Δανάη Επιθυμιάδη: “Είχα περισσότερη αγωνία για την Αθήνα, παρά για το Παρίσι”

Αυτή η χαρισματική γυναίκα (γράφει, παίζει, σκηνοθετεί, είναι θεατρολόγος) την οποία αναγνώρισε ο μεγάλος σκηνοθέτης Wajdi Mouawad και έχει ήδη διανύσει ένα μεγάλο μονοπάτι καριέρας, έρχεται στην Ελλάδα για να ακουμπήσει και εδώ σκέψεις, αγωνίες και αναζητήσεις με έναν καθαρά προσωπικό και ιδιαίτερο τρόπο.
Η σκηνική δράση του τωρινού έργου συνδυάζει ρεαλισμό και φαντασία: το video mapping μεταμορφώνει ένα νοσοκομειακό σκηνικό σε υδάτινη άβυσσο, όπου πραγματικότητα και όνειρο διαπλέκονται.

Στη σκηνή της Φρυνίχου η Δανάη Επιθυμιάδη θα ερμηνεύσει τη Χριστίνα, ενώ δίπλα της ο Γιάννης Καραούλης θα ενσαρκώσει όλους τους υπόλοιπους ρόλους.

Πώς έζησες το ανέβασμα του έργου σου στη Γαλλία; Μπορείς να μας περιγράψεις τη διαδικασία, τις δυσκολίες και πώς ένιωσες για την αποδοχή;

Ήταν μία μοναδική εμπειρία. Όλη η προετοιμασία της παράστασης έγινε στην Αθήνα με υπέροχους συντελεστές που συνδέθηκαν από πολύ νωρίς με το κείμενο και που με βοήθησαν να αναδείξω το σύμπαν της παράστασης. Κι επειδή πρόκειται για ένα έργο προσωπικό σε μεγάλο βαθμό, το να έχω απέναντι μου ανθρώπους που αγκάλιασαν αυτό του το χαρακτηριστικό αλλά ταυτόχρονα που με ενθάρρυναν να ανοίξω το υλικό του σε περιοχές που δε είχα φανταστεί γράφοντας το, ήταν μεγάλο δώρο.

Η όποια δυσκολία υπήρχε, είχε να κάνει με την ανασφάλεια που μου δημιουργούσαν οι πολλαπλοί μου ρόλοι στο πρότζεκτ.

Όταν φτάσαμε στη Γαλλία, είχαμε δύο βδομάδες προετοιμασίας στο θέατρο μέχρι την πρεμιέρα. Είχαμε μεγάλη αγωνία να το δούμε στο χώρο πρώτη φορά με το σκηνικό αλλά υπήρχε τέτοια οργάνωση από το θέατρο που όλα κούμπωσαν κατευθείαν. Παίξαμε 12 παραστάσεις εκεί οι οποίες πήγαν πολύ καλά κι ήταν μεγάλη μας χαρά που μία παράσταση που βασίζεται τόσο πολύ στο λόγο και παιζόταν σε μία ξένη γλώσσα για τους Γάλλους, είχε τέτοια απήχηση.

Έχει για σένα συναισθηματική διαφοροποίηση το γεγονός ότι ανεβαίνει το έργο στην Αθήνα και ποιες είναι οι πιο σημαντικές αλλαγές που έγιναν;

Με έναν περίεργο τρόπο, το να παιχτεί αυτή η παράσταση στην Αθήνα είχε ακόμα μεγαλύτερο βάρος για μένα. Μάλλον επειδή εδώ γνωριζόμαστε κι υπάρχει ένας βαθμός έκθεσης στη συγκεκριμένη παράσταση που διαφοροποιεί αυτή τη δουλειά από προηγούμενα μου πρότζεκτ. Ταυτόχρονα και η ανυπομονησία μου να μοιραστώ αυτή τη δουλειά στη χώρα μου ήταν μεγάλη.

Είναι μία παράσταση που την έχουμε δουλέψει όλοι τόσο πολύ και που κάπως ανυπομονούσαμε να τη μοιραστούμε με τους φίλους μας και το κοινό εδώ.
Η πρεμιέρα στη Γαλλία ήταν το Γενάρη του 2024 όποτε όταν ξαναρχίσαμε τις πρόβες εδώ για να παρουσιαστεί στη Φρυνίχου είχαν μεσολαβήσει σχεδόν 2 χρόνια. Αυτός ο χρόνος αποδείχτηκε πολύτιμος και ως προς το πόσο έχει ωριμάσει το υλικό μέσα μας αλλά και για μένα προσωπικά καθώς ότι είχε δημιουργηθεί μία απόσταση μέσα από την οποία κατάφερα να αντιμετωπίσω το κείμενο ως κάτι πέρα από μένα. Να μπω σ’ αυτό σχεδόν ανεξάρτητα από την προσωπική μου σχέση μαζί του.

Στη σκηνή συνυπάρχει με τον Γιάννη Καραούλη και μαζί μας απαντούν…

Σε ποιο επίπεδο σας επηρέασε προσωπικά η αναζήτηση των συναισθημάτων και το
σκάψιμο των αναμνήσεων;

Δανάη: Προσωπικά αυτά τα συναισθήματα δεν είχα θέμα που θα τα αναζητήσω αλλά στο πως θα τα διαχειριστώ. Νιώθω ωραία με τη διαδικασία γιατί τόσο στα τελευταία στάδια του γραψίματος όσο και στην ερμηνεία, αισθάνομαι ότι έχω κάπως διαχωρίσει το προσωπικό μου βίωμα από την παράσταση, διατηρώντας ωστόσο ζωντανή τη σύνδεση μου μαζί του στο βαθμό που μου είναι λειτουργικό. Παρόλα αυτά, μέσα από την ενασχόληση μου με ένα τόσο ευαίσθητο θέμα, ανασύρονται πολλές προσωπικές αναμνήσεις που έχουν να κάνουν με το δικό μου τραύμα καθώς έρχεται στο προσκήνιο η σχέση μητέρας – παιδιού. Σίγουρα δεν είναι τυχαίο ότι η μετάβασή μου από ηθοποιός σε σκηνοθέτη και συγγραφέα συνέπεσε με τη στιγμή που έγινα μαμά.

Γιάννης: Είναι στ’ αλήθεια ένα βαθιά τρυφερό έργο που αγγίζει θέματα απώλειας, σχέσης με τους γονείς, ενηλικίωσης, θέματα δηλαδή που αφορούν ολ@ μας. Για μένα η συναισθηματική βαρύτητα προέκυψε σίγουρα και μέσω της αγάπης και της φιλίας που μας συνδέει με την Δανάη, μιας και το έργο -αν μου επιτρέπει να το πω- είναι βαθιά προσωπικό για εκείνη. Ήταν διπλή χαρά λοιπόν να είμαι συνοδοιπόρος στο ταξίδι αυτής της παράστασης, ως συνάδελφος ηθοποιός και ως φίλος.

Από εκει και πέρα μέσα στις πρόβες, είναι δεδομένο έτσι κι αλλιώς ότι πρέπει να αφουγκραστείς το κάθε κείμενο για να συνδεθείς μαζί του και να επενδύσεις σε αυτό με δικά σου αντικρίσματα. Από την άλλη, το δικό μου κομμάτι των πολλαπλών ρόλων μέσα στο έργο είχε μια άλλου είδους πορεία αναζήτησης και σκαψίματος, όσον αφορά την ερμηνεία. Πέρα από το να είναι διακριτοί μεταξύ τους, είχε περισσότερο να κάνει με τις δραματουργικές ανάγκες κάθε σκηνής και κάθε ρόλου, τι νέο φέρνει ο κάθε χαρακτήρας στη διαδρομή της ηρωίδας που υποδύεται η Δανάη, πως συναλλάσσεται και διαδρά μαζί της και πως την επηρεάζει σε αυτό ταξίδι στο ασυνείδητο και τη συνάντηση και τη συμφιλίωση με την απώλεια του αγαπημένου προσώπου.

Ποιες είναι πιο αισιόδοξες αχτίδες που μπορεί κάποιος να δει σε αυτό το έργο και αυτή
την αφήγηση;

Δανάη: Το έργο έχει να κάνει πολύ περισσότερο με την αγάπη για τη ζωή παρά με το θάνατο, υπάρχει κάτι ανάλαφρο και λυτρωτικό στον τρόπο με τον οποίο η παράσταση προσεγγίζει το πένθος.
Μία πορεία προς το φως και την αποδοχή. Μέσα από το video mapping – που μας επιτρέπει να διεισδύσουμε στο προσωπικό κόσμο της πρωταγωνίστριας Χριστίνας – αλλά και από τις κωμικά αναπάντεχες συναντήσεις της με τους έξι διαφορετικούς χαρακτήρες που υποδύεται ο Γιάννης Καραούλης δημιουργείται ένα αλλόκοτο σύμπαν όπου το κοινό προσκαλείται να βουτήξει όσο βαθιά θέλει.

Γιάννης: Το ίδιο το έργο, η συγγραφική και σκηνική απόσταξη ενός τραύματος, μιας απώλειας είναι αισιόδοξο. Αποδεικνύει την λυτρωτική σημασία που έχει η τέχνη -και εν προκειμένω το θέατρο- όχι μόνο για τον δημιουργό του που θα μιλήσει μέσω αυτού, αλλά και για τους θεατές, τους κοινωνούς της παράστασης.
Ειδικότερα, το έργο μιλάει για την ανάγκη αποδοχής του πένθους και της απώλειας, ως απαραίτητο βήμα για να προχωρήσεις μετά, «να βγεις στην επιφάνεια» και «να αναπνεύσεις ξανά». Μέσα σε ένα τέτοιο θεματικό πλαίσιο η παράσταση επιλέγει πολλές φορές το χιούμορ και το φως ως αναγκαία μέσα για να μιλήσει ακόμα και για τα πιο δύσκολα.

Ποιες ήταν οι πιο δυνατές στιγμές στην επαγγελματική σας πορεία μέχρι σήμερα και
γιατί;

Δανάη: Σίγουρα η δημιουργία αυτής της παράστασης και η παρουσίαση της στο εθνικό θέατρο La Colline στο Παρίσι ήταν από τις μεγαλύτερες προσκλήσεις. Επίσης ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου έχει και η συνεργασία μου με τον Wajdi Mouawad στην παράσταση «Ο όρκος της Ευρώπης» που παρουσιάστηκε φέτος στην Επίδαυρο στα πλαίσια του φεστιβάλ Αθηνών. Τέλος, η παράσταση «Πυρκαγιές» σε σκηνοθεσία της Ιώς Βουλγαράκη στο Κ.Θ.Β.Ε. ήταν από τις πιο όμορφες συνεργασίες που είχα ποτέ και η πρώτη φορά που συναντήθηκα με έργο του Mouawad που έμελλε να παίξει καθοριστικό ρόλο στη ζωή μου.

Γιάννης: Οι στιγμές συνδημιουργίας, επικοινωνίας, και υπέρβασης που μοιράστηκα με ανθρώπους που αγαπώ και θαυμάζω. Οι στιγμές εκείνες που επιβεβαιώνεις το συνεχές «παρόν» του θεάτρου. Ότι αυτό που γίνεται τώρα, αυτή τη στιγμή, εδώ είναι μοναδικό, μας συνδέει με ένα τρόπο με τον εδώ χώρο και χρόνο που είναι αδιαπραγμάτευτος και πολύτιμος γιατί δεν θα ξανασυμβεί. Δεν το νιώθεις σε κάθε δουλειά που θα κάνεις αυτό και ούτε κάθε μέρα. Είναι το πιο σπουδαίο πράγμα της δουλειάς αυτής να έχεις την τύχη και την δυνατότητα να παίζεις και να υπάρχεις σκηνικά με την πίστη ενός παιδιού και σε μια γλυκιά «συνωμοσία» με τους άλλους συνδημιουργούς και συμπαίκτες της εκάστοτε παράστασης.

Υπάρχει κάτι που θα θέλατε να είχατε κάνει αλλιώς πριν χρόνια και κάτι που θα θέλατε να έχετε επιτύχει στα χρόνια της ωριμότητας;

Δανάη: Αν συναντούσα τον μικρότερο εαυτό μου, θα του έλεγα απλώς να μην αγχώνεται τόσο πολύ, να έχει λίγη υπομονή κι ότι όλα θα γίνουν. Η αγωνία μου ήταν τόσο μεγάλη που μου πήρε καιρό να αρχίσω να απολαμβάνω χωρίς φόβο τη διαδρομή μου. Κατά τα άλλα έχω μεγάλη εμπιστοσύνη ότι όλα καλώς έγιναν και με έφεραν εδώ που είμαι σήμερα. Για το μέλλον, θα ήθελα να μπορώ να ακούω ακόμα πιο καθαρά τη φωνή μου και να επιλέγω χωρίς φόβο δουλειές που με προχωράνε και συνεργασίες που με χωράνε.

Γιάννης: Νιώθω πολύ καλά και με τα ναι και με τα όχι που έχω πει στην πορεία μου. Έχω συμφιλιωθεί με τις επιλογές μου σε κάθε περίπτωση. Η ως τώρα διαδρομή μου έδειξε ότι το κάθε τι ήρθε στην ώρα του για να μου μάθει ή να μου δώσει κάτι, για να συναντηθώ με άτομα, να αναμετρηθώ με καταστάσεις, και εν τέλει να προχωρώ σαν ηθοποιός και άτομο. Φυσικά υπάρχουν ακόμα καλλιτέχνες που θα ήθελα να συνεργαστώ και έργα πάνω στα οποία θα ήθελα να δουλέψω, αλλά αυτά δεν ανήκουν σε έναν χώρο αναστοχασμού. Είναι ακόμα μια παρούσα πιθανότητα, επιδίωξη και ευχή.