Ο Σόιμπλε δεν έχει καθρέφτη!

Την λαϊκίστικη Bild επέλεξε ο πολύς Βόλφγκανγκ Σόιμπλε -με αφορμή την εκλογή του Τραμπ- για να ξεσπαθώσει κατά του… λαϊκισμού.

Ως υπέρτατος κριτής των πάντων διαπιστώνει μεν πως “οι ελίτ της πολιτικής, της οικονομίας και της κοινωνίας δεν δίνουν πάντα την καλύτερη εικόνα” αλλά προφανώς εξαιρεί (λαϊκίστικα!) την γερμανική ελίτ και προφανέστατα τον εαυτό του, που είναι μάλλον ο χαρακτηριστικότερος εκπρόσωπός της, καθώς δεν έχει ούτε μια λέξη αυτοκριτικής να καταθέσει συμβάλλοντας στην αναγκαία για την αντιμετώπιση του… λαϊκισμού δημόσια συζήτηση.

Γιατί δεν είναι δυνατόν να υποστηρίζει ότι “οι διαδικασίες λήψης των αποφάσεων δεν είναι πάντοτε κατανοητές” όταν ο ίδιος προσωπικά έχει καταπατήσει κάθε έννοια συγκροτημένης διαδικασίας, έχει ακυρώσει αποφάσεις που δεν εξυπηρετούσαν την γερμανική αλλά και την προσωπική του στρατηγική, και όταν έχει επιβάλει διαδικασίες που δεν προβλέπονταν και αποφάσεις που δεν είχαν την απαραίτητη συναίνεση.

Ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών βέβαια, δεν βαφτίζει μόνο το κρέας ψάρι για να το “τρώει” στην υγειά των κορόιδων για τα οποία επιφυλάσσει νηστεία διαρκείας: ως υπέρτατος κριτής των πάντων και μέγας “μεταρρυθμιστής” εμφανίζεται έτοιμος να μεταρρυθμίσει και το… διαδίκτυο καθώς επιτρέπει στους πολίτες να διαμορφώνουν απόψεις που εμφανώς δεν του είναι αρεστές.

Όπως γράφει επικριτικά, στο διαδίκτυο «είναι απολύτως αδιάφορο εάν οι ισχυρισμοί είναι βάσιμοι, σημαντικό είναι να προκαλείται ο σωστός βαθμός οργής». Αυτό δηλαδή που κάνει συστηματικά ο ίδιος στα συστημικά μέσα της Γερμανίας και όχι μόνο, ενορχηστρώνοντας την προβολή προσεκτικά σχεδιασμένων ¨διαρροών” που στοχοποιούν τα κατ’ αυτόν μαύρα πρόβατα της Ευρώπης, είτε είναι κυβερνήσεις, σαν την ελληνική και εσχάτως την ιταλική, είτε πρόσωπα, σαν τον Βαρουφάκη για παράδειγμα.

Μιλώντας μάλιστα για την ανάγκη “πολιτισμένης συζήτησης”, αυτός που επί χρόνια εξοστρακίζει -και όχι… πολιτισμένα- κάθε προσπάθεια για ουσιαστικό διάλογο στα ζητήματα που τον “ενοχλούν”, όπως το ελληνικό χρέος ή οι γερμανικές επανορθώσεις, γράφει χαρακτηριστικά: «Καθένας πρέπει να είναι διατεθειμένος να θέλει να μάθει. Εάν είμαστε ανοικτοί στην άποψη του άλλου και την αλλαγή γνώμης τότε ο λαϊκισμός θα τα βρει σκούρα».

Η λύση δηλαδή που προτείνει ο “αντιλαϊκιστής” είναι ό,τι… δεν κάνει ο ίδιος, ό,τι απεχθάνεται, να είναι ανοιχτός στην άποψη του όποιου “άλλου” και ότι μισεί, να δέχεται κριτική, να την υπολογίζει και να αλλάζει γνώμη.

Ή, όπως ισχυρίζεται χωρίς να μεγαλώνει η μύτη του, “Εάν είμαστε ανοιχτοί σε άλλες οπτικές, και αναθεωρήσουμε, τότε ο λαϊκισμός θα βρει εμπόδια μπροστά του”.

Ιδού λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρόν για τον κ. Σόιμπλε και τους υποτακτικούς του: να πάνε σε ένα τουλάχιστον Εurogroup και να αποδείξουν εν τοις πράγμασι ότι “είναι ανοιχτοί σε άλλες οπτικές” και ότι μπορούν να “αναθεωρήσουν” τις πολιτικές που έχουν επιβάλει και οι οποίες έχουν αποδειχθεί ατελέσφορες, για να το θέσουμε… αντιλαϊκιστικά.

Αλλά δεν θα το κάνουν! Γιατί η άλλη όψη του “λαϊκισμού” τύπου Τραμπ είναι ο “πραγματισμός” τύπου Σόιμπλε: Οι συμπεριφορές που υποτίθεται ότι θέλει να αναθεωρηθούν είναι (και) οι δικές του. Οι πολιτικές που πρέπει να αλλάξουν είναι (και) αυτές που σχεδίασε και προωθεί ο ίδιος. Και οι ελίτ με την άσχημη εικόνα έχουν (και) την εικόνα του.

Αλλά αυτό δεν το βλέπει. Γιατί αποφεύγει επιμελώς να κοιτάζει το πρόσωπό του στον καθρέφτη.

*O Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος