Σταύρος Λάντσιας: Η ζωντανή μουσική είναι το τελευταίο μας καταφύγιο

Μετά από έναν κύκλο αφοσίωσης στο έργο του Ennio Morricone, ο Σταύρος Λάντσιας επιστρέφει με έναν δίσκο που γεννήθηκε μέσα στην καθημερινότητα και την πατρότητα. Το “Waving Hands” λειτουργεί σαν προσωπικό ημερολόγιο και θα παρουσιαστεί ζωντανά στον ιστορικό «Παρνασσό» στις 20 & 21 Δεκεμβρίου, με τον ίδιο στο πιάνο και πλαισιωμένο από επτά εξαιρετικούς μουσικούς.

Εμπνευσμένο από τη γέννηση των δίδυμων κοριτσιών του, το άλμπουμ αποπνέει φωτεινότητα και εσωτερική ισορροπία, διατηρώντας τη σύνθετη μουσική του ταυτότητα. Λίγο πριν τις εμφανίσεις του, ο Σταύρος Λάντσιας μοιράζεται τις σκέψεις του για τη δημιουργική στιγμή στην οποία βρίσκεται, για τη μετάβαση από έναν εμβληματικό μουσικό κόσμο σε έναν βαθιά προσωπικό και για τις συγκινήσεις που εξακολουθεί να αναζητά στη μουσική.

Από τον Morricone στο προσωπικό ημερολόγιο του Waving Hands

Η μετάβαση από το έργο του Ennio Morricone στη δημιουργία ενός πιο προσωπικού δίσκου ήταν μία φυσική συνέχεια. «Μελετώντας σε βάθος τόσα πολλά κομμάτια ενός μεγάλου δημιουργού, συνειδητοποίησα τι είναι αυτό που τον κάνει τόσο σημαντικό. Η συνέπειά του στην ποιότητα σε ότι έγραψε λειτούργησε σαν οδηγός στην εκτίμηση των δικών μου έργων. Μετά από δύο χρόνια εμφανίσεων, παίζοντας αποκλειστικά τη μουσική του, αισθάνθηκα την ανάγκη να εκφραστώ με κάτι προσωπικό. Κατά κάποιον τρόπο, να παρουσιάσω το soundtrack της δικής μου ζωής, όπως τη βιώνω τώρα.» λέει ο Σ.Λάντσιας συμπληρώνοντας: «Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς! Τα μικρά παιδιά χρειάζονται τους γονείς τους δίπλα τους συνέχεια. Έτσι, πότε με την κιθάρα, πότε με το πιάνο ή τη μελόντικα, τους έπαιζα μουσική, προσπαθώντας να εκμαιεύσω ένα χαμόγελο, μια ένδειξη ότι κάτι τους αρέσει.»

Οι τίτλοι των κομματιών λειτουργούν σαν σημεία αναφοράς μιας καθημερινότητας που επαναλαμβάνεται, με φροντίδα, τρυφερότητα και ρυθμό. «Όλοι οι τίτλοι έχουν μια μικρή ιστορία ή συμβολισμό. Για παράδειγμα, το Sweet Routine αναφέρεται στις δύσκολες αλλά και τόσο γλυκές ρουτίνες όταν φροντίζεις μικρά παιδιά — από την αλλαγή πάνας μέχρι το βραδινό μπάνιο κ.ά. Το Happy Birthday το έγραψα στα πρώτα τους γενέθλια, σαν παραλλαγή στα κλασικά κομμάτια που τραγουδάμε σε κάποιον όταν γιορτάζει. Θα ήθελα να νιώθουν πάντοτε ότι τις αγαπώ και ότι είμαι δίπλα τους. Όσο για τη μουσική μου, ελπίζω να τις εμπνεύσει να πιστέψουν στις δικές τους δυνατότητες και να ακολουθήσουν τον δρόμο της καρδιάς τους, όπως έκανα κι εγώ.»

Από την άλλη, η διεύρυνση του σχήματος στο Waving Hands υπήρξε συνειδητή επιλογή. Τα πνευστά αποκτούν κεντρικό ρόλο με το groove να αναδεικνύεται ως βασικό στοιχείο της ενορχηστρωτικής σκέψης. «Χρησιμοποίησα για πρώτη φορά σύνολο πνευστών, θέλοντας να «απογειώσω» τον ήχο ρυθμικά, ώστε σε μερικά κομμάτια να θέλει να χορέψει ο ακροατής. Σε αυτή τη δουλειά, ενορχηστρωτικά έδωσα περισσότερη βάση στο groove, ίσως επειδή προσπαθούσα να ξεσηκώσω και τις μικρές μου να χορέψουν με κομμάτια όπως το The Little One.»

Γυρίζοντας πίσω στη δική του διαδρομή, τον ρωτάμε για το “μικρόβιο” του ενορχηστρωτή: «Όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, έφτιαχνα μπάντες και καθοδηγούσα τους μουσικούς στο αποτέλεσμα που ήδη άκουγα μέσα μου. Ενορχήστρωνα, δηλαδή, πριν ακόμα το σπουδάσω. Η ακαδημαϊκή μόρφωση προχωρούσε πάντοτε παράλληλα με την πρακτική εξάσκηση πάνω στη σκηνή. Δουλεύω επαγγελματικά ως μουσικός από τα 13 μου χρόνια και όσα χρωστάω στους δασκάλους μου στα σχολεία και στα ωδεία, άλλα τόσα χρωστάω στους σπουδαίους μουσικούς – και ανθρώπους – με τους οποίους έχω συνεργαστεί.»

Η ζωντανή εμπειρία ως τελευταίο καταφύγιο της μουσικής

Σχολιάζοντας τη σημερινή συνθήκη ακρόασης, εντοπίζει -πολύ εύστοχα- το τελευταίο καταφύγιο μιας ουσιαστικής μουσικής εμπειρίας: «Νομίζω πως το τελευταίο «οχυρό» είναι η εμπειρία της ζωντανής συναυλίας. Χωρίς τη δυνατότητα skip, forward, scroll κτλ., ο ακροατής έχει τη δυνατότητα να ζήσει τη μουσική εμπειρία σε αληθινό, ανθρώπινο χρόνο, από την αρχή μέχρι το τέλος. Εμπορευματοποίηση πάντα θα υπάρχει στην τέχνη· αυτό δεν με αποθαρρύνει από το να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Άλλωστε, τι καλύτερο έχω να κάνω στη ζωή μου;»

 

Αναφερόμενος στο λεγόμενο «νέο κύμα» μουσικών στην Ελλάδα, ο Σ. Λάντσιας στέκεται στην αξία της διαδικασίας και επισημαίνει έναν όχι και τόσο μακρινό κίνδυνο «Η αρετή να αντλείς ικανοποίηση από τη διαδικασία και όχι μόνο από το αποτέλεσμα. Η παγίδα που διακρίνω είναι η ψηφιακή απομόνωση, με τους μουσικούς να ξοδεύουν τον δημιουργικό τους χρόνο μπροστά σε έναν υπολογιστή, χωρίς την επαφή με άλλους μουσικούς που θα μπορούσαν να παίξουν τον σημαντικό ρόλο του μέντορα»

Ύστερα από χρόνια διαδρομής, συνεργασίες και διαφορετικά projects, πού νιώθει ότι βρίσκεται σήμερα ως δημιουργός; Και ποιο όνειρο παραμένει ακόμη ανοιχτό; «Εξακολουθώ να αναζητώ τη συγκίνηση που δεν περιγράφεται με λόγια. Το απροσδιόριστο “κάτι” που θα με φέρει σε πραγματική επικοινωνία και δέσιμο με τους μουσικούς και το κοινό. Το απραγματοποίητο “όνειρό” μου είναι να ντύσει η μουσική μου μια όμορφη ταινία. Αυτό, όμως, δεν είναι στο χέρι μου – είναι απόφαση του σκηνοθέτη. Παρ’ όλα αυτά, νιώθω καλά: έχω κάτι να προσμένω!»

Info

Σάββατο 20 & Κυριακή 21 Δεκεμβρίου
Φιλολογικός Σύλλογος «Παρνασσός»
Πλατεία Αγ. Γεωργίου Καρύτση 8
Ώρα Έναρξης: 21.00
Εισιτήρια: ticketservices.gr

Συντελεστές:
Σταύρος Λάντσιας: Πιάνο, Συνθέσεις
Μιχάλης Καλκάνης: Κοντραμπάσο
Μιχάλης Καπηλίδης: Τύμπανα
Δημήτρης Παπαδόπουλος: Τρομπέτα
David Lynch: Τενόρο Σαξόφωνο, Φλάουτο
Σπύρος  Ασημακόπουλος: Τρομπόνι
Sergiu Nastasa: Βιολί
Σοφία Ευκλείδου: Τσέλο

Σχεδιασμός Φωτισμού: Σεμίνα Παπαλεξανδροπούλου