Οι Γκρουέζες του 21ου αιώνα και η ελληνική δεξιά

Η κατάθεση του Γιώργου Ξυλούρη που μετατράπηκε σε ευτελισμό του κοινοβουλίου την Πέμπτη έφερε στο προσκήνιο την παραδοσιακή, σχεδόν, σχέση της ελληνικής δεξιάς με τους κατά τόπους επικεφαλής των πελατικών δικτύων που στήνει για να αναπαράγεται πολιτικά και στο νου την καταπληκτική σκηνή από την ταινία “Υπάρχει και φιλότιμο” με τους Λάμπρο Κωνσταντάρα και Διονύση Παπαγιαννόπουλο.

Να αρχίσουμε από το δεύτερο. Ο Παπαγιαννόπουλος υποδύεται έναν τοπικό κομματάρχη, κατά τα άλλα ανεπάγγελτο, και ο Κωνσταντάρας τον Υπουργό ο οποίος ανακαλύπτει έκπληκτος ότι δίπλα του έχουν στηθεί παραμάγαζα που απομυζούν κρατικό χρήμα με διάφορες αφορμές. Ο Υπουργός ρωτάει λοιπόν τον κομματάρχη Γκρουέζα πως τα βολεύει οικονομικώς και εκείνος, με ειλικρίνεια, απαντά ότι “είμαι του κόμματος”.

Ο Ξυλούρης την Παρασκευή ήταν το ίδιο ωμός, κυνικός και προκλητικός. Μάς πληροφόρησε ότι θα ψηφίζει δεξιά μέχρι να πεθάνει και επιβεβαίωσε το στενό πολιτικό του δέσιμο με το κυβερνών κόμμα. Πέραν του τούτου όμως απέδειξε, ίσως άθελά του, ότι η πολιτική επιρροή της δεξιάς τα τελευταία τουλάχιστον 60 χρόνια στην Ελλάδα επιτυγχάνεται μέσα από την ανάδειξη του κάθε Γκρουέζα ο οποίος κάνει τη βρώμικη δουλειά κρατώντας -εννοείται -και κάτι για τον εαυτό του.

Θα πει κάποιος “μα οι εποχές έχουν αλλάξει”. Ναι, αλλά πελατειακά δίκτυα που εξυπηρετούν πολιτικούς σκοπούς και εξασφαλίζουν ψήφους εξακολουθούν να στήνονται τόσο στα μεγάλα αστικά κέντρα όσο και στην ελληνική περιφέρεια. Με τον εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας, “εκσυγχρονίστηκαν” και αυτά, άλλαξαν τις μεθόδους τους, μπήκαν στην ψηφιακή εποχή.Ομως, όχι μόνο δεν έπαψαν να υπάρχουν αλλά ζουν και βασιλεύουν. Σε εποχές μάλιστα πολιτικής ηγεμονίας της δεξιάς, όπως αυτή που διανύουμε από το 2019 και μετά, τα δίκτυα αυτά μοιάζουν πανίσχυρα και άτρωτα και πολλές φορές υποκαθιστούν τους ίδιους τους θεσμούς.

Για να λειτουργήσουν με επιτυχία τα πελατειακά δίκτυα, χρειάζονται ανθρώπους αριβίστες, χωρίς ηθικούς φραγμούς που θα λειτουργούν “για το κόμμα” εξασφαλίζοντας όμως ένα καλό αντίτιμο για τους ίδιους. Οπως φαίνεται αυτός ο ανθρωπότυπος εξακολουθεί να υπάρχει. Υπό την επίφασης μιας χαλαρής σχέσης με την ιδεολογία (“θα ψηφίζω δεξιά μέχρι να πεθάνω”) υπηρετούνται με πάθος τα στενά κομματικά συμφέροντα τα οποία, ως δια μαγείας, ταυτίζονται με συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα. Και με μαθηματική ακρίβεια, ο λογαριασμός πληρώνεται πάντα από τα κρατικά ταμεία, ελληνικά ή ευρωπαϊκά.

Τις πρώτες δεκαετίες της δεκαετίας του 60 ήταν το σχέδιο Μάρσαλ και η γενικότερη αμερικανική βοήθεια για να μπορέσει η Ελλάδα να σταθεί και πάλι στα πόδια της (και ταυτόχρονα να απομακρυνθεί από τη σοβιετική επιρροή). Στη συνέχεια ήρθε η ΕΟΚ, τα πάσης φύσεως ευρωπαϊκά προγράμματα και εν τέλει οργανισμοί όπως ο ΟΠΕΚΕΠΕ, πάντα υπήρχαν οι χρηματοδότες αυτών των δικτύων. Οπως και πάντα υπήρχαν πρόθυμοι που δεν είχαν κανέναν πρόβλημα να βουτήξουν στον ηθικό βούρκο προκειμένου να πλουτίσουν παράνομα.

Σ’ αυτού του είδους τις “λειτουργίες” η ελληνική δεξιά αναδείχθηκε διαχρονικά σε πρωταγωνίστρια. Πριν το 81 άλλωστε ήταν η κατ’ εξοχήν “εθνική παράταξη” που διέθετε τους τρόπους και την υποστήριξη για να χαλυβδώνει τα πελατειακά της δίκτυα. Αστυνομία, στρατός, λοιπός κρατικός μηχανισμός δούλευαν για την αναπαραγωγή της πολιτικής κυριαρχίας της. Αλλά και μετά το 81, αφού και το ΠΑΣΟΚ υπέκυψε πολλές φορές στους πειρασμούς, η ελληνική δεξιά δεν άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο επιχειρούσε να αποκτήσει δεσμούς με την ελληνική κοινωνία.

Ποιος ξεχνά τα μετρητά στους πληγέντες από τις καταστροφικές φωτιές στην Ηλεία; Ποιος ξεχνά, πολύ πιο πρόσφατα, τα προγράμματα κατάρτισης μέσα στην πανδημία; Και ποιος μπορεί να είναι σίγουρος για το τι έχει γίνει αλλά δεν έχει δει το φως της δημοσιότητας; Αλλωστε δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι στην περίοδο της πανδημίας η νυν κυβέρνηση επιχείρησε να ελέγξει σχεδόν σε απόλυτο βαθμό τη μεγάλη μερίδα των ΜΜΕ “εξαγοράζοντάς” τα με τη λίστα Πέτσα.

Υπό αυτά τα δεδομένα, σόου όπως αυτά που πρόσφερε ο Φραπές στην εξεταστική επιτροπή της Βουλής για το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ δεν θα έπρεπε να μας προκαλούν έκπληξη. Οι άνθρωποι αυτοί είναι και έτσι μπορούν να λειτουργούν γιατί έτσι έχουν μάθει. Ενα μεγάλο μέρος του πολιτικού συστήματος τους χρειάζεται γιατί χωρίς αυτούς δεν μπορεί να επιβληθεί και να συγκροτήσει ψηφοθηρικό μηχανισμό, δεν μπορεί να διαιωνίσει την κυριαρχία του.

Είναι προφανές λοιπόν ότι όσοι επιθυμούμε την πραγματική πρόοδο και τη συλλογική ευημερία πρέπει να είμαστε σε ανοιχτό πόλεμο με τους Γκρουέζες του 21ου αιώνα και τον εν λόγω ανθρωπότυπο που ίσως συγκροτεί μία νέα διάσταση του λούμπεν (χωρίς να είναι ακριβώς λούμπεν). Ο πόλεμος αυτός θα είναι αδυσώπητος καθώς οι αντιστάσεις του αντίπαλου στρατοπέδου αναμένονται λυσαλέες. Ποιος όμως λέει ότι δεν πρέπει να δοθεί;