“Δεν είμαστε ακροδεξιοί, απλώς συμφωνούμε μαζί τους”

Κάποια στιγμή η χώρα θα αποκτήσει ακροδεξιά κυβέρνηση. Και αν δεν το γράφει στην ετικέτα, θα το βρίσκεις στο ύφος της διακυβέρνησης. Περίπου όπως αυτό που βλέπουμε τώρα με τα μέτρα για το Μεταναστευτικό. Η κυβέρνηση γνωρίζει ότι δεν πρόκειται να αποδώσουν. Ομως, η λήψη τους απευθύνεται προς το εσωτερικό ακροατήριο, όχι προς εκείνους που ετοιμάζονται να μπουν στο σκάφος από το Τομπρούκ.

Το πιθανότερο είναι ότι οι δημοσκοπήσεις θα τη δικαιώσουν. Εκτός και αν πιστεύετε ότι η κοινή γνώμη αντιλαμβάνεται τις ενστάσεις περί Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου ή τις παρατηρήσεις για τη λειτουργία του κράτους δικαίου. Οχι, η κοινή γνώμη δεν ασχολείται με αυτά, είναι πολύ λεπτές έννοιες και το δάχτυλο δεν κυλάει επάνω τους όταν εμφανιστούν στην οθόνη. Οι άνθρωποι βλέπουν στην τηλεόραση τους μετανάστες εν σειρά, δεν διακρίνουν γυναίκες με μωρά και ακούν τον Πλεύρη να λέει ότι προσφέρουμε φιλοξενία ξενοδοχειακού επιπέδου. Η στήριξη σε αυτήν την πολιτική θα είναι, σχεδόν, ομόθυμη.

Η χούντα του 1967 έχει δημιουργήσει στην πατρίδα μας μία στρεβλή εικόνα περί Ακροδεξιάς ή και φασισμού. Οι περισσότεροι πιστεύουν ότι πρόκειται για μία συνθήκη που επιβάλλεται δια εξαναγκασμού, θέτοντας τον λαϊκό τράχηλο κάτω από τη μπότα της καταστολής. Δεν ισχύει αυτό. Οι ακροδεξιές, ενίοτε και φασιστικές, αντιλήψεις διαμορφώνονται στη βάση της κοινωνίας και, απλώς, εκφράζονται από τις ηγεσίες.

Σήμερα η Ελλάδα συγκεντρώνει όλα τα συστατικά που δημιουργούν τις προϋποθέσεις για ακροδεξιά διακυβέρνηση. Υπάρχει μεγάλο έλλειμμα εμπιστοσύνης προς τους θεσμούς και τη Δικαιοσύνη, αίσθηση αδικίας, ανησυχία για το Μεταναστευτικό, οικονομική ανασφάλεια, φόβος για την «αλλοίωση του πολιτισμού» και διάθεση επιστροφής σε θεμελιώδεις έννοιες όπως η οικογένεια και η θρησκεία.

Αν ο Βελόπουλος ήταν Μελόνι, τώρα θα έβλεπε πολύ πιο ψηλά από όσο φτάνει η ματιά του. Και οι «91 πατριώτες», που σκέφτονται να ιδρύσουν κόμμα με την ευλογία του Σαμαρά, γνωρίζουν πολύ καλά ότι το έδαφος στην κοινωνία είναι πιο γόνιμο από ποτέ.

Τι άλλο, λοιπόν, θα μπορούσαμε να περιμένουμε από την κυβέρνηση που, όπως κάθε διαχειριστής εξουσίας, θέτει ως κύρια προτεραιότητα τη διατήρηση των κεκτημένων; Τίποτα άλλο εκτός από μία καταφατική απάντηση σε αυτό που επωάζεται στην κοινωνία. Τώρα κάποιος θα παρατηρήσει ότι βασικό χρέος των κυβερνήσεων είναι η προάσπιση του κράτους δικαίου και άλλα ωραία. Ελάτε τώρα! Κάτι τέτοια είναι για εγχειρίδια σκανδιναβικής πολιτικής. Εδώ είναι Ελλάδα.