Πάλι ο Σόιμπλε μαίνεται

Δεν πέρασαν ούτε τρεις ημέρες από τότε που ο Πιέρ Μοσκοβισί παρουσίασε τις συστάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για μια “δημοσιονομική πολιτική προσανατολισμένη περισσότερο στην ανάπτυξη” και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έσπευσε -πριν η συζήτηση υπερβεί τα (γερμανικά) εσκαμμένα- να τον επαναφέρει στη (γερμανική) τάξη.

Ο Γάλλος κομισάριος δεν είχε πει και κάτι τρομερό. Ξεκαθάρισε άλλωστε, ευθύς εξαρχής, ότι οι χώρες που δεν έχουν επιτύχει την τήρηση των “στόχων που τους έχουν οριστεί” πρέπει να επικεντρωθούν “πάνω απ’ όλα στην επίτευξη των δημοσιονομικών τους δεσμεύσεων”.

Άνοιξε όμως μια χαραμάδα που δεν είχε την έγκριση της υπέρτατης γερμανικής αρχής, λέγοντας ότι τα κράτη «που έχουν δημοσιονομικό περιθώριο πρέπει να δαπανήσουν και να επενδύσουν περισσότερο, προς το συμφέρον των ιδίων και προς το συμφέρον όλων». Και προφανώς η διατύπωσή του (που έφερε την “σφραγίδα” όλης της Κομισιόν) δεν αφορούσε την Μάλτα, το Λουξεμβούργο ή την Εσθονία, αλλά απευθυνόταν πρωτίστως στην Γερμανία, άντε και στην Ολλανδία.

Αυτή όμως η πρόταση ενός κατά τι διαφορετικού “δημοσιονομικού προσανατολισμού” ήταν αρκετή για να αντιδράσει ο βασικός πολιτικός εκπρόσωπος του γερμανικού ορντοφιλευθερισμού, που αρνείται οποιαδήποτε παρέκκλιση από τους κρατικούς σχεδιασμούς του. Η “υπερεθνική ΕΕ” για τον Σόιμπλε και την γερμανική ελίτ, δεν είναι παρά μια προέκταση του δικού τους (κρατικού) παρεμβατισμού, η διευρυμένη αναπαραγωγή της πολιτικής τους και η κατοχύρωση των “κτήσεων” τους.

Έτσι ο Σόιμπλε -ως… αρχιυπουργός Οικονομικών της ΕΕ, επί της ουσίας και όχι βάσει κάποιων “θεσμικών” κανόνων- βγάζει φλύκταινες όταν ακούει τον επίτροπο Οικονομικών Μοσκοβισί να δηλώνει ότι μιλά εκ μέρους της ΕΕ και ότι η Ευρωπαϊκή Επιτροπή δρα “ως ένα είδος “υπουργού Οικονομικών της ευρωζώνης”, ενός συλλογικού υπουργού, ασφαλώς».

Οι “συστάσεις της ΕΕ” -για τον κάθε Σόιμπλε- είναι “καλές”, και αποδεκτές από την Γερμανία όταν απευθύνονται στις χώρες δεύτερης και τρίτης ταχύτητας, όπως για παράδειγμα στην Ελλάδα, καλώντας τες (αενάως) να τηρήσουν τις δεσμεύσεις που τους επιβλήθηκαν, αλλά απαράδεκτες όταν θέτουν, έστω και απλώς προς συζήτηση, ζητήματα που δεν έχουν (προ)εγκριθεί σε κάθε λεπτομέρεια από την Γερμανία.

Και τα θεσμικά όργανα κινούνται “εντός του θεσμικού τους ρόλου”, ακόμη κι αν τον “ξεχνούν” ή τον υπερβαίνουν, όταν -στο πλαίσιο των συνεχών “διαπραγματεύσεων” και “αξιολογήσεων”- διαμορφώνουν τις συνθήκες για να υποχρεωθούν οι “μη κανονικές”χώρες, όπως η Ελλάδα, να δεχτούν όρους που δεν λύνουν αλλά επιτείνουν το πρόβλημα του χρέους και κάνουν όνειρο απατηλό την όποια ανάπτυξη.

Τα ίδια αυτά θεσμικά όργανα είναι απαράδεκτα όταν δεν αποδέχονται όλες τις “λέξεις” του γερμανικού νεοφιλελεύθερου προτάγματος και επιχειρούν να προσθέσουν έστω και έναν αστερίσκο. Τότε -κατά τον φορέα της απόλυτης… αλήθειας Σόιμπλε- “υπερβαίνουν τις αρμοδιότητές τους” και… “παραβιάζουν το ευρωπαϊκό δίκαιο”. Οπότε οι προτάσεις τους χαρακτηρίζονται “αντιπαραγωγικές” και στέλνονται στο πυρ το εξώτερον.

Για εμάς βέβαια το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο από αυτό του… Μοσκοβισί!

Γιατί διαπραγματευόμαστε (πάλι!) και… αξιολογούμαστε (ξανά!) έχοντας πάνω μας τη σκιά αυτού ακριβώς του Σόιμπλε, που δηλώνει (διόλου συμπτωματικά) ότι ζούμε “πάνω από τις δυνατότητές μας” -ακόμη και τώρα, με αυτήν την ανεργία, αυτούς τους φόρους, αυτούς τους μισθούς και αυτές τις (μη) παροχές- και ισχυρίζεται (απολύτως σκόπιμα) ότι έχουμε “σημαντικά υψηλότερες κοινωνικές παροχές και συντάξεις από ό,τι οι Γερμανοί».

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος.