Η “χαμένη” συνέντευξη του Johnny Cash: Ο εθισμός στα χάπια, ο Θεός, τα μαύρα ρούχα και η τελευταία ευχή του

Η εκπομπή του Johnny Cash στο ABC έβγαινε στον “αέρα” από το 1969 μέχρι το 1971. Την εποχή που όπως έχει δηλώσει, είχε ακόμα φαβορίτες.

Από το στούντιο του είχαν περάσει ιερά τέρατα σαν τον Louis Armstrong, τον Ray Charles και τον Pete Seeger. Ο ίδιος είχε πολλάκις ευχαριστήσει τη δεύτερη γυναίκα του June, καθώς ήταν εκείνη που τον έβγαλε από τη δύνη των ναρκωτικών ουσιών και του έσωσε τη ζωή. Την παντρεύτηκε το 1968.

“Προσεύχομαι να πεθάνω φορώντας τις μπότες μου”

Ο “άνδρας με τα μαύρα” πέθανε τελικά από σακχαρώδη διαβήτη στις 12 Σεπτεμβρίου του 2003, σε ηλικία 71 ετών. Μέχρι τότε όμως, είχε προλάβει να γράψει το όνομα του με χρυσά γράμματα στην παγκόσμια ιστορία της μουσικής.

Πρόσφατα, ήρθε στη δημοσιότητα μια σπάνια συνέντευξη του στον Barney Hoskins για το περιοδικό Melody Maker. Η κουβέντα των δύο ανδρών έγινε στις 14 Οκτωβρίου του 1996.

Ο Johnny Cash είχε αναφερθεί τότε στην υγεία του, στη θρησκεία και το πώς βλέπει τον Θεό, στον Elvis, ενώ είχε εκφράσει και την τελευταία επιθυμία του, λίγα χρόνια πριν πεθάνει.

Το Blank on Blank project φρόντισε να εικονοποιήσει τη συνέντευξη σε μια animated ταινία μικρού μήκους που μπορείτε να δείτε παραπάνω.

Τα σημαντικότερα αποσπάσματα από όσα είχε πει ο ίδιος:

“Δουλεύω τόσο σκληρά και περιοδεύω ακόμα σε όλο τον κόσμο για την ψυχή μου. Είναι δώρο. Θυμάμαι τη μητέρα μου να μου λέει, ότι το ταλέντο μου είναι δώρο Θεού. Αν τα παρατήσω θα ζήσω μπροστά από την τηλεόραση και θα γίνω υπέρβαρος. Θα πεθάνω σύντομα. Ποτέ δεν ήθελα να κάνω κάτι τέτοιο. Προσεύχομαι να πεθάνω φορώντας τις μπότες μου. Πάω από κρεβάτι νοσοκομείου σε κρεβάτι νοσοκομείου και δεν θέλω να καταλήξω εκεί”.

“Πέρασα μια περίοδο που δεν ήθελα να τραγουδώ πια τα παλιά μου τραγούδια. Κατάλαβα ότι έτσι προέδιδα τόσο τα κομμάτια μου, όσο και τον εαυτό μου. Και άρχισα να τα τραγουδάω πάλι με όρεξη και λαγνεία. I Walk the Line, Folsom, Sunday Morning Coming Down, Ring of Fire, είναι όλα μέρος του εαυτού μου. Είναι προέκταση μου και το κοινό το νοιώθει, το νοιώθω ότι το νοιώθουν όταν είμαι μπροστά τους. Μου δείχνουν την εκτίμηση τους. Αυτό είναι η συναυλία, να μοιράζεσαι και να επικοινωνείς”.

“Δεν θα γινόμουν ποτέ κήρυκας. Ποτέ δεν μου ζήτησε ο Θεός να τραγουδήσω γκόσπελ. Το χάρισμα μου είναι να τραγουδάω και να δίνω show. Ωστόσο δεν μπορώ να κάνω συναυλία χωρίς να τραγουδήσω έστω ένα θρησκευτικό τραγούδι. Η μουσική του Ευαγγελίου είναι βαθιά ριζωμένη στα κόκαλα μου, ήταν αυτή που με ενέπνευσε όταν ήμουν παιδί και μεγάλωνα σε ένα αγρόκτημα με βαμβάκι. Εκεί που οι αγγαρείες και οι δουλειές ήταν πολύ σκληρές. Τραγουδούσα όλη μέρα. Συνήθως θρησκευτικά τραγούδια, γιατί ένοιωθα ότι μπορούσαν να με εξυψώσουν πάνω από το χώμα και τη λάσπη”.

Για τις γυναίκες λέει μεταξύ άλλων: “Πάντα μου άρεσαν οι γυναίκες με μακριά μαλλιά. Είμαι παραδοσιακός τύπος”.

Σε άλλο σημείο ο Barney Hoskins τον ρωτάει για τον πόνο στο σαγόνι από τον οποίο υπέφερε εκείνο τον καιρό. “Πονάω συνέχεια”, δήλωσε, “εκτός από την ώρα που είμαι πάνω στη σκηνή. Η δύναμη της μουσικής τα γιατρεύει όλα”.

“Δεν παίρνω παυσίπονα. Δεν μπορώ να τα πάρω. Είναι σαν τον αλκοολικό που δεν μπορεί να πιει. (Είχε εξάρτηση από τα ναρκωτικά στα νιάτα του). Έχω κάνει 34 επεμβάσεις στο σαγόνι, αλλά είναι ο πόνος μου, ο δικός μου πόνος και ξέρω πώς να τον αντιμετωπίζω”.

“Όταν βλέπω τον εαυτό μου στον καθρέφτη δεν βλέπω ένα είδωλο. Όχι. Βλέπω τα σπυράκια στη μύτη μου και το τεράστιο σαγόνι μου”.

“Αισθάνομαι τόσο άβολα όταν φοράω χρωματιστά ρούχα σε δημόσιο χώρο. Ή τζιν. Τα περισσότερα ρούχα μου είναι μαύρα”.

“Με τον Elvis μιλούσαμε συνέχεια για τη γκόσπελ μουσική. Και φυσικά μιλούσαμε για κορίτσια και γυναίκες. Στα καμαρίνια τραγουδούσαμε “μαύρα” τραγούδια, γκόσπελ. Με αυτά μεγαλώσαμε, είχαμε τα ίδια ακούσματα”.

Πηγή: Huffington Post