Για τον όψιμο “αντι-αντισημιτισμό” των ημερών μας

Στον Έμπορο της Βενετίας του Σαίξπηρ, ο Σάυλοκ, ένας Εβραίος τοκογλύφος, αποτελεί ένα από τα κεντρικά πρόσωπα του έργου. Είναι αντιφατικός o Σάυλοκ. Από τη μία παρουσιάζεται ως σκληρός και εκδικητικός. Δανείζει χρήματα στον έμπορο Αντόνιο για χάρη ενός φίλου του, αλλά θέτει έναν ανάλγητο όρο: αν αυτός δεν επιστρέψει τα χρήματα στην ώρα τους, ο Σάυλοκ έχει το δικαίωμα να κόψει μία λίβρα σάρκα από το σώμα του. Όταν ο Αντόνιο αδυνατεί να πληρώσει, επιμένει να εφαρμόσει τον όρο, οδηγώντας σε μια δραματική δίκη.

Από την άλλη αποκαλύπτει την ανθρώπινη πλευρά του, ειδικά μέσα από τον διάσημο μονόλογό του:

«Είμαι Εβραίος. Δεν έχει μάτια ο Εβραίος; Δεν έχει χέρια, όργανα, διαστάσεις, αισθήσεις, συναισθήματα, πάθη; Δεν τρέφεται με την ίδια τροφή, δεν πληγώνεται από τα ίδια όπλα, δεν αρρωσταίνει από τις ίδιες αρρώστιες, δεν γιατρεύεται με τα ίδια φάρμακα, δεν ζεσταίνεται και δεν κρυώνει από τον ίδιο χειμώνα και το ίδιο καλοκαίρι όπως ο Χριστιανός;»

Ο αντισημιτισμός έχει βαθιές ρίζες. Είναι το textbook του ρατσισμού. Η πιο παραδειγματική μορφή κοινωνικού στίγματος. Η ανάπτυξή του στη Μεσαιωνική Ευρώπη εντοπίζεται στην απαγόρευση δανεισμού από την Καθολική Εκκλησία μεταξύ των χριστιανών. Αυτό, σε συνδυασμό με τον προγονικό αποκλεισμό των Εβραίων από άλλες επαγγελματικές δραστηριότητες «επειδή σταύρωσαν τον Χριστό», ώθησε ένα τμήμα του εύπορου εβραϊκού πληθυσμού στον κατ’επάγγελμα δανεισμό χρημάτων. Κάπως έτσι φτιάχτηκε το στίγμα του Εβραίου τοκογλύφου, τσιγκούνη «τραπεζίτη» που αντέχει ως και σήμερα.

Αρκετούς αιώνες αργότερα, η ίδρυση του εβραϊκού κράτους, μιας πολιτείας στην οποία οι Εβραίοι της οικουμένης έχουν δικαίωμα «επιστροφής» υπήρξε η απάντηση στον κατατρεγμό και τη ναζιστική γενοκτονία. Μια λύση διπλού θετικού αθροίσματος για τη Δύση: και Εβραίους ξεφορτώθηκε και η Παλαιστίνη εποικίστηκε στο πλαίσιο ενός αποικιοκρατικού σχεδίου.

Η «επιστροφή» των Εβραίων στην «πατρίδα» τους είναι, ωστόσο, το απόλυτο σιωνιστικό ιδεολόγημα και όχι μια πραγματική παλιννόστηση. «Επιστροφή» δύο χιλιάδες χρόνια μετά δεν νοείται. Ο ισραηλινός νόμος του 1950 (Law of Return) θεσμοθετεί το δικαίωμα όλων των Εβραίων να «γυρίσουν» στην πατρίδα τους.

Κάπως έτσι φτιάχτηκε το προκεχωρημένο φυλάκιο της Δύσης σε μια περιοχή που γεωπολιτικά και οικονομικά είναι ζωτικής σημασίας για την υφήλιο.

Μόλις στις 24 Ιουλίου 2025, η Κνεσέτ ψήφισε μια μη δεσμευτική ακόμη πρόταση που καλεί στην προσάρτηση και εφαρμογή ισραηλινής κυριαρχίας στη Δυτική Όχθη με 71 ψήφους υπέρ και μόλις 13 κατά. Δεν είναι νόμος και δεν αλλάζει άμεσα το νομικό καθεστώς της περιοχής, αλλά είναι ένα πολιτικό μήνυμα που μας προετοιμάζει για νόμο.

Διακηρύσσει ότι η Δυτική Όχθη είναι «αχώριστο μέρος της ιστορικής, πολιτιστικής και πνευματικής πατρίδας του Ιουδαϊκού λαού». Δηλώνει ότι το Ισραήλ έχει το φυσικό, ιστορικό και νομικό δικαίωμα σε όλες τις περιοχές της λεγόμενης Χάνας του Ισραήλ. Ζητά από την κυβέρνηση να εφαρμόσει την ισραηλινή κυριαρχία: νόμους, δικαιοδοσία και διοίκηση στις εβραϊκές οικιστικές περιοχές της Δυτικής Όχθης.

Κατά τη διάρκεια των συζητήσεων, ένας βουλευτής του κυβερνώντος κόμματος είπε κατά λέξη: «δεν ξεκίνησε η κατοχή το 1967. Η κατοχή σταμάτησε τότε». Αυτό κάνει το Ισραήλ σήμερα. Επειδή κατοχή 58 ετών (1967-2025) είναι πολύ μακρά διάρκεια, βαπτίζει, δια αντιπερισπασμού, «κατοχή» την παρουσία των Παλαιστινίων στην περιοχή που κρατά τουλάχιστον από τον 7ο αιώνα και την ισλαμική κατάκτηση της περιοχής. Και επειδή οι Ρωμαίοι έδιωξαν τους Εβραίους από την Παλαιστίνη πριν εμφανιστούν οι Άραβες, αυτό τους οδηγεί να πιστεύουν ότι σήμερα έχουν δικαίωμα κυριαρχίας στα εδάφη που πριν από αυτούς για 14 αιώνες ζούσαν και ζούνε Άραβες.

Αυτοί και οι Βεδουίνοι που ζούσαν πριν την άφιξη των Αράβων εκεί, είναι σαν να μην υπάρχουν. Ούτε τη λέξη «Παλαιστίνιοι» κάποιοι δεν θέλουν να εκφέρουν …

Αυτή είναι η πεμπτουσία του σιωνιστικού αφηγήματος που εφαρμόζει το Ισραήλ ενάντια στην καθολική αρχή του διεθνούς δικαίου που είναι η αυτοδιάθεση των λαών, την οποία οι Παλαιστίνιοι στερούνται. Πώς να το υιοθετήσει κανείς όμως αυτό; Είναι φαντασίωση. Δεν είναι ιστορία.

Ασύστολος εποικισμός του παρελθόντος για να ικανοποιηθεί το αποικιακό σχέδιο του 20ού αιώνα. Κι όμως, το αφήγημα αυτό δεν το υιοθετούν μόνο Εβραίοι, αλλά και άλλοι δυτικοί σήμερα που εξανίστανται βαπτίζοντας «αντισημιτισμό» την υποστήριξη του αιτήματος των Παλαιστινίων για αυτοδιάθεση και την κριτική στις εγκληματικές πολιτικές του εβραϊκού κράτους.

Το πανεπιστήμιο Columbia μάλιστα, ευθυγραμμιζόμενο με τις εντολές της διοίκησης Τραμπ, υιοθέτησε νέο ορισμό του αντισημιτισμού που προσθέτει στον προηγούμενο την οξεία κριτική του Ισραήλ ως hate speech.

Αυτοί που βλέπουν «αντισημιτισμό» σε κάθε αντίδραση εναντίον του Ισραήλ, είναι τριών κατηγοριών στη Δύση (της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένης).

Πρώτον, παραδοσιακοί αντισημίτες (τύπου Βορίδη, Γεωργιάδη, Πλεύρη) που φυσικά δεν αγαπούν αίφνης τους Εβραίους, πλην όμως θαυμάζουν το ρατσιστικό στρατιωτικοποιημένο Ισραήλ και συνάμα, στο δικό τους ρατσισμό, αποστρέφονται περισσότερο τους Άραβες. Βασικά σιχαίνονται τους φτωχούς και αδύναμους. Σήμερα αυτοί είναι οι Άραβες, ενώ στην Ευρώπη του Μεσοπολέμου οι Εβραίοι. Κάπως έτσι θέλουν να εξαγνιστούν για τον παραδοσιακό αντισημιτισμό τους διά του όψιμου φιλοισραηλισμού τους.

Δεύτερον, ως επί το πλείστον μετανοημένοι αριστεροί που πλέον σιχαίνονται ό,τι υποστηρίζει η Αριστερά και άρα και τους Παλαιστίνιους. Αυτός ο ψυχαναγκασμός ωθεί τους ανθρώπους σε μανίες: να μην αντιλαμβάνονται ότι το Ισραήλ είναι εβραϊκό κράτος –νομίζουν ότι είναι ανεξίθρησκο– να θεωρούν ότι έχει πάντα δίκιο και ότι αν κάπου υπάρχει πρόβλημα, ψελλίζουν κάτι για τον «κακό» Νετανιάχου που εκθέτει τη Δύση και την πατρίδα του με τα απροκάλυπτα εγκλήματά του.

Επειδή προφανώς στο αντίπαλο στρατόπεδο, αυτό του παραδοσιακού φιλοπαλαιστινιακού αντιιμπεριαλιστικού μπλόκ υπάρχουν αντισημίτες, οι άνθρωποι αυτοί θεωρούν συλλήβδην την κριτική στο Ισραήλ αντισημιτισμό. Και κυρίως όποιον λέει ότι η ιστορία δεν ξεκίνησε την 7η Οκτωβρίου 2023, όταν η Χαμάς έσφαξε αθώους Ισραηλινούς. Η 7η Οκτώβρη 2023 έγκλημα ήταν. Ιστορικό ατύχημα όχι.

Τρίτον, απλώς κυνικοί πολιτικοί που είτε αδιαφορούν για τα εγκλήματα και ικανοποιούνται που το Ισραήλ «κάνει τη βρώμική δουλειά» για εκείνους (το είπε ακριβώς ο Γερμανός καγκελάριος), είτε (αυτό αφορά αποκλειστικά τους Γερμανούς) εξαιτίας της γενοκτονίας των Εβραίων δεν κάνουν καμία κριτική στο Ισραήλ.

Κάπως έτσι, η ίδια η αναγνώριση του ύπατου εγκλήματος της γενοκτονίας αντί να λειτουργεί αποτρεπτικά στη διενέργεια νέων αντίστοιχων εγκλημάτων, λειτουργεί νομιμοποιητικά αυτών και οδηγεί στην εκκωφαντική σιωπή των τρίτων ενώπιον των εγκλημάτων των κάποτε γενοκτονημένων. Αυτή η ετερογονία των σκοπών είναι μια ζωτική διαστροφή των ημερών μας.

Λοιπόν, σε ό,τι μας αφορά: θα πολεμάμε πάντα τον αντισημιτισμό, όπως ανέκαθεν κάναμε. Και στα του οίκου μας και πρωτίστως σε αυτόν, διότι αντισημιτισμός υπάρχει και παροξύνεται με τα εγκλήματα του Ισραήλ. Όμως, διαπιστευτήρια «αντι-αντισημιτισμού» δεν θα δώσουμε στους οπαδούς του σιωνισμού, τους πρώην και νυν φασίστες εραστές του Ισραήλ, τους μετανοημένους αριστερούς του πληκτρολογίου που αυτή τη στιγμή θεωρούν ότι το μείζον στον κόσμο είναι η άνοδος του αντισημιτισμού και όχι η σφαγή ενός λαού.

Είναι σαν να τσουβαλιάζουμε άκριτα και συλλήβδην τις διαδηλώσεις σε όλη την οικουμένη εναντίον του πολέμου στο Βιετνάμ ως αντιαμερικανισμό. Και αλήθεια, όλοι αυτοί οι Αμερικάνοι που διαδήλωναν, εχθροί της πατρίδας τους ήταν; Ή μήπως οι τόσοι Εβραίοι της οικουμένης που διαδηλώνουν σήμερα κατά του Ισραήλ κι αυτοί αντισημίτες; Έλεος!

Ας συνέλθουμε: δεν είναι πόλεμος αυτό που διεξάγει το Ισραήλ στη Γάζα. Όταν απειλείς με εξόντωση έναν άοπλο που ξέρεις ότι δεν μπορεί να ξεφύγει και τελικώς μαζικά τον εξολοθρεύεις, καταφέρνεις να εισέλθεις με το σπαθί σου στο πάνθεον των διεθνών εγκλημάτων.

Αυτό κάνει το Ισραήλ γι’ αυτό ο μόνος τρόπος να αντιμετωπιστεί είναι με κυρώσεις (sanctions). Το ότι ακόμη το Ισραήλ δεν έχει αντιμετωπίσει κυρώσεις εκ μέρους ό,τι έχει απομείνει από αυτό που κάποτε ονομάζονταν «διεθνής κοινότητα» είναι όνειδος.

Εν κατακλείδι. Μας χωρίζει άβυσσος με αυτούς που σήμερα δεν αναδεικνύουν το δάσος που είναι το έγκλημα πολέμου στη Γάζα, τη σφαγή 20.000 παιδιών, τον λιμό και ασχολούνται αποκλειστικά με το δέντρο του αντισημιτισμού που ξεπετιέται σε αυτό το δάσος ή το μόνο που βρίσκουν είναι να ανταπαντούνε «γιατί δε μιλάτε για τον Πούτιν».

Στην Ουκρανία έχουμε πόλεμο. Στην Παλαιστίνη δεν έχουμε αντίπαλους στρατούς, αλλά βιομηχανική σφαγή αμάχων: μια γενοκτονία in the making. Μια γενοκτονία στα σκαριά.

Είναι ασύλληπτο το κακό που υποστηρίζουν, συμψηφίζουν ή ανέχονται.