Πού πάμε;

Και δεν ακούνε κάποιοι «τα βήματα των Ερινύων»

Πικράθηκα ,Ντράπηκα, Αγανάκτησα.

Οι εκλογές τελείωσαν ,η  Χώρα βαδίζει στα άκρα όρια της, η Πορεία του Γένους μας  είναι αμφίβολη και “εμείς”  ακολουθούμετην παλιά “καλή τακτική μας”: Τον καυγά.

Αντί για αστραφτερά συνθήματα, αντί για πεισιθανάτιες υπερβολές, αντί για μοιραίες φιγούρες ,αντί για κραυγές απελπισίας χρειαζόμαστε επιτέλους μια θέση ελληνική, γαλήνια . Η πτώση της ποιότητας του δημόσιου λόγου είναι και μείωση της ελευθερίας  του ελεύθερου στοχασμού. Η χυδαιότης δεν λυτρώνει  επειδή ακούγεται ελεύθερα και μάλιστα μέσα στο Ναό της Ελευθερίας, στη Βουλή των Ελλήνων.

 ΟΧΙ ΤΗΝ ΔΙΧΟΝΟΙΑ

Την ώρα τούτη του σταυρωμένου τόπου από την πτώχευση, αντί αντεγκλήσεων ,επιθέσεων επί δικαίων και αδίκων και  ενώπιον των εξωθεν απειλών και των έσωθεν διλημμάτων χρειάζεται: ενότητα.

Απορώ και εξίσταμαι, γιατί προτιμούμε την χυδαιότητα των ύβρεων, αντί να βοηθήσουμε στην κατανόηση των προβλημάτων μας και όχι στην προδοσία των ιδανικών μας .

ΠΟΥ ΠΑΜΕ;

Αρχαιότατες, οι γενεσιουργές ρίζες, πριν και πέρα από τη βίαιη απαράδεκτη κατάλυση της νομιμότητας; «Πάντων δ’ αυτών αίτιον» λέει ο Θουκυδίδης «ες τό φιλονικείν τό πρόθυμον»

Γνωρίζει πλέον ο Έλληνας τα καλά και τα κακά της διαίρεσης;

Σήμερα στην κορύφωση της κρίσης νομίζω ότι χρειάζονται οι άνθρωποι της συναίνεσης και της συνεννόησης νηφάλια μυαλά, εκείνοι που θα συνεισφέρουν στην “καταλλαγή”. Απουσιάζει όμως ο νηφάλιος λόγος του Κωνσταντίνου Τσάτσου ,του  Παναγιώτη Κανελλόπουλου, Κωνσταντίνου Παπακωσταντίνου, του Ηλία Ηλιου ,του Πασαλίδη, του Κωνσταντίνου Στεφανάκη, είμαστε πια φτωχότεροι.

Προτιμούνται αντ’ αυτού του λόγου της λογικής, οι «ογκανισμοί»,  οι κούφιοι λεονταρισμοί.

Δεν αναζητώ σωτήρες ,δεν αναζητώ παράκλητους, δεν αναζητώ μεσσίες ,κάποτε κάποτε ζητώ  ακούγεται μια φρόνιμη φωνή. Παρακαλώ πολύ λίγη ηρεμία να βγούμε από το ναρκοπέδιο και το τέλμα που ζούμε από το 2010.

Αναζητώ κοινή λογική, μετριοπάθεια, σύνεση και  να τερματισθεί η νοσηρότητα του λαϊκισμού. Οσο και αν οι καιροί είναι δύσκολοι, η πολιτική είναι αυτή που μπορεί να κάνει κατά το δυνατόν ευκολότερη τη συνεννόηση.-

Αυτοί οι νουνεχείς, με τα χαρακτηριστικά του  διαλλακτικού ,χρειάζονται σήμερα περισσότερο από ποτέ. Δεν υπάρχει πλέον  η πολυτέλεια  ώστε να μη διαμορφωθούν συνθήκες συνεννόησης στον Ελληνισμό. Ας  μη ξεχνάμε οτι, ο πολιτισμός ενός τόπου  δεν εκδηλώνεται μόνο στην διαχείριση των μεγάλων κοινών προβλημάτων ,εκδηλώνεται και στην ευγένεια των αισθημάτων και στους καλούς τρόπους, Η κοινή ευαισθησία πρέπει νάναι άγρυπνη, αλλιώς τι διαφέρουμε από τα ζώα;

Αν έτσι εξελιχθεί όπως τώρα η κατάσταση  ,τότε είναι απολύτως φανερό ότι η Ελλάδα  δεν είναι δυνατόν πλέον να αντεπεξέλθει, εκτός και αν συνέλθουμε με μια τίμια συνεργασία ελεύθερων ανθρώπων,  για να μεγαλώσουν ελεύθερα ,αληθινά και με αξιοπρέπεια τα παιδιά μας.

ΥΓ: Από τους «Αδελφοφάδες» του  μεγάλου Καζαντζάκη: «Κι αν σκίσεις την καρδιά μου, θα βρεις όπως στην χάρτα που κρέμεται στα σχολειά, από την μια άκρη ως την άλλη της καρδιάς μου, απλωμένη απάνω στο αίμα μου, την Ελλάδα! Ολάκερη την Ελλάδα! Αυτό να τους πείτε. Αυτό, τ’ ακούτε;…»…

* Ο Αντώνης Αργυρός είναι δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω. Το 2012 διετέλεσε Υπουργός Επικρατείας στην κυβέρνηση Πικραμμένου. Από το 2004 είναι Δικηγόρος και Αναπληρωτής Νομικός Σύμβουλος στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Με σημαντική επιστημονική δράση, άρθρα και σχόλια σε δικαστικές αποφάσεις δημοσιεύονται στα πιο γνωστά νομικά περιοδικά.