Η Μπάγερν και το όπιο του λαού

Παρά τις αντιδράσεις που δημιούργησε, η δήλωση του Ευκλείδη Τσακαλώτου περί Κυβέρνησης-Μπάγερν Μονάχου με βρίσκει απόλυτα σύμφωνο. Τουλάχιστον συγκρινόμενη με τον Φωστήρα Κωλοπετινίτσας. Κακά τα ψέματα, ο ΣΥΡΙΖΑ με τις παλινωδίες και τα μύρια προβλήματα που δημιούργησε, έχει προχωρήσει πολλά από τα θέματα που χρόνιζαν. Προχωρά μέχρι και στις αποκρατικοποιήσεις, με βήμα σίγουρα ταχύτερο από τους προηγούμενους.

Μέχρι και το ασφαλιστικό θα περάσει χωρίς να ανοίξει ρουθούνι. Ακόμη και αν οι δανειστές απαιτήσουν να γίνει σκληρότερο. Όσο για φόρους, εισφορές και έσοδα; Οι επιδόσεις της Κυβέρνησης εξέπληξαν ακόμη και τους επικριτές της. Όρεξη ‘να χεις να πληρώνεις. Η φαντασία δεν τους λείπει. Ακόμη και στην περίπτωση της ανακεφαλαιοποίησης, το δημόσιο έχασε ασύλληπτα λεφτά και τον έλεγχο των ιδρυμάτων, αλλά τουλάχιστον προς το παρόν το σύστημα διασώθηκε. Τολμούν επίσης να περνούν νόμους για πλειστηριασμούς, σύμφωνα συμβίωσης και αποτεφρωτήρια που καμία άλλη Κυβέρνηση δεν τόλμησε να αγγίξει.

Βεβαίως δεν έκανε τίποτε απ’ όσα υποσχέθηκε στους ψηφοφόρους του. Αυτό είναι μια άλλη υπόθεση και γι’ αυτό όσοι θεωρούν ότι εξαπατήθηκαν, βγαίνουν στους δρόμους. Σε συγκεκριμένους τομείς μεταρρυθμίσεων πάντως υπερέχει σημαντικά απ’ τους όλους τους προηγούμενους που “έκλωθαν” τα διάφορα θέματα φωνάζοντας ότι δεν αντέχουν την αντιπολίτευση και τη λαϊκή δυσφορία. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν χαμπαριάζει ή προσποιείται ότι δεν βλέπει την ίδια εικόνα και προχωρά παρακάτω.

Υπ αυτή την έννοια, η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ είναι μια Μπάγερν. Μια ομάδα με ρολίστες, προσηλωμένους στο στόχο τους. “Σκούζουν” μέν, υπογράφουν δε. Αυτή είναι και η οπτική των κέντρων εξουσίας που αρχίζουν να συνηθίζουν την δεύτερη φορά αριστερά. Η πρωτοφανής συμφωνία με τον ΣΕΒ ήταν μόνο το πρώτο κομμάτι ενός σχεδίου στήριξης της μεταρρυθμιστικής προσπάθειας. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν οι αντιδράσεις που προκλήθηκαν θα ακυρώσουν τη συνέχεια, αλλά λέγεται ότι το σχέδιο των Εργοδοτών προέβλεπε κινήσεις αναπτυξιακής στήριξης στο αμέσως επόμενο διάστημα μετά την ολοκλήρωση της αξιολόγησης.

Το τίμημα βέβαια για όλ’ αυτά είναι μεγάλο. Η Κυβέρνηση αναζητεί ιδεολογικά άλλοθι σε άλλους τομείς, δημιουργώντας ασφυξία. Το μπαράζ λουκέτων και η αδυναμία εξεύρεσης ξένων επενδυτών είναι ίσως τα πλέον ανησυχητικά. Οι καθυστερήσεις και οι συνακόλουθες αναταράξεις στην οικονομική δραστηριότητα, ίσως και να αποτελούν ένα μέσο πίεσης προς την κοινωνία. Μετά όμως από 8 χρόνια ανικανότητας να συναινέσουμε σε βασικές αλλαγές, όσοι ασπάζονται την συγκεκριμένη θεώρηση, απλώς κατανοούν ότι δεν γίνεται αλλιώς. Μόλις περάσουν οι αλλαγές, τότε η χώρα θα μπορέσει να κάνει ένα restart. Ενδεχομένως από πολύ χαμηλότερο επίπεδο.

Πιθανότατα βέβαια, ο κος. Τσακαλώτος δεν αναφερόταν σε αυτό το μεταρρυθμιστικό προφίλ της δεύτερης φοράς αριστερά. Επιχείρησε να αναδείξει ξανά το “ηθικό πλεονέκτημα”, έναν μύθο που κατερρίφθη νωρίς. Ο Υπουργός όμως, όπως και ολόκληρη η κυβέρνηση επιμένει. Άλλωστε αυτή η πίστη στην αγνότητα της αριστεράς δεν είναι το εργαλείο που μετριάζει τις κοινωνικές αντιδράσεις; Τουλάχιστον προς το παρόν.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos)