Οι δικαστές, η κοινωνία και το… Μισθοδικείο

Υπάρχει ένα (ειδικό) δικαστήριο που δημοσιογραφικά αποκαλείται Μισθοδικείο, το στελεχώνουν ανώτατοι δικαστές και κατά περίπτωση καθηγητές Νομικής και το οποίο ασχολείται κατά αποκλειστικότητα με τις “μισθολογικές διαφορές των δικαστών”.

Όταν λοιπόν κάποια στιγμή -και αφού είχε πέσει μαχαίρι στο μισθό όποιου δεν ήταν… άνεργος- η Πολιτεία αποφάσισε να περικόψει αναδρομικά από το 2012 τις αποδοχές των δικαστικών λειτουργών, οι εκπρόσωποί τους -αντίθετα από όλους τους άλλους κλάδους- είχαν ένα αποκούμπι: προσέφυγαν στους… συναδέλφους τους, δηλαδή στο Μισθοδικείο.

Και, βέβαια, αυτό τους δικαίωσε, έκρινε ότι οι περικοπές ήταν αντισυνταγματικές, αποφάσισε ότι οι αποδοχές τους πρέπει να επανέλθουν στο ύψος που είχαν πριν από την 1η Αυγούστου 2012 και -εννοείται- να καταβληθούν όσαν είχαν περικοπεί.

Οπότε, ανέκρουσε πρύμναν η Πολιτεία και άρχισε να τα σκάει κανονικά αλλά, επικαλούμενη “δημοσιονομική αδυναμία”, ψήφισε νόμο που προέβλεπε ότι θα επιστραφούν μόνο τα μισά από τα κομμένα.

Οι δικαστές ξαναπροσέφυγαν στο Μισθοδικείο και ξαναδικαιώθηκαν και εισέπραξαν τα πάντα όλα, γιατί -όπως έλεγε η απόφαση- από ένα σωρό άρθρα του Συντάγματος και της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου “συνάγεται η υποχρέωση συμμόρφωσης των οργάνων της Πολιτείας προς τις δικαστικές αποφάσεις, μεταξύ των οποίων και προς τις αποφάσεις του Ειδικού Δικαστηρίου του άρθρου 88 παραγράφου 2 του Συντάγματος (σ.σ.: Μισθοδικείου), ώστε η παρεχόμενη δικαστική προστασία να είναι αποτελεσματική”.

Σε αυτές τις μη περικομμένες αποδοχές έρχεται να κολλήσει η χτεσινή δήλωση της πρόεδρου του Αρείου Πάγου, μετά από τη συνάντηση με τον πρωθυπουργό, ότι «δεν τίθεται θέμα μειώσεως του μισθολογίου των δικαστών» με την εφαρμογή των Ειδικών Μισθολογίων.

Βέβαια, όταν αυτοί οι δικαστές ή κάποιοι άλλοι συνάδελφοί τους συζήτησαν τις μνημονιακές περικοπές σε μισθούς και επιδόματα δεν φάνηκε να έχουν αντίστοιχο σκεπτικό αλλά έκριναν “αβάσιμους” τους ισχυρισμούς των εργατικών οργανώσεων “για λόγους υπέρτερου κοινωνικού συμφέροντος”.

Με αυτά τα δεδομένα, και με αυτό το υπερβολικά… ελαστικό “δημόσιο συμφέρον”, ακούγεται μάλλον ειρωνική η δήλωση του προέδρου του Συμβουλίου της Επικρατείας ότι “το καθήκον των δικαστών είναι με τις αποφάσεις και την άψογη διαδικασία να βοηθούν την ελληνική κοινωνία”.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.