MR TUTU: Η ΠΙΡΟΥΕΤΑ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΟΥ

Από την Νίκη Μπάκουλη

Με τον καρκίνο δεν είναι υπάρχει κάτι που να είναι αστείο. Αυτό που υπάρχει είναι μια διαρκής μάχη με έναν “εχθρό” του οποίου οι διαθέσεις -και η αντιμετώπιση- δεν είναι ακριβώς ξεκαθαρισμένες. Υπάρχει έντονος πόνος (από αυτός που ξεριζώνει σωθικά), απελπισία, ένα “γιατί” που ποτέ δεν θα σου απαντήσει κανείς και στο τέλος δυο δρόμοι: να προσπαθήσεις ή να παραιτηθείς; Εφόσον διαλέξεις να προσπαθήσεις, οφείλεις να το κάνεις όσο καλύτερα μπορείς. Και να γελάς στη διαδρομή. Τόσο που να φοβίσεις εσύ αυτό το “τέρας”, ώστε να το οδηγήσεις σε φυγή.

Ανήμερα της παγκόσμιας ημέρας κατά του καρκίνου του μαστού (25/10), σας ετοιμάσαμε μια ιστορία αγάπης και έμπνευσης, όπως τη χαρακτηρίζουν οι πρωταγωνιστές της. Αν τη διαβάσετε, θα διαπιστώσετε ότι είναι και μια ιστορία αισιοδοξίας και ανάγκης θετικής ενέργειας, για όποιον δίνει τη μάχη για τη ζωή. Ελάτε λοιπόν, μαζί μας σε ένα ταξίδι σε όλον τον κόσμο, με ένα ευτραφή άνδρα να φορά ένα ροζ τούλι.

Πώς ξεκίνησαν όλα

Ο Bob και Linda Carey έδωσαν το πρώτο τους ραντεβού στις 17 Μαρτίου του 1986 και από τότε είναι μαζί “γιατί με κάνει να γελάω. Δεν φοβάται να είναι ο εαυτός του”, λέει η γυναίκα της ιστορίας. Το ζευγάρι διατηρούσε και επιχείρηση στην Αριζόνα, με φωτογραφίσεις και ζούσαν μια ήρεμη ζωή. 

 

Αυτό θα άλλαζε στις 29/12 του 2003, όταν η Linda βρήκε τον εαυτό της να κάθεται μπροστά σε γιατρό, που κρατούσε τα αποτελέσματα της βιοψίας της, σε δείγμα όγκου που είχε βρεθεί στο στήθος της. “Ήμουν μόνη. Ο Bob βρισκόταν στην κηδεία του παππού του. Μου πρότεινε να έλθει, αλλά έκρινα πως δεν υπήρχε λόγος να μπει σε αυτή τη διαδικασία. Του είπα ότι δεν είναι κάτι σοβαρό, πως επρόκειτο για κάτι που είχα ξαναπεράσει. Τον διαβεβαίωσα ότι θα μου πουν “όλα καλά” και θα με αφήσουν να φύγω”. Τα πράγματα δεν ήταν ακριβώς, έτσι. 

 

“Μου είπαν πως έχω καρκίνο και μια σειρά από λέξεις που δεν είχα ξανακούσει. Ένιωσα φόβο, ένιωσα ότι είχα να πάρω πολλές και σημαντικές αποφάσεις. Θυμάμαι να ρωτώ τον εαυτό μου “θα πεθάνω;”. Ποτέ δεν σκέφτηκα “γιατί εγώ”. Περισσότερο σκεφτόμουν “πώς έγινε και έτυχε αυτό σε εμένα”. Ακόμα δεν έχει βρει απάντηση σε αυτό το “τρελό”, όπως λέει η ίδια, ερώτημα. Πέρασε τις πρώτες ημέρες σε συζητήσεις με αγαπημένα πρόσωπα και κλάματα. Δεν είχε καταλήξει στο πώς θα έπρεπε να χειριστεί την όλη κατάσταση. Το κύριο ερώτημα είναι “πώς μπορώ να απομακρύνω το φόβο και να ‘χω λίγη ποιότητα στη ζωή μου;”.

Επρόκειτο να κάνω επέμβαση”. Έκανε μαστεκτομή, έκανα χημειοθεραπείας, ακτινοβολίες και όλα αυτά θα διαρκούσαν 18 μήνες. “Ήξερα πως αν ήμουν σε καλύτερη φυσική κατάσταση, η αποθεραπεία θα γινόταν πιο γρήγορα. Έβαλα τα παπούτσια για το τένις και άρχισα να περπατάω. Με κάθε βήμα, ήταν πιο εύκολο να αναπνεύσω, ένιωθα το μυαλό μου να καθαρίζει, ένιωθα πιο συγκεντρωμένη. Σε αυτές τις διαδρομές ήταν που συνειδητοποίησα πόσο τυχερή ήμουν που είχαν έναν σύζυγο, ο οποίος με υποστήριζε, μια απίθανη οικογένεια και εξαιρετικούς φίλους”.

Ξαφνικά, το 2006, ένιωσε… κάπως. Όχι άρρωστη. Περίεργα. “Ζήτησα από τον γιατρό μου, να μου κάνει εξετάσεις δύο μήνες νωρίτερα από το προγραμματισμένο. Δεν μπορούσα να του εξηγήσω το γιατί. Αυτό που φάνηκε ήταν ότι ο τρελός καρκίνος είχε ξαναγυρίσει. Αυτή τη φορά ήταν στο συκώτι μου. Ένιωσα ελπίδα, αλλά δεν ήξερα αν μου επιτρέπεται να νιώθω έτσι. Σκεφτόμουν “κοροϊδεύεις τον εαυτό σου;”.

Πήγε σε κέντρο υποστήριξης γυναικών που ήταν στην ίδια κατάσταση με εκείνη. “Έγινα ο χειρότερος εφιάλτης τους. Σκεφτόμουν πως είμαι αυτή που θα πεθάνει, “μοίραζα” αρνητισμό. Και ξέρω ότι αυτή είναι μια πιθανότητα για όλους όσους έχουν καρκίνο, αλλά στο μυαλό μου, αυτή η μετακίνηση στο συκώτι είχε μια τεράστια σημασία. Βρέθηκα να διερωτώμαι πώς θα σκοτώσω αυτό το τέρας.

Για άλλη μια φορά, έκλαψα, έκανα διαλογισμό, έγραφα σε ένα χαρτί τα συναισθήματα μου και θα σας έλεγα ψέματα αν υποστήριζα ότι ήταν πιο εύκολα τα πράγματα ή πως δεν φοβήθηκα. Είχα μια επιλογή να κάνω. Επέλεξα να κάνω ό,τι μπορώ για να είναι η ζωή μου όσο καλύτερη γινόταν. Προσευχήθηκα να ‘χω δύναμη και προσευχήθηκα για ίαση”. Ήθελε να είναι αισιόδοξοι. Θετική. Μεταξύ αυτών που έκανε ήταν και ένα ξεκαθάρισμα σε φίλους “γιατί δεν ήθελα αρνητισμό δίπλα μου. Χρειαζόμουν καλή ενέργεια γύρω μου”.

Επίσης, κατάλαβε ότι “το γέλιο είναι το καλύτερο φάρμακο” και με τη συνδρομή του Bob… του έδωσε και κατάλαβε. “Με το tutu project, έγινε πιο εύκολο το να γελάμε. Τις ημέρες που έλεγα “δεν μπορώ να κάνω κάτι σήμερα”, πήγαινε για φωτογράφιση, έφερνε πίσω το αποτέλεσμα και ξαφνικά είχα δύναμη”.

“Το έκανα για εκείνη, αλλά κυρίως το έκανα για εμένα”

“Όταν διαγνώστηκε η Linda με καρκίνο, μπήκα σε λειτουργία “αυτοθεραπείας”. Άρπαξα το ροζ ΤuΤu, βγήκα εκεί έξω και άρχισα να βγάζω φωτογραφίες. Ναι, ο στόχος ήταν να την κάνω χαρούμενη, αλλά για να πω την πάσα αλήθεια, ό,τι έκανα, το έκανα κατ’ αρχάς για εμένα. Φωτογραφίζω τον εαυτό μου από το 1993. Ζούσα στο Φοίνιξ της Αριζόνα, για 44 χρόνια. Ήξερα πως αν έκανα κάτι διαφορετικό στη ζωή μου, το καλύτερο που είχα να κάνω ήταν να το κάνω το 2002. Είχαμε λοιπόν, ένα στούντιο εκεί για δέκα χρόνια, ένα σπίτι, οικογένεια… και αποφάσισα ότι έπρεπε να πάω κάπου αλλού, να ζήσω μια νέα εμπειρία. Σκέφτηκα πως αν δεν είναι το Παρίσι, θα είναι η Νέα Υόρκη. Πουλήσαμε ό,τι είχαμε, πακετάραμε όσα είχαν απομείνει και φύγαμε”. Έφτασαν στο “Μεγάλο μήλο” τον Απρίλιο και οκτώ μήνες μετά έγινε η διάγνωση της Linda.

“Είχα χάσει τη μητέρα μου, από καρκίνο στο στήθος. Ήξερα τι μπορεί να συμβεί. Ένιωσα θυμωμένος και άρχισα να “βγάζω” περισσότερες φωτογραφίες, για να βρίσκομαι σε εγρήγορση”. Το tutu το είχε εκεί, πρόχειρο και είπε να το εκμεταλλευτεί. “Οκτώ μήνες πριν μετακομίσουμε στη Νέα Υόρκη, είχα ασχοληθεί με ένα project για το μπαλέτο της Αριζόνα -είχαν ζητήσει από διάφορους φωτογράφους να τραβήξουν φωτογραφίες που θα έδειχναν το νόημα του μπαλέτου. Η πεθερά μου, μου έφτιαξε ένα ροζ tutu και κάναμε κάποιες ασπρόμαυρες λήψεις”.

Κατά το ταξίδι, σε κάθε στάση έβγαζε και μια φωτογραφία με το tutu. Έτσι, για την πλάκα. Όταν προέκυψε η ανάγκη να απασχολεί τον εαυτό του, για να μπορεί να βοηθά και τη σύζυγο του, θυμήθηκε αυτό το ροζ τούλι. “Το να το χρησιμοποιήσω σήμαινε πως είμαι ευάλωτος, ότι “βγάζω” τον εαυτό μου εκεί έξω. Εκτίθεμαι. Δεν έχω καρκίνο, αλλά για εμένα το ροζ τούλι υποδηλώνει το ευάλωτο όσων έχουν καρκίνο”.

 

Η Linda ήξερε την αλήθεια. “Με κάνει να γελώ, με βοηθά να είμαι θετική, αισιόδοξη. Όσο πιο πολύ γελάω, τόσο καλύτερα αισθάνομαι. Μετά τη διάγνωση μου, οι φωτογραφίες έγιναν ο τρόπος που είχε για να εκφράζεται, να εκτονώνει το συναίσθημα, όπως με έβλεπε να ξεκινώ το ταξίδι μου με τον καρκίνο. Φυσικά, έγινε και ένας τρόπος για να γελάω, γιατί αντιλαμβάνεστε το διασκεδαστικό του πράγματος όταν πας σε τοποθεσία που ένας άνδρας φωτογραφίζεται με ροζ tutu. Μη ξεχνάτε ότι παρακολουθεί και κοινό. Είναι ανεκτίμητες οι εκφράσεις τους! Κάποιες φορές, βέβαια κάλεσαν και την αστυνομία…”.

Ο ταπεινός στόχος και η έκρηξη

Ο στόχος του ήταν να βγάλει αρκετές, ώστε να μπορεί να γεμίσει ένα βιβλίο και να διαθέσει τα έσοδα από τις πωλήσεις στις έρευνες για τον καρκίνο του στήθους. Αυτό που έγινε, ήταν “κάθε φορά που τα πράγματα γίνονταν δύσκολα, ξεκινούσα τις φωτογραφίες. Δεν ήταν μόνο τα μέρη που επέλεγε να φωτογραφηθεί (και βρίσκονται σε όλον τον κόσμο), αλλά και οι πόζες που είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσες.

 

Aπευθύνθηκαν σε 14 διαφορετικούς εκδοτικούς οίκους, για να αναλάβουν το έργο τους. Έλαβαν 14 απορριπτικά σημειώματα. “Κάπως έτσι, αποφασίσαμε να μαζεύουμε μόνοι μας τα χρήματα, μέσω πωλήσεων αυτών των φωτογραφιών. Για να βοηθήσουμε το εγχείρημα μας, δημιουργήσαμε το thetutuproject.com.

Ήμασταν μια οργάνωση που έκανε τα πρώτα της βήματα και στέλναμε τις φωτογραφίες στους φίλους μας. Με κάποιον τρόπο, ένα από αυτά τα emails έφτασε στη New York Daily Post, απ’ όπου το πήρε το Yahoo! για να μας δώσει χώρο στην πρώτη σελίδα και να αλλάξει τη ζωή μας πολύ γρήγορα”.

 

Ουδέποτε είχαν έστω σκεφτεί πως θα γίνει αυτό που ζούσαν. Όλοι τους ζητούσαν για περισσότερες πληροφορίες, όλοι ήθελαν να μάθουν κάτι παραπάνω. “Θέσαμε ως στόχο να συγκεντρώσουμε περισσότερα χρήματα, τα οποία θα διαθέταμε στις έρευνες για τον καρκίνο του στήθους και δημιουργήσαμε μη κερδοσκοπικό ίδρυμα, το οποίο βοηθά απευθείας τις γυναίκες που το έχουν ανάγκη”.

Η Alicia Lind, φίλη του ζευγαριού, εξηγεί πως “o Bob διαχειρίζεται συναισθήματα. Όταν είσαι δίπλα σε έναν άνθρωπο που έχει αυτήν την φρικτή ασθένεια και θες να τον στηρίξεις, τίποτα δεν είναι απλό. Το γέλιο που προκαλεί σε όσους βλέπουν αυτές τις φωτογραφίες, είναι κάτι πια που αγγίζει την κοινότητα. Ποιος θα πίστευε ότι ένα ροζ tutu θα έφτανε, θα άγγιζε, τόσους πολλούς ανθρώπους;

Αυτό το project δεν θα είχε φτάσει στα επίπεδα που είναι σήμερα, αν δεν το μοιραζόταν ο κόσμος”. 
Η Linda καταλήγει στο “αυτό που με ενδιαφέρει πρωτίστως, είναι η πραγματική ζωή και να προχωρήσω σε αυτή. Με βοηθά να το κάνω αυτό”, με τον Βob να ομολογεί με δάκρυα στα μάτια ότι “όλο αυτό που συμβαίνει είναι σκατά, είναι ηλίθιο που συμβαίνει. Δεν υπάρχει λόγος για εμάς να υποφέρουμε τόσο. Είμαι εδώ για να κάνω τον κόσμο χαρούμενο”.Τελικά, τι είναι το thetutuproject.com;

“Μια καλή ιστορία για την αγάπη, για την έμπνευση”, λέει η Linda. Και τώρα ξέρουν ότι “δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά πολλούς άλλους ανθρώπους, που λένε τις ιστορίες τους”. Πού; Παντού και κυρίως στα social networks. “Αυτό που βρήκα απίστευτο με το Facebook, είναι πως όταν ποστάρουμε ό,τι ποστάρουμε, αρχίζουν τα σχόλια και μετά ο ένας στηρίζει τον άλλον. Ο ένας δίνει δύναμη στον άλλον. Ανατριχιάζω και μόνο που σας λέω πόσο απίστευτο είναι που ενώνεται αυτή η κοινότητα”.