Από τον Λοβέρδο στον Κατρούγκαλο, ένα μνημόνιο δρόμος!

Πριν από μόλις δύο χρόνια τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ έβλεπαν ότι το 2015 θα είναι το “έτος μηδέν για την κοινωνική ασφάλιση”, καθώς θα εφαρμόζονταν οι δεσμεύσεις του πρώτων Μνημονίων που προέβλεπαν ενοποίηση όλων των ταμείων σε ένα, βασική σύνταξη 360 ευρώ, επιπρόσθετη ανταποδοτική σύνταξη με βάση τις εισφορές, και ρήτρα μηδενικού ελλείμματος στις επικουρικές συντάξεις.

Μετά, ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση και -με πολλές τυμπανοκρουσίες- όλες αυτές οι ρυθμίσεις ανεστάλησαν. Όπως μάλιστα ανακοινώθηκε, εκτός από το… ξήλωμα του νόμου Λοβέρδου θα «πάγωνε» κάθε διάταξη που οδηγούσε στην αλλαγή της φυσιογνωμίας του συστήματος κοινωνικής ασφάλισης από αναδιανεμητικό σε κεφαλαιοποιητικό.

Το πάγωμα τελικά ήταν προσωρινό, όπως το πέρασμα του Στρατούλη από το υπουργείο Κοινωνικών Ασφαλίσεων. Μετά ήρθε το 3ο Μνημόνιο, ο Κατρούγκαλος, και “η προσπάθεια διάσωσης του ασφαλιστικού” όπως δήλωσε και η κυβερνητική εκπρόσωπος. Μια προσπάθεια εντυπωσιακά… παρόμοια με τον μνημονιακό νόμο που, όπως αποδεικνύεται, δεν μπήκε στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας, αλλά, αφού έμεινε έξι μήνες στο καθαρτήριο, επιστρέφει ως μεγάλη… μεταρρύθμιση.

Η μόνη διαφορά ουσίας της νέας μνημονιακής “μεταρρύθμισης” από την παλιά, εκτός από τα 24 ευρώ περισσότερα στην “εθνική σύνταξη”, είναι ότι ο Κατρούγκαλος, ως πραγματικός… μεταρρυθμιστής, θέλει όλες αυτές οι αλλαγές να εφαρμοστούν άμεσα και όχι σε βάθος χρόνου. Για να κρατήσει μάλιστα ένα φύλλο συκής, προσπαθεί να μας πείσει ότι όλα αυτά τα σκέφτηκε ο ίδιος κι ας έχουν την αποφορά των μνημονίων.

“Αισθάνομαι καλά”, είπε στον πρόεδρο της Δημοκρατίας, “γιατί είναι ένα κείμενο που γράφτηκε εδώ και δεν ήρθε μεταφρασμένο, και πιστεύω ότι μπορεί να βάλει ένα φρένο στην μακροχρόνια κρίση του Ασφαλιστικού Συστήματος με ένα δίκαιο κοινωνικά τρόπο”. Και μετά, αισθανόμενοι ίσως το γελοίον του πράγματος, έβαλαν και οι δυο τα γέλια μπροστά στις κάμερες.

Δίκαιη επίλυση των προβλημάτων του ασφαλιστικού, όμως, δεν μπορεί να υπάρξει όταν αντιμετωπίζεται μόνο το δημοσιονομικό πρόβλημα, με μείωση των κρατικών δαπανών για τις συντάξεις. Και δεν είναι μεταρρύθμιση η προσαρμογή του συστήματος στα σημερινό, χαμηλότατο επίπεδο πόρων. Ουσιαστική μεταρρύθμιση είναι να αντιμετωπίζεις την ουσία του προβλήματος που είναι προφανώς η έλλειψη εισφορών. Και οι εισφορές, μετά από την πολύχρονη εφαρμογή της λαθεμένης συνταγής των Μνημονίων, είναι στο ναδίρ.

Απλά πράγματα που περιέργως δεν τα είδαν οι Σοφοί του Κατρούγκαλου: ανεργία που ζεματάει, χαμηλοί κατώτατοι μισθοί, γενικευμένη ευέλικτη απασχόληση, ασύλληπτη μαύρη εργασία, πολύμηνες καθυστερήσεις πληρωμής. Και αποπάνω εκτεταμένη εισφοροδιαφυγή. Χωρίς “απαντήσεις” σε αυτά κανένα ασφαλιστικό σύστημα δεν μπορεί να ισορροπήσει.

Για όλα αυτά όμως ούτε λέξη από τους λαλίστατους. Γιατί αυτά απαιτούν σχέδιο και σχέδιο δεν διαθέτουν. Εκτός πια εάν έχουν και το κρατούν… κρυμμένο στα υπόγεια του Μαξίμου, μη και τους το ματιάσουμε!

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας