Η χώρα της αλληλεγγύης και τα ζόμπι

Μερικά πράγματα είναι απλά, ακόμα και σε σύνθετες, ζόρικες καταστάσεις. Ή έχεις ανθρωπιά, ή δεν έχεις. Ή δείχνεις αλληλεγγύη, ή αποκαλύπτεις την αναλγησία σου. Ή είσαι με τους Κοζανίτες, που κινητοποιήθηκαν μαζικά για να στηρίξουν τους πρόσφυγες που βρέθηκαν εγκλωβισμένοι στα μέρη τους, ή είσαι με τα ζόμπι που έκαψαν τα στρατόπεδα στα Γιαννιτσά, για να μην απαγγιάσουν λίγο οι κυνηγημένοι. Έτσι απλά. Τελεία και παύλα.

Γιατί ποτέ δεν είμαστε όλοι ίδιοι, όσο κι αν επιμένουν να μας πείσουν για αυτό οι φασιστοσυμμορίτες τις νύχτες που βγαίνουν από τις τρύπες τους. Και για αυτό η ρητορική του μίσους δεν βρίσκει την ανταπόκριση που ήθελαν. Και για αυτό όταν αποφάσισαν να εμφανιστούν στο φως της ημέρας, φορώντας το προσωπείο δήθεν “Επιτροπών κατοίκων”, με αφορμή τη δημιουργία κάποιων hotspot, είτε στο Σχιστό, είτε στα Διαβατά, έφαγαν κυριολεκτικά τα μούτρα τους.

Όχι ότι δεν υπήρξαν ή δεν υπάρχουν προβλήματα. Δεν είναι άλλωστε δυνατόν να βρισκόμαστε στην καρδιά της μεγαλύτερης μετακίνησης πληθυσμών εδώ και αιώνες και να είναι όλα ρόδινα. Ειδικά όταν η κρίση του χρέους έχει ήδη εξελιχθεί σε ανθρωπιστική κρίση στη χώρα μας.

Αλλά δεν είναι και δυνατόν να ξεχνάμε ότι αυτός ο τόπος, στην εσχατιά της Ευρώπης, και οι άνθρωποί του, στην εσχατιά πλέον των δικαιωμάτων, έχουν γνωρίσει καλά και την προσφυγιά και την μετανάστευση. Κι ακόμα τι σημαίνει να πέφτεις αλλά να μην αφήνεσαι, να σηκώνεσαι και να διεκδικείς το δικαίωμά σου να ζήσεις, είτε εδώ, είτε όπου γης βρεθήκαμε, από τον Καναδά μέχρι την Αυστραλία κι από την Αστόρια μέχρι το Χαλέπι.

Πάντα βέβαια υπήρχαν αυτοί που, ενώ είχαν τον τρόπο τους, δεν διέθεταν ούτε ένα κομμάτι ψωμί ούτε ένα καλό λόγο στους όποιους “ξενομερίτες”. Αλλά πάντα ήταν οι… άλλοι, οι πολλοί, οι απλοί άνθρωποι, αυτοί που κράτησαν ζωντανή την παράδοση του Ξένιου Δία και όρθιο αυτόν τον τόπο. Και ειδικά τώρα, με τους “εταίρους” να κρατούν την “αξιολόγηση” σαν μπαλτά πάνω από το κεφάλι μας, τις δυνατότητες προσφοράς να είναι εξ αντικειμένου μικρές και το προσφυγικό να μεγεθύνεται, έχει σημασία να μη χάσουμε το μέτρο και το δρόμο μας.

Σήμερα, που η Ευρωπαϊκή Ένωση εζυγίσθη, εμετρήθη και ευρέθη ελλιπής, δηλαδή τι ελλιπής, ανύπαρκτη, μια “ένωση” που πλέον μετράει μέρες, σήμερα, που οι υποτιθέμενοι “ευρωπαϊστές” υψώνουν φράχτες και εμφανίζουν αντιδημοκρατικά “σχέδια”, το ζήτημα είναι να αρνηθούμε τον σοβινιστικό τους δρόμο και να μην τον αποδεχτούμε ως μοιραίο. Να αρνηθούμε δηλαδή αυτό που έκανε τόσα χρόνια, με τόση ευκολία, το πολιτικό προσωπικό της χώρας μας.

Γιατί το ευρωπαϊκό κατεστημένο, που άναψε -και αυτό- τον πόλεμο στη Συρία και την ευρύτερη περιοχή, και τώρα καμώνεται ότι δεν ξέρει τίποτα για τον φόνο, δεν έχει “πρόταση”, εκτός από το να μας μετατρέψει σε ανθρωποφύλακες, και δεν προσφέρει καμιά προοπτική, εκτός από το να μας πετάξει μαζί με τους πρόσφυγες στο Αιγαίο.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.