Η ελπίδα για κανονικότητα 

Αρχή πρώτη: Η ρουτίνα λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά, γιατί ικανοποιεί την ανάγκη του ανθρώπου για κανονικότητα. 

Αρχή δεύτερη: Η άρνηση της αλλαγής περιγράφει την ψυχική κατάσταση του ατόμου που αποφεύγει να αποδεχθεί πως η ζωή του δεν θα γίνει ποτέ ξανά όπως ήταν πριν, ασχέτως εάν θα είναι καλύτερη ή χειρότερη. 

Αρχή τρίτη, αυτή τη φορά από την πολιτική επικοινωνία: Στην πολιτική μεγαλύτερο ρόλο παίζει το συναίσθημα, παρά η λογική. 

Ο συνδυασμός των τριών αυτών αρχών αποκαλύπτει πως η κυβέρνηση σχεδιάζει να αξιοποιήσει πολιτικά την περίφημη έξοδο στις αγορές και γιατί ελπίζει πως το σχέδιο της θα πετύχει. Απευθυνόμενη στο συναίσθημα των πολιτών, υπόσχεται εμμέσως πλην σαφώς πως όλα θα γίνουν όπως πριν, τώρα που βγήκαμε στις αγορές. Να, κάτι αλλάζει, κάντε λίγο υπομονή και η ζωή σας θα επανέλθει στην κανονικότητα του παρελθόντος, της προ μνημονίου εποχής. 

Ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευάγγελος Βενιζέλος το είπε ευθαρσώς μετά την τελευταία συνάντηση του με τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά: “Θα ξαναβρούμε το επίπεδο ζωής που είχαμε πριν το 2010”. Υποσχέθηκε δηλαδή το ίδιο που η κυβέρνηση κατηγορεί το ΣΥΡΙΖΑ ότι υπόσχεται. Πως ως δια μαγείας θα επιστρέψουμε στην κανονικότητα μίας τόσο μακρινής αν και τόσο πρόσφατης εποχής. Αλλά εδώ που τα λέμε, η κυβέρνηση έχει έτσι κι αλλιώς υιοθετήσει τη ρητορική του ΣΥΡΙΖΑ από την ανάποδη: Δεν θα σκίσει το μνημόνιο, αλλά μας βγάζει από αυτό. Όλα θα ξαναγίνουν όπως πριν. Τι παρήγορη σκέψη. Πολύ ωραία για να είναι αληθινή. Και δεν είναι. 

Φυσικά δεν πρέπει να υποτιμώνται οι θετικές συνέπειες της εξόδου στις αγορές- για τις επιχειρήσεις βεβαίως. Ζητήματα όπως ο δανεισμός και η δυνατότητα προμηθειών με εγγυητικές επιστολές και όχι με μετρητά δεν είναι αμελητέα. Δεν θα έχουν όμως άμεση τουλάχιστον επίπτωση στην καθημερινότητα των πολιτών. Και μετά από τέσσερα χρόνια μνημονίου, ενώ τα δομικά προβλήματα της οικονομίας παραμένουν ίδια και απαράλλαχτα, είναι ερώτημα κατά πόσον επαρκούν για να φανεί αχτίδα ανάκαμψης.

Η έξοδος στις αγορές όμως, στημένη ή μη δεν έχει σημασία, δεν απαντά σε πολύ σοβαρά ζητήματα. Η υπερφορολόγηση παραμένει μέχρι νεωτέρας κομβικό στοιχείο της οικονομικής πολιτικής και εξοντώνει -μαζί με τις μειώσεις μισθών- τη μεσαία τάξη, που δεν έχει να ελπίζει αυτή τη στιγμή σε κανένα προεκλογικό βοήθημα. Η ουσιαστική μεταρρύθμιση του δημοσίου -στην οποία κανείς ούτε από αριστερή ούτε από δεξιά σκοπιά θα μπορούσε να διαφωνήσει- αποτελεί ακόμη αποτελεί ευσεβή πόθο. Η δημοκρατία εξευτελίστηκε με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου και βίντεο συζητήσεων με χρυσαυγίτες. 

Δεν θα ξαναγίνουν λοιπόν όλα όπως πριν, επειδή θα βγούμε από τα μνημόνια. Οι πληγές της τελευταίας τετραετίας στην κοινωνία την οικονομία και την πολιτική είναι βαθιές. Αλλά το θέμα δεν είναι να γυρίσουμε πίσω στην παλιά μας κανονικότητα. Είναι να φτιάξουμε μία νέα, διαφορετική, ενδεχομένως πιο ουσιαστική και για αυτό καλύτερη. Αντί για ελπίδες, ένα πολιτικό όραμα.

*Η Βίκυ Σαμαρά είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε στο Τμήμα Δημοσιογραφία και ΜΜΕ του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Ως πολιτική συντάκτρια καλύπτει για το News247.gr το χώρο της κεντροδεξιάς.