Ο Πιερρακάκης στην εποχή της παραζάλης

Προϋπόθεση για να υπάρξει πάνδημη επευφημία για την εκλογή του Υπουργού Οικονομικών Κυριάκου Πιερρακάκη στη θέση του προέδρου του Eurogroup, θα ήταν όλοι να αφηγούνται τις αιτίες και τα γεγονότα της κρίσης με τον ίδιο τρόπο.

Άπαξ και κάτι τέτοιο φυσικά είναι αδύνατον, προκαλεί έκπληξη η δυσφορία που εκδηλώθηκε προς όσους δεν έσπευσαν να χειροκροτήσουν, εκστασιασμένοι, το γεγονός.

Και αναφερόμαστε στους λογικούς ανθρώπους αυτής της χώρας και όχι στους γνωστούς γραφικούς κύκλους με αριστερό παρελθόν που εντασσόμενοι στην λαϊκή και άκρα δεξιά το μόνο που κόμισαν ήταν τα αριστερά τους ήθη, με βασικότερο τη δυσανεξία προς κάθε διαφορετική άποψη.

Η μεγάλη επιτυχία του Κυριάκου Πιερρακάκη δηλώνει πρωτίστως την αλλαγή της Ευρώπης και δευτερευόντως της Ελλάδας. «Μαύρο πρόβατο της Ευρώπης» μας αποκαλούσαν η Μέρκελ και ο μακαρίτης Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, που χρησιμοποίησαν την Ελλάδα και τις υπόλοιπες χώρες του Νότου ως πρόσχημα για να επιβάλλουν τις πολιτικές λιτότητας.

Χρειάζεται, άραγε, να θυμίσω τα PIIGS; Ποιο κόμπλεξ λοιπόν υπαγορεύει σε κάποιους να δηλώνουν δικαιωμένοι σήμερα «επειδή πριν από μερικά χρόνια ήμασταν το Μαύρο Πρόβατο της Ευρώπης»; Δεν ήμασταν. Έτσι μας έλεγαν.

Χάρις και στην Ελλάδα και στον Κυριάκο Μητσοτάκη προσωπικά, οι ευρωπαϊκές αντιλήψεις περί «δημοσιονομικής ορθότητας» έχουν αλλάξει ριζικά, με αφετηρία την Πανδημία.

Ο Αλέξης Πατέλης στο βιβλίο του «Η Μεγάλη Επιστροφή» αφηγείται τον τρόπο που ο Μητσοτάκης κατάφερε να πείσει την Κομισιόν ότι τα χρέη της Πανδημίας θα έπρεπε η Ένωση να τα σηκώσει από κοινού, ώστε οι χώρες σαν την Ελλάδα να μην βρεθούν πάλι επιβαρυμένες.

Υπό αυτή την έννοια λοιπόν ναι, η εκλογή Πιερρακάκη δηλώνει με τον καλύτερο τρόπο την αλλαγή μιας πολιτικής που προκάλεσε στην ΕΕ μόνον οδύνη και οδήγησε και στη γιγάντωση της Άκρας Δεξιάς. Και η παρούσα κυβέρνηση είχε καίριο ρόλο στην αλλαγή πολιτικής και αυτό πρέπει να αναγνωριστεί χωρίς «ναι μεν αλλά».

Σκέψη Δεύτερη

Το μεγαλύτερο ατού του Κυριάκου Πιερρακάκη δεν είναι ούτε ο υψηλός δείκτης νοημοσύνης του ούτε ότι είναι διαβασμένος. Έχει τη μοναδική ικανότητα να αντιλαμβάνεται τι θέλει ο εκάστοτε συνομιλητής του και ακριβώς επειδή είναι πολύ έξυπνος και πολύ διαβασμένος, πάντα έχει κάτι ταιριαστό να του πει.

Σε μια εποχή ευρωπαϊκής παραζάλης, ο Κυριάκος Πιερρακάκης διεκδίκησε το θώκο με την ατζέντα Ντράγκι και όλα όσα η ηγεσία της ΕΕ ξέρει ότι πρέπει να γίνουν και έπεισε ότι ο ίδιος θα εργαστεί σκληρά για να τα καταφέρει.

Η διεθνής καριέρα του λοιπόν, είναι σε καλό δρόμο.

Η εντός Ελλάδος;

Δυστυχώς για τον Κυριάκο Πιερρακάκη, αυτό που είναι ως πολιτικό brand, δηλαδή η ταυτότητα του κοσμοπολίτη τεχνοκράτη, μετά τη διακυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη έχει χάσει πολύ τη λάμψη της. Κυριολεκτικά έχει θολώσει.

Οι Έλληνες πλέον θέλουμε να ηγούνται έντιμοι που να μας νοιάζονται, να μην έχουν επηρμένο ύφος λες και μας κάνουν χάρη που κυβερνούν κι ας μην έχουν τελειώσει το Χάρβαρντ κι ας μην μιλάνε άψογα Αγγλικά και Γαλλικά.

Αυτά τα βιογραφικά δεν θέλησαν να κάνουν τίποτα όταν ήρθαν αντιμέτωπα με τις «χρόνιες παθογένειες», αυτές που αναπαράγουν για τους πολλούς τη φτώχεια, τις ανισότητας, την πολύ κακή ποιότητα ζωής.

Από την άλλη, εύκολα διακρίνεται εδώ και μια ευκαιρία στο εσωτερικό της Νέας Δημοκρατίας για να εμφανιστεί «το αντίπαλο δέος» στον Πιερρακάκη, κάποιος που θα ποζάρει ως το «έντιμο αν και λαϊκό παιδί που νοιάζεται τον Έλληνα». Γιατί σε ένα υποθετικό εσωκομματικό ράλι ανοιχτών εκλογικών διαδικασιών, αντίπαλος δεν θα είναι ο ευπρεπής Νίκος Δένδιας που το μόνο που κάνει είναι να φωτογραφίζεται καμαρωτός χωρίς να ανοίγει ποτέ το στόμα του να πει μια πολιτική κουβέντα, ούτε βέβαια ο Κωστής Χατζηδάκης, όπως λέγεται, είναι αστείο και να συζητάμε αυτό το ενδεχόμενο.

Και βέβαια, το μεγαλύτερο «βαρίδι» στις φιλοδοξίες Πιερρακάκη δεν είναι το πασοκικό του παρελθόν. Άλλωστε, στις συνειδήσεις των Νεοδημοκρατών «Πασόκος» σημαίνει «καπάτσος» κι ας μην το ομολογούν. Το μεγαλύτερό του πρόβλημα είναι ότι για την ώρα μοιάζει πολύ με τον Κυριάκο Μητσοτάκη.

Σκέψη τρίτη

Έχει αρχίσει να μας ανησυχεί και μάλιστα πολύ, ο τρόπος που όλα τα στελέχη της κυβέρνησης αναζητούν τρόπους να βγουν από το «εθνικό κάδρο», να ταξιδέψουν στο εξωτερικό για να φωτογραφηθούν με ξένους παράγοντες, να συμμετέχουν σε εκδηλώσεις, να εκλεγούν σε διεθνή όργανα. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του Υπουργού Υγείας που έφτασε στο σημείο να πάει στη Νέα Υόρκη για να γιορτάσει την… εβραϊκή γιορτή του Χανουκά μόνο και μόνο για να δείξει ότι «μετράει» κι αυτός έξω!

Τα κυβερνητικά στελέχη είναι σαν να ομολογούν ότι η Ελλάδα έχει τόσα πολλά προβλήματα που δεν είναι ελκυστική ούτε ως… φωτογραφικό ντεκόρ. Με λίγα λόγια, οι υπουργοί δεν δείχνουν «διεθνείς». Δείχνουν να εγκαταλείπουν πανικόβλητοι το καράβι. Μήπως ξέρουν κάτι που οι υπόλοιποι δεν ξέρουμε;