται είναι το μέλλον του ως δεκανίκι. Άντε και μερικά υπουργεία…