Αριστερό “κεφάλι”. Ρυθμιστής η “Ελιά”

Πρώτη νίκη αριστερού κόμματος στην Ελλάδα. Είναι σημαντική. Αλλά δε φτάνει. Ας εξηγήσουμε. 

Οι κάλπες έκλεισαν, τα πρώτα επίσημα αποτελέσματα βγήκαν και τα κομματικά επιτελεία ερμηνεύουν το τελικό αποτέλεσμα, το καθένα μέσα από το δικό του πρίσμα. Νικητές και ηττημένοι, προσδοκίες που διαψεύσθηκαν, φόβοι, αγωνίες και μια κυβέρνηση που ακροβατεί.

Σε κάθε περίπτωση, δημοτικές, περιφερειακές και ευρωεκλογές, είναι τρεις τελείως διαφορετικές μεταξύ τους διαδικασίες. Σε ότι αφορά τις αυτοδιοικητικές, τα πρόσωπα διαμόρφωσαν λίγο – πολύ και το τελικό αποτέλεσμα. Στην περίπτωση όμως των ευρωεκλογών, τα συμπεράσματα είναι περισσότερο “κομματικά” και μπορούν να αποτελούν προμήνυμα για την επόμενη μέρα.

Ποια είναι τα συμπεράσματα που βγαίνουν μετά το άκουσμα των πρώτων αποτελεσμάτων;

Για πρώτη φορά μεταπολιτευτικά, αριστερό κόμμα κερδίζει σε εκλογική διαδικασία

Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως θα έπρεπε να είναι πιο ψηλά δεδομένης της κοινωνικοπολιτικής συγκυρίας. Ο στόχος της Κουμουνδούρου θα πρέπει να είναι από εδώ και στο εξής να καταφέρει να πείσει πιο αποτελεσματικά μιας και έμεινε στα νούμερα του ’12.

Ναι, είναι αλήθεια πως πλέον και επίσημα παίρνει κεφάλι. Αρκεί όμως αυτή η διαφορά; Η “ψαλίδα” θα έπρεπε να είναι μεγαλύτερη μιας και η κυβέρνηση αυτού του τόπου, αυτή τη στιγμή κινείται κοντά στο 30% (22,8% ΝΔ, 8% Ελιά). Των όσων πήγαν να ψηφίσουν.

Μόλις τον τελευταίο καιρό ο Α. Τσίπρας άρχισε να μιλάει ξεκάθαρα για παραμονή στο ευρώ, ενώ έκανε “άνοιγμα” στο εκλογικό κοινό όλων των χώρων. Πλην της Χρυσής Αυγής. Μη γελιόμαστε, η Κουμουνδούρου δεν επιζητά αυτές τις ψήφους και ούτε και τις χρειάζεται. Χρειάζεται όμως και το απογοητευμένο κοινό της κεντροδεξιάς και της κεντροαριστεράς και κυρίως, χρειάζεται να εμπνεύσει περαιτέρω εμπιστοσύνη για πολιτική σταθερότητα την επόμενη μέρα. Αν θέλει να κυβερνήσει και όχι να παραμείνει μια ενισχυμένη, αξιωματική αντιπολίτευση.

Αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να ανοίξει τους κόλπους της σε κάθε αποτυχημένο παλαιοκομματικό, αλλά οφείλει να συγκεκριμενοποιήσει το πρόγραμμα της, ιδίως το οικονομικό και να το εκλαϊκεύσει.

Από την άλλη, η αποχή χτύπησε πάλι κόκκινο. Οι παραλίες γέμισαν, οι κάλπες όχι. Όπερ σημαίνει ότι το πολιτικό σύστημα αποδοκιμάζεται εκ νέου. Παραδοσιακά, ο κόσμος συνηθίζει να μη συμμετέχει στις ευρωεκλογές που σημειώνουν ποσοστά αποχής, όμως φέτος, οι περισσότεροι περιμέναμε η κρίση και οι πολιτικές λιτότητας να σπρώξουν το κοινό στο παραβάν και να ψηφίσει, είτε υπέρ της συνέχισης της οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται, είτε κατά της δικομματικής.

Μόνο στο Δήμο Αθηναίων η αποχή ξεπέρασε το 50%, σύμφωνα με τα στοιχεία του υπουργείου Εσωτερικών.

Μαζί με την αποχή όμως κέρδισε και η “απολιτίκ” νοοτροπία. Ο Μώραλης επικράτησε όπως ήταν αναμενόμενο χωρίς να έχει “σκληρή” κομματική ταυτότητα. Μάλλον χωρίς ταυτότητα καν. Είναι εύκολο για έναν πρώην υπερασπιστή και οπαδό των ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να ψηφίσει κάτι “άχρωμο” από το να ξαναψηφίσει τις μνημονιακές δυνάμεις ή ένα κόμμα από την αντιπολίτευση, ή να μην ψηφίσει καν.

Το Ποτάμι πάντως, κινήθηκε χαμηλότερα των προσδοκιών, αν και καταφέρνει να έχει αντιπρόσωπο στην ευρωβουλή.

H Ελιά έχει μεγαλύτερα ποσοστά από ότι περίμεναν όλοι. Καμία έκπληξη. Πήρε τους ψηφοφόρους της ΔΗΜΑΡ. Το 2012, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έφταναν ωστόσο στο 42%. Σήμερα η κυβέρνηση είναι περίπου 10 μονάδες κάτω και αυτό αποτελεί μεγάλο ερωτηματικό για τη δημοκρατική εκπροσώπηση επί του συνόλου των ψηφοφόρων στο κοινοβούλιο. Ο ρυθμιστής για τη συμμαχία, είναι πλέον το κόμμα του Βενιζέλου, καθώς χωρίς αυτό, η ΝΔ δεν έχει μέλλον.

Μιλάμε για ένα κόμμα που για πρώτη φορά στην ιστορία του παίρνει κάτω από 10% και το ψήφισαν λιγότεροι από όσους ψήφισαν ακροδεξιά.

Πάμε παρακάτω. Περί αποχής και πάλι. Όσοι έκατσαν σπίτι τους ή πήγαν για βουτιές και δεν είναι “παραδοσιακοί” ψηφοφόροι της Χρυσής Αυγής, ανέβασαν τα ποσοστά της. Ανέβασαν τα ποσοστά της ακροδεξιάς στην Ελλάδα και την φέρνουν πάνω από τα νούμερα του 2012. Για πρώτη φορά σαν χώρα, στέλνουμε ακροδεξιούς εθνικιστές βουλευτές στις Βρυξέλλες. Πόσο μας τιμάει κάτι τέτοιο; Σαν χώρα, σαν κοινή γνώμη, σαν δημοκράτες πολίτες.

Ναι, οι πρωταγωνιστές έχουν αλλάξει. Οι ακροδεξιοί αυξάνονται, το ίδιο και όσοι δε συμμετέχουν. Και η πρώτη δύναμη μέχρι νεοτέρας είναι ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο οποίος πρέπει να κερδίσει όσους δε συμμετέχουν και να τους πάρει μαζί του για να εφαρμόσει τα όσα έχει προαναγγείλει, μετά τις επόμενες κοινοβουλευτικές εκλογές.

Το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Ο παλαιοκομματισμός ηττήθηκε. Η εναλλακτική όμως, καλείται να ισχυροποιηθεί άμεσα με επικαιροποιημένες προτάσεις και θέσεις.

Υ.Γ. Αν μιλούσαμε απόψε για κοινοβουλευτικές εκλογές, θα χρειάζονταν δύο και τρία κόμματα για σχηματισμό κυβέρνησης μιας και κανείς δεν θα είχε αυτοδυναμία. Το πολιτικό σκηνικό είναι παραπάνω από ρευστό.

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.