Ρίξτο στην ιδεολογία μπας και γλιτώσουμε

Ο γραμματέας της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ δεν έκανε κάτι διαφορετικό από αυτό που έκαναν στρατιές Ελλήνων τα προηγούμενα χρόνια. Βρήκε “άκρη” και βόλεψε τους δικούς του στον κρατικό μηχανισμό. Πολλοί βεβαίως εξοργίστηκαν για την διαιώνιση του πελατειακού κράτους. Πιο εξοργιστικό όμως είναι το γεγονός ότι ο καλλιτέχνης, όχι μόνο δεν ένιωσε ντροπή για το συμβάν αλλά δεν δίστασε να υπερασπιστεί την θέση του. Ακόμα χειρότερα, δεν δίστασε να χρησιμοποιήσει τους κοινωνικούς αγώνες των προγόνων του αλλά και της αριστεράς εν γενεί για να νομιμοποιήσει ηθικά μια αποτρόπαια πράξη.

Ας το παραδεχτούμε. Το δημόσιο δεν γέμισε με εισαγόμενους εργαζόμενους. Κάποιοι εξ ημών πούλησαν τις ψήφους και τη στήριξή τους με αντάλλαγμα ένα (ή και περισσότερα) ρουσφέτια. Το ίδιο και το κράτος, στελεχώθηκε από τους κομματικούς στρατούς. Βεβαίως η πρώτη φορά αριστερά είχε πουλήσει ένα διαφορετικό παραμύθι αλλά ο δράκος δεν άργησε να εμφανιστεί. Για να είμαστε ακριβείς, δεν ήταν δράκος. Λερναία Ύδρα ήταν.

Η Κυβέρνηση δείχνει να μην πτοείται από τη λαϊκή δυσφορία. Εκτός αν θεωρεί ότι οι πολίτες δεν αποδοκιμάζουν τέτοιες πρακτικές, αποδεχόμενοι ότι ένας στενός οικογενειακός κύκλος πρέπει να βολευτεί, βρε αδερφέ.  Ολόκληρη Κυβέρνηση, όλο και κάποια ανάγκη θα έχει. Από επιστήμονες μέχρι κλητήρες.

Το ρουσφέτι, και συνακόλουθα η καταγγελία του, αποτελούσε έμπνευση για τις ρίμες του ράπερ-γραμματέα. Η δική του περίπτωση όμως είναι διαφορετική. Διότι η οικογένειά του ήταν παρούσα στις μάχες της αριστεράς και της Ελλάδας. Υπέφεραν, εξορίστηκαν, βασανίστηκαν για να φτιάξουν το κράτος που ζούμε σήμερα. Καμιά αντίρρηση. Τι σχέση έχουν όμως οι αγώνες των προγόνων του και το αριστερό περιβάλλον στο οποίο μεγάλωσε με το ρουσφέτι, Κύριος οίδε.

Ο ίδιος βέβαια έχει μια εξήγηση. “Δεν είδαμε φως και μπήκαμε” γράφει στην ανακοίνωσή του. Υπονοώντας ότι αξιοκρατικά αυτός και τα μέλη της οικογένειάς του έφτασαν στο κοινωνικό και ενδεχομένως κομματικό status που τους επιτρέπει να κάνουν και να απολαμβάνουν ρουσφέτια χωρίς να απολογούνται. Είναι de facto ικανοί. “Δεν θα απολογηθώ σε κανέναν ούτε για τις ρίζες μου, ούτε για την οικογένεια μου, γιατί αυτή είναι η ιστορία μου”, αναφέρει επίσης ο κύριος Ιάσονας Σχινάς – Παπαδόπουλος. Κανείς φυσικά δεν του ζήτησε να απολογηθεί για τίποτε απ’ αυτά.

Οι αγώνες της αριστεράς στην Ελλάδα χαρακτηρίζονταν γενικά από ανιδιοτέλεια. Αγνοί άνθρωποι πολέμησαν για τα ιδανικά τους αλλά και συντεταγμένα για την πατρίδα. Όπως συνήθως γίνεται, κάποιοι λίγοι σφετερίστηκαν τους αγώνες και οι πολλοί όχι. Είναι πρωτάκουστο όμως να σφετερίζεται τους αγώνες της αριστεράς ένας άνθρωπος που δεν συμμετείχε σ’ αυτούς. Εκτός αν θεωρεί αγώνα τις καταλήψεις. 

Δεν παίρνω και όρκο αλλά φαντάζομαι ότι κανείς αριστερός δεν επικροτεί τέτοιες πρακτικές. Όπως δεν επικροτούν και άλλες πρακτικές που εφαρμόζει η πρώτη και δεύτερη φορά αριστερά. Είναι όμως διαφορετικό να διαφωνείς με κάποιον (έστω και με την Κυβέρνηση) για θέματα ιδεολογικού χαρακτήρα. Στην παρούσα περίπτωση, δεν πρόκειται για κάποια ιδεολογική διαφωνία. Δεν κατακρίνει κανείς τον νεαρό πολιτικό για τις ιδέες του.

Το θέμα είναι απλό. Πρόκειται για ένα καραμπινάτο ρουσφέτι και οι αριστερές καταβολές δεν έχουν καμία σχέση. Είναι κρίμα που ένας νέος άνθρωπος δεν έχει την τόλμη να πει “mea culpa”, αλλά προσπαθεί να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα μεταχειριζόμενος παλαιο-πολιτικάντικες πρακτικές.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos)