Ποιο Brexit;  Προέχουν τα δίκαια αιτήματα του κλάδου…

Ένας από τους βασικούς κανόνες της δημοσιογραφίας είναι ότι ο δημοσιογράφος δεν έχει ωράριο εργασίας. Εργάζεται διαρκώς όταν υπάρχουν μεγάλα γεγονότα. Προϋπόθεση για την εφαρμογή του κανόνα είναι να μπορεί κανείς να αξιολογήσει τα γεγονότα και να κατανοήσει ποια είναι σημαντικά.

Για την Ένωση Συντακτών, η ημέρα διεξαγωγής του δημοψηφίσματος για την παραμονή ή όχι της Βρατανίας στην Ε.Ε. δεν είναι σπουδαίο γεγονός, οπότε βρήκε την κατάλληλη ημέρα για να πραγματοποιήσει τη Γενική Συνέλευση και συνακόλουθα και την πεντάωρη στάση εργασίας. Η Συνέλευση βεβαίως είχε προγραμματιστεί ημέρες πριν, έλα όμως που το ίδιο είχε συμβεί και με το δημοψήφισμα. Ο Ντέιβιντ κάμερον ανακοίνωσε την ημερομηνία διεξαγωγής στις 20 Φεβρουαρίου. Ακόμη και αν ο προγραμματισμός της ΕΣΗΕΑ είχε προηγηθεί, υπήρχε αρκετός χρόνος για αλλαγή ημερομηνίας.

Οποιοσδήποτε δημοσιογράφος σέβεται τον εαυτό του, θα είχε αλλάξει οτιδήποτε για να μπορεί να είναι μάχιμος σε μια τόσο σημαντική ιστορική ημέρα. Μια ημέρα που αφορά όχι γενικώς και αορίστως το μέλλον της Ενωμένης Ευρώπης αλλά και το μέλλον της χώρας μας. Βεβαίως όλες αυτές οι εξελίξεις είναι ήσσονος σημασίας για τον ελληνικό συνδικαλισμό. Μόνο και μόνο το γεγονός ότι θεωρείται αυτονόητο να υπάρχει στάση εργασίας για να διευκολυνθεί η συνδικαλιστική δράση είναι σουρεαλιστικό. Συμβαίνει σε όλους τους κλάδους και συγκαταλέγεται στα “κεκτημένα”.

Άνθρωποι ταλαιπωρούνται χωρίς μέσα μεταφοράς για να γίνουν οι εκλογές του αντίστοιχου κλάδου. Ακόμη χειρότερα, οικογένειες με εργαζόμενους γονείς δεν έχουν τι να κάνουν με τα παιδιά τους όταν κλείνουν τα σχολεία για να γίνουν συνελεύσεις καθηγητών. Στο παρελθόν μάλιστα έχει παρατηρηθεί το φαινόμενο να επιλέγονται ημέρες “κολλητά” σε τριήμερα για το μάξιμουμ του συνδικαλιστικού οφέλους. Ο συνδικαλισμός είναι αναφαίρετο δικαίωμα των εργαζομένων.

Η άσκησή του όμως δεν πρέπει ούτε κατά διάνοια να δημιουργεί πρόβλημα στο κοινωνικό σύνολο. Ούτε βεβαίως να δημιουργεί υπόνοιες ότι αποτελεί άλλοθι για “λούφα”. Ακόμη και οι συνδικαλιστικές άδειες έχουν χάσει το νόημά τους. Δεν διευκολύνουν τη συνδικαλιστική δράση. Αποτελούν τρόπαιο για όσους καταφέρνουν να αναρριχηθούν στην συνδικαλιστική ιεραρχία. Το να μην εργάζονται είναι συνήθως η επιβράβευση των κόπων τους.

Οι δημοσιογράφοι θα μπορούσαμε κάλλιστα να συγκεντρωθούμε ένα κυριακάτικο πρωινό ή τέλος πάντως σε κάποια ώρα που δεν θα δημιουργεί κενό στην ενημέρωση. Πρόκειται για μια συζήτηση που έχει ανοίξει εδώ και χρόνια σχετικά με το πότε πρέπει να απεργούν οι δημοσιογράφοι. Αφορμή στάθηκαν οι μεγάλες απεργίες των υπόλοιπων κλάδων, για τις οποίες θα έπρεπε να υπάρχει κάλυψη. Το να σταματά τη λειτουργία του ο Τύπος στα μεγάλα γεγονότα με οποιαδήποτε αφορμή, είναι ένα ακόμη βήμα προς την οριστική απαξίωση του δημοσιογραφικού λειτουργήματος.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos).