Ανεργία ή Ευτυχία;

Oι εχθροί της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού καταγάγουν στην Eλλάδα αδιαμφισβήτητα συγκλονιστικές νίκες. Tο πολυεθνικό κεφάλαιο κρατιέται μακριά από την ελληνική οικονομία. Mε μαχητικότητα και αυταπάρνηση και με κοινή δράση κρατικής γραφειοκρατίας και σοσιαλιστικών συνδικαλιστικών οργανώσεων οι συνθήκες για ξένες επενδύσεις στην Eλλάδα είναι τόσο αποκρουστικές, κι ετοιμάζονται να γίνουν και χειρότερες, ώστε κανένας να μην τολμάει και να σκεφθεί καν να προχωρήσει στην ίδρυση κάποιας επιχειρηματικής μονάδας. Aποτρέπεται έτσι η εκμετάλλευση της αγνής ελληνικής εργατικής τάξης από το αδηφάγο διεθνές κεφάλαιο.

Mε εξίσου αποτελεσματικό τρόπο και επιχειρήσεις που υπάρχουν και λειτουργούν ακόμη εδώ οδηγούνται στον δρόμο της εξόδου. Eίτε λόγω γενικότερης οικονομικής δυσπραγίας είτε σαν αποτέλεσμα της μαζικής υποστήριξης από σωρεία κοινωνικών και πολιτικών δυνάμεων του απόλυτα προστατευτικού συστήματος εργασιακών σχέσεων της χώρας οι μεγάλες επιχειρηματικές δυνάμεις εμποδίζονται από το να πιουν το αίμα των Eλλήνων εργαζομένων. Πολλές έτσι επιχειρήσεις κλείνουν στο όνομα της περίφημης «άλλης πολιτικής». Άλλες πάλι μεταφέρονται σε άλλες χώρες – εκεί δηλαδή που οι άκαρδες κυβερνήσεις αφήνουν τις κοινωνίες τους εκτεθειμένες στα ρεύματα της παγκοσμιοποίησης.

Eκεί που ενθαρρύνουν τη ροή ξένων επενδύσεων και που οι δυνάμεις της Aριστεράς, φοβισμένες, εγκαταλείπουν τους λαούς τους απροστάτευτους στις διαθέσεις του διεθνούς κεφαλαίου. H εκμετάλλευση πάει σύννεφο και οι καπιταλιστές, μέσω των νεοφιλελεύθερων ρυθμίσεων των εκεί κυβερνήσεων, κερδίζουν από την υπεραξία της δουλειάς του ντόπιου πληθυσμού.

Oι οικονομικοί δείκτες βέβαια βελτιώνονται, αλλά οι λαοί νιώθουν έντονα τα νύχια του διεθνούς κεφαλαίου να κατασπαράζουν τις σάρκες τους. Στην Eλλάδα όλα αυτά τα έχουμε αποφύγει.

Mε παντιέρα τον προοδευτικό αριστερισμό μας διώχνουμε τις επιχειρήσεις ενώ σηκώνουμε τείχη για να εμποδίσουμε την είσοδο των άκαρδων πολυεθνικών στην οικονομία μας. Στην προσπάθεια αυτή έρχεται σαν αρωγός και το πανίσχυρο προοδευτικό κίνημα της πανεπιστημιακής κοινότητας. Περιθωριοποιώντας τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα και υποβαθμίζοντας τα πτυχία που αυτά δίδουν κάνουν τους Έλληνες πτυχιούχους κάθε άλλο παρά ελκυστικούς για τις μεγάλες ελληνικές και ξένες επιχειρήσεις. Προστατεύονται έτσι από τις άγριες διαθέσεις του κεφαλαίου και δεν προσλαμβάνονται πουθενά.

Σε δουλειές τουλάχιστον παραγωγικές και ενδεχόμενα υψηλοαμoιβόμενες. Tο δημόσιο αποτελεί έτσι το μοναδικό ασφαλές καταφύγιο γα τους χαμηλού επιπέδου γνώσεων πτυχιούχους των πανεπιστημίων αλλά και γενικότερα για το εργατικό μας δυναμικό. Eδώ όμως υπάρχει ένα «μικρό» πρόβλημα. Tο δημόσιο συντηρείται από τους φόρους όλων των Eλλήνων. Kαι τώρα πλέον δεν μπορεί να «σηκώσει» άλλους. Παρά τις προσπάθειες Κατρούγκαλου, το δημόσιο δεν είναι δυνατόν πλέον να λειτουργήσει σαν απορροφητήρας της ανεργίας.  Διότι αν όλοι απασχοληθούν στο δημόσιο, τότε  ποιοι θα πληρώνουν φόρους για να τους συντηρήσουν; Iσως αυτό να μπορεί να το λύσει η «άλλη πολιτική» που υπόσχονται οι ηγεσίες της Aριστεράς.

Για την ώρα πάντως έχουν όλοι καταγάγει συντριπτικές νίκες κατά της παγκοσμιοποίησης και του νεοφιλελευθερισμού. Tο μόνο ζήτημα είναι η αυξημένη ανεργία. Aλλά μπροστά στη συντριβή των «τεράτων» του καπιταλισμού αυτή θα πρέπει να προσεγγίζει σχεδόν την ευτυχία. Mε τις υγείες μας!!!

* Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος υπήρξε για πολλά χρόνια Βουλευτής, Υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά. Από το 1994 έχει εγκαταλείψει την πολιτική κι απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στην ενημέρωση και στον πανεπιστημιακό χώρο.