Από τον Rock Star στον ‘μικρό μήτσο’

Από τον Φεβρουάριο του 2015 ο Γιάνης Βαρουφάκης είχε παραδώσει τα κλειδιά της διαπραγμάτευσης στον Ευκλ. Τσακαλώτο, είπε χθες ο πρωθυπουργός περιπλέκοντας ακόμη περισσότερο το χάος που προκάλεσε η διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ο ρόλος του Γιάνη διερευνάται από εχθρούς και φίλους εδώ και μήνες, ασχέτως αν βγάζει κανείς άκρη. Αυτός του διαδόχου του από την άλλη, έχει μπει επί του παρόντος στο στόχαστρο μόνο εσωκομματικών αντιπάλων και με πιο σαφή συμπεράσματα.

Ίσως γιατί ο Τσακαλώτος έχει αυτό το ύφος του “μικρού Μήτσου” που ανά πάσα στιγμή μπορεί να αναφωνήσει “αααει χάσου μυρμηγκάκι”. Δεν τον πιάνει το μάτι σου. Σε πλήρη αντίθεσή με τον προκάτοχό του, αποφεύγει τις υπερβολές και την έκθεση στη δημοσιότητα. Ότι δουλειά κάνει, την κάνει αθόρυβα υποστηρίζουν ταυτόχρονα φίλοι και επικριτές του.

Αυτό που μένει να μάθουμε, είναι τι δουλειά κάνει. Αν γνώριζε για παράδειγμα όσα καταμαρτυρά ο Γιάνης και ο Γκάλμπρειθ περί plan X. Ένας άνθρωπος που -έστω σκιωδώς- κρατούσε τα ηνία της διαπραγμάτευσης, θα όφειλε να γνωρίζει. Πιθανόν σε πλήρη συνεννόηση με την υπόλοιπη Κυβέρνηση να άφηναν τον Γιάνη Βαρουφάκη να κάνει τους πολεμικούς σχεδιασμούς του επί χαρτού, προκειμένου να προκαλέσουν σύγχυση στους ευρωπαίους. Ίσως τελικά ο πρώην Υπουργός Οικονομικών να ήταν ο “χρήσιμος ηλίθιος” σε μια πραγματικά ανορθόδοξη διαπραγμάτευση. Κάπως σαν τον μπαμπούλα που κάνει τα παιδάκια να τρώνε το φαγητό τους.

Οι Ευρωπαίοι σύμφωνα με αυτό το σενάριο, είδαν τον Βαρουφάκη να προετοιμάζει πραξικοπήματα και έπεσαν σαν ώριμο φρούτο στην αγκαλιά του επόμενου. Δηλαδή του Τσακαλώτου. Αίφνης ο -κατα δήλωσή του- Μαρξιστής μεγαλωμένος στο Λονδίνο, το Ήτον, το Σάσσεξ και την Οξφόρδη, έμοιαζε με τεχνοκράτη. Μαζί του λοιπόν όλα τα νερά άρχισαν να μπαίνουν στο αυλάκι. Μνημόνια, αξιολογήσεις, στόχοι και αποτελέσματα.

Όπως ακριβώς συνέβαινε και επί των ημερών Βαρουφάκη, ουδείς τολμά να πει κακό λόγο για τον Τσακαλώτο. Έχει την πλήρη στήριξη της Κυβέρνησης, όπως οφείλει να κάνει οποιοσδήποτε με τους συνεργάτες του, ασχέτως αν αμέσως μετά την αποχώρηση, η απαξίωση είναι περίπου δεδομένη. Είναι η μοίρα των Υπουργών Οικονομικών να σηκώνουν το βάρος της αποτυχίας, ενώ την επιτυχία την πιστώνεται εν συνόλω η Κυβέρνηση. Αν και εδώ που τα λέμε είναι δύσκολο να εντοπίσει κανείς επιτυχίες στον τομέα της οικονομίας, στην μεταπολιτευτική περίοδο.

Ομοίως όμως με τον Γιάννη, δεν λείπουν οι ψίθυροι από δυσαρεστημένους συντρόφους του. Δεν τον καταγγέλλουν δημοσίως αλλά αφήνουν υπονοούμενα με κάθε ευκαιρία. Θεωρούν για παράδειγμα ότι σε πολλές περιπτώσεις αναλαμβάνει πρωτοβουλίες εν αγνοία τους, για θέματα συναρμοδιότητας ή ακόμη και για θέματα εκτός των αρμοδιοτήτων του. Η τακτική επαφή του με την τρόικα είναι φυσικό να δημιουργεί στενότερους δεσμούς από ότι με άλλα -προβεβλημένα επίσης- στελέχη της Κυβέρνησης.

Θεωρούν ότι προχωρά σε συμφωνίες εκτός ατζέντας και χωρίς να λαμβάνει υπόψιν του τους υπόλοιπους. Ότι φέρνει προ τετελεσμένων τους συντρόφους του, ενίοτε και εκθέτοντάς τους καθώς έχουν εκφράσει δημόσια μια αντίθετη θέση. Ο ίδιος ο Τσακαλώτος βέβαια, δεν αρνείται ότι διαφωνεί με πολλά από όσα κάνει. Όμως το δόγμα “ο σκοπός αγιάζει τα μέσα”, μοιάζει να επιβάλλει τις κινήσεις του, ανεξαρτήτως κόστους. Μοιάζει να θέλει να ξεμπερδεύει από μια τόσο δύσκολη κατάσταση. Ή μοιάζει να έχει πάθει ανοσία. Μηχανικά υπογράφει ότι του ζητήσουν, έχοντας καταρρακωθεί ηθικά από όσα -αντίθετα με την ιδεολογία του- πράττει. Η διαφορά με τον Βαρουφάκη είναι ότι δεν τον κατηγορούν για ασάφεια ή αψυχολόγητες κινήσεις. Αφήνουν να εννοηθεί ότι αντιλαμβάνεται τι κάνει.

Ο πρωθυπουργός έριξε ουσιαστικά πάνω στον Τσακαλώτο το σύνολο της ευθύνης για την πορεία της χώρας από τις εκλογές του Γενάρη του 2015 και μετά. Έτσι μηδένισε ταυτόχρονα τον “πολλά βαρύ και όχι” Γιανη Βαρουφάκη και προετοίμασε (για παν ενδεχόμενο) τον επόμενο αποδιοπομπαίο τράγο. Οι χειρισμοί του άλλωστε δεσμεύουν τη χώρα για πολλά χρόνια. Ενδεχομένως και για 99 λένε οι κακεντρεχείς. Άλλοι του καταλογίζουν ότι παραδίδει τα κλειδιά της οικονομίας, κινούμενος αντίθετα από την Κυβερνητική πανστρατιά για την αποφυγή του αφελληνισμού.

Ο Βαρουφάκης φαίνεται ότι έπαιζε ζάρια, τσεκάροντας τις συνέπειες της αγαπημένης του θεωρίας των παιγνίων. Κατόρθωσε όμως να το παρακάνει τόσο, ώστε να θεωρείται ότι  έχει το ακαταλόγιστο και έτσι μπορεί να απολαμβάνει την αστική πολυτέλεια της Πλάκας ή της Αίγινας. Αντίθετα ο Τσακαλώτος δεν θα μπορεί να υποστηρίξει ότι έφταιγε κάποιος άλλως που “επίσης σκιωδώς” των είχε αντικαταστήσει. Όπως ο αναπληρωτής ΥΠΟΙΚ κος. Γ. Χουλιαράκης για παράδειγμα που όταν έφυγαν Βαρουφάκης, Τσακαλώτος αλλά και Τσίπρας από τις Βρυξέλλες, μετά την κοπιαστική διαπραγμάτευση, παρέμεινε στα μετόπισθεν για να ολοκληρώσει τη βρόμικη  δουλειά…

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).