Γιατί (δεν) χρειαζόμαστε Έλληνα Μαμντάνι…

Όταν έχουμε ένα εντυπωσιακό εκλογικό αποτέλεσμα κάπου στον κόσμο, εδώ σε εμάς προκαλούνται δύο άμεσες αντιδράσεις: ενθουσιασμός και συμβουλές για αντιγραφή και μίμηση. Και τα δύο συμβαίνουν τώρα με αφορμή τη νίκη Μαμπντάνι στη Νέα Υόρκη.

Ο ενθουσιασμός κατέλαβε την προοδευτική πλευρά του πολιτικού φάσματος, που είδε ένα «δικό του» να παίρνει μια νίκη μετά τον τυφώνα Τραμπ. Αντίστοιχα, ένα είδος(αστείας) κινδυνολογίας προωθείται από τον υπερσυντηρητικό χώρο, που βλέπει ότι το Ισλάμ…προελαύνει και απειλεί να καταλάβει το δυτικό κόσμο.

Οι συμβουλές προς κάποιους(αορίστως) δικούς μας πολιτικούς συνοψίζονται στη φράση-κλισέ «κάντο όπως ο Μαμντάνι». Μόνο που ο σημερινός ήρωάς μας νίκησε σε μια πόλη, η οποία δεν έχει μεγάλη σχέση με το σύνολο της χώρας(ΗΠΑ). Και οι δικοί μας πρέπει να νικήσουν όχι σε μια πόλη(κέρδισε και ο Δούκας στην Αθήνα τον Οκτώβριο του 2023, αλλά η συνολική πολιτική κατάσταση δεν άλλαξε τουλάχιστον όσον αφορά την αντιπολίτευση), αλλά σε όλη τη χώρα. Οι ψηφοφόροι αποδοκιμάζουν μεν την κυβέρνηση(κατέβασαν τη ΝΔ στο 28% στις ευρωεκλογές του 2024),αλλά κανένα κόμμα της αντιπολίτευσης δεν μπορεί να την πλησιάσει και να φανεί ότι την απειλεί.

Καλή είναι, λοιπόν, η νίκη του Μαμπντάνι, αλλά για τη Νέα Υόρκη και στην πορεία θα δούμε αν γίνει καλή και για ολόκληρη την Αμερική.

Δεν εμπεριέχει αυτή νίκη και στοιχεία που μπορούν να «αντιγραφούν» και να αξιοποιηθούν και στη δική μας περίπτωση;

Στις εκλογικές αναμετρήσεις παίζουν ρόλο τρία πράγματα. Τα καταγράφουμε χωρίς αξιολογική σειρά:

Πρώτον, το πρόσωπο. Πάντα τα χαρισματικά πρόσωπα κυριαρχούν σε τέτοιες αναμετρήσεις. Αυτά που είναι σε θέση να μεταδώσουν άμεσα το «μήνυμα» εκεί που ούτε η πιο καλά οργανωμένη εκστρατεία μπορεί να φτάσει.

Δεύτερον, το πρόγραμμα που μπορεί να γίνει «μήνυμα». Και για να γίνει αυτό χρειάζεται απλότητα και σαφήνεια στις θέσεις, που μπορούν να φτάσουν παντού και να κάνουν τους πολλούς να νιώσουν ότι τους αφορούν και να πιστέψουν ότι θα βελτιώσουν τη ζωή τους. Ο Μαμντάνι το πέτυχε αυτό μιλώντας για τα πιο απλά όσο και δύσκολα προβλήματα με προεξάρχοντα το κόστος ζωής και ειδικότερα την κρίση στέγης, που απειλεί την καθημερινότητα της μεγάλης πλειονότητας των πολιτών σχεδόν σε όλον το δυτικό κόσμο. Έτσι, όταν ο νικητής της Νέας Υόρκης έλεγε «είμαι σοσιαλιστής», δεν τρόμαζε την πρωτεύουσα τους αχαλίνωτου καπιταλισμού. Ακριβώς διότι οι περισσότεροι κάτοικοί της βλέπουν ότι η ζωή τους χειροτερεύει, όταν δίπλα τους ο αχαλίνωτος πλούτος των ολίγων προκαλεί.

Τρίτον, η οργάνωση. Ένα πρόσωπο, όσο χαρισματικό κι αν είναι, δεν φτάνει για να κινητοποιήσει ανθρώπους απογοητευμένους από το στάτους κβο που δείχνει να μην αλλάζει. Χρειάζεται μεγάλη κινητοποίηση και στρατιές ανθρώπων για να περάσει το μήνυμα ότι κάτι μπορεί να αλλάξει. Και ο Μαμντάνι δεν ήταν μόνος του ή έστω με ένα μικρό επιτελείο, αλλά κινητοποιήθηκαν χιλιάδες εθελοντές και ένα κομμάτι του Δημοκρατικού Κόμματος.

Και τώρα το κρίσιμο ερώτημα για τα καθ’ ημάς: χρειαζόμαστε, άραγε, έναν Έλληνα Μαμντάνι για να έχουμε κάποια πολιτική αλλαγή; Κι αν δεν υπάρχει τέτοιος, τι κάνουμε; Περιμένουμε μέχρι να βρεθεί;

Χρειαζόμαστε και τα τρία που προαναφέραμε: πρόσωπο, καθαρές θέσεις εν είδει προγράμματος και οργάνωση. Τουτέστιν κόμμα που θα τα «σπρώξει» όλα αυτά, ώστε να φτάσουν παντού. Και να κινητοποιήσουν και ψηφοφόρους που έχουν αποσυρθεί και παροπλιστεί απογοητευμένοι από την πολυδιάσπαση (πλήθος κομμάτων και αρχηγών), που εδραιώνει την πρωτοκαθεδρία της ΝΔ, έστω και με ποσοστά που αγγίζουν τα ιστορικά χαμηλά της.

Αυτό είναι το βασικό πρόβλημα του πέραν της ΝΔ πολιτικού χώρου: η πολυδιάσπαση και οι μικρο(και μωρο)φιλοδοξίες. Αν αυτό ξεπεραστεί, κοινές θέσεις σε πέντε καίρια προβλήματα θα βρεθούν(υπάρχουν ήδη).

Υπάρχουν δύο μεγάλοι πολιτικοί χώροι -η Κεντροαριστερά και η Αριστερά- που και κοινές θέσεις έχουν και πρόσωπα θα βρουν (όχι απαραίτητα ένα Μαμντάνι), αν αποφασίσουν να συμπορευθούν, αφήνοντας πίσω τους το παρελθόν και τη σημερινή πολυδιάσπαση.

Διαφορετικά, από καιρού εις καιρόν θα ενθουσιάζονται με κάποιον Μαμντάνι, αλλά η ΝΔ θα συνεχίσει να κρατάει τα κλειδιά, με ή χωρίς Μητσοτάκη…