Διαφθορά και μεροληψίες αντί για Δικαιοσύνη

Στην καρδιά της δικαιοσύνης συναντούμε την ιδρυτική της βάση: Ο δικαστής δικάζει έχοντας τη θέση τρίτου, πραγματικά και συμβολικά. Αποφεύγει τα δυο άκρα της μεροληψίας:

-Αν δίκαζε συμπάσχοντας – λόγω συγγένειας, φιλίας, συμφερόντων – με τα θύματα, τότε θα μπορούσε να οδηγηθεί σε παράβλεψη αθωωτικών στοιχείων, σε άδικες ή σε δυσανάλογες κυρώσεις. Η κρίση του θα βρισκόταν πιο κοντά στην εκδίκηση παρά στο δίκαιο.

-Αν πάλι θα συνδεόταν με τους δράστες, η κρίση του θα ήταν χαριστική για τους κρινόμενους. Συγχωροχάρτι ή χάδι. Μια καταδίκη τους θα έθιγε και τα δικά του συμφέροντα, τη δική του θέση.

Αν, σε τελείως φανταστικό παράδειγμα, νεοδημοκράτης βουλευτής – μέλος κοινοβουλευτικής επιτροπής θα δίκαζε και θα εύρισκε υπεύθυνο παρά την κομματική γραμμή έναν διπλανό του στα έδρανα, το δικό του πολιτικό μέλλον θα ήταν ξεγραμμένο και το κόμμα του θα τραυματιζόταν σε βάθος χρόνου. Διπλή αυτοχειρία.

Συγνώμη για τον όποιο διδακτισμό, αποτελεί τρόπο διαμαρτυρίας απέναντι σε μια πολιτική που κονιορτοποιεί ακόμη και τα θεμέλια της Δικαιοσύνης. Κυβερνητικοί βουλευτές καλούνται να κρίνουν κυβερνητικούς Υπουργούς, τους βρίσκουν άσπιλους και αμόλυντους, στη χειρότερη περίπτωση ελαφροπαραβάτες. Εφαρμόζουν (είναι άλλωστε πολύ εφευρετικοί) διάφορα τεχνάσματα ώστε να ξεπλένουν ευθύνες:

-Διαμορφώνουν ελαφρές και ανώδυνες κατηγορίες για πλημμελήματα (πχ παράβαση καθήκοντος, πιο ασαφές και ελαφρύ πλημμέλημα δεν γίνεται όπως δείχνουν η ελάχιστη ποινή και ο επικουρικός του χαρακτήρας).

-Ακόμη χειρότερα, στέλνουν σε αναρμόδιες κοινοβουλευτικές επιτροπές την κρίση ευθυνών, ώστε να είναι αναμενόμενο ότι αυτές δεν θα ανακαλυφθούν. Θα προκύψει μόνο χρονοκαθυστέρηση (πιθανότατα πολιτικά κρίσιμη ενόψει επόμενων εκλογών), καθώς και θόλωμα με δεδομένη την πλειοψηφία των «φίλων – κριτών».

Μια παρένθεση εδώ, για να εξηγηθεί το μέγεθος της λοξοδρόμησης. Στο δίκαιο ισχύει ο κανόνας ότι μια ειδική ρύθμιση απωθεί τη γενική. Κανόνας λογικός, κοινωνικά ευνόητος έως και αυτονόητος. Στη συγκεκριμένη περίπτωση (ΟΠΕΚΕΠΕ) μεταξύ άλλων φαίνονται να συντρέχουν δυο ρυθμίσεις:

Αφενός μια γενική ρύθμιση για εξεταστικές επιτροπές προς εξέταση οποιωνδήποτε ειδικών θεμάτων δημόσιου ενδιαφέροντος* και αφετέρου η ειδικότερη (το ευρύτερα γνωστό άρθρο 86 του Συντάγματος) που αφορά συγκεκριμένα και αποκλειστικά τη διερεύνηση ποινικής ευθύνης Υπουργών.

Στη Βουλή μας έχει διαβιβαστεί το έγγραφο της Ευρωπαίας Εισαγγελέως που αφορά ακριβώς ανάγκη για διερεύνηση στοιχείων σχετικών με ποινικές ευθύνες Υπουργών. Φανερά λοιπόν και υποχρεωτικά πρέπει να συγκροτηθεί η ειδική προανακριτική επιτροπή του άρθρου 86 παρ. 3 του Συντάγματος για να κρίνει.
Αν η Βουλή διαλέξει το δρόμο της κακίας αντί για το δρόμο της αρετής, πόσα θα αποκαλυφθούν αλήθεια!

-Η Βουλή θα έχει παρέμβει στο έργο της Δικαιοσύνης, επιχειρώντας να αποστερήσει την τελευταία από την ύλη της σε μια υπόθεση διερεύνησης της διαφθοράς.

-Με τον παρά το Σύνταγμα παραγκωνισμό της ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής προκαταρκτικής εξέτασης και επομένως με την παρεμπόδιση της δρομολόγησης των διαδικασιών απονομής Δικαιοσύνης η καταπολέμηση της ενδεχόμενης διαφθοράς θα έχει προκαταβολικά ματαιωθεί. Η διάκριση των εξουσιών όμως και η καταπολέμηση της διαφθοράς αποτελούν δυο βασικούς πυλώνες του κράτους δικαίου. Το οικοδόμημά του θα κλονιστεί.

– Θα κλονιστεί επίσης το κύρος μας στην ευρωπαϊκή έννομη τάξη η οποία προτάσσει το κράτος δικαίου και εμπιστεύεται ένα σημαντικό μέρος της εφαρμογής του στην Ευρωπαϊκή Εισαγγελία.

-Τέλος, με την αποστέρηση της Δικαιοσύνης από κριτές τρίτους και ανεξάρτητους, με την αντικατάσταση της δίκαιας κρίσης από την κομματική γραμμή, το δίκαιο θα χάσει την πεμπτουσία του, την καρδιά του.

Με μια Βουλή χειραγωγούμενη παρά το Σύνταγμα από την κυβερνητική πλειοψηφία και με τη Δικαιοσύνη παραγκωνισμένη τί θα έχει απομείνει; Ένα κράτος επιτελικό μεν, αυταρχικό και αιχμάλωτο της διαφθοράς δε.

ΣΗΜΕΙΩΣΗ
*Άρθρο 68 Συντάγματος σε συνδυασμό με το άρθρο 144 παρ. 1 του Κανονισμού της Βουλής