Αβάσταχτη ελαφρότητα, υψηλοί τόνοι

Όλες τις τελευταίες ημέρες ένα σωρό κόσμος απεργούσε και διαδήλωνε ή,  ακόμα κι αν δεν έκανε τίποτα από τα δύο, βαρυγκομούσε και σιχτίριζε, όπως κάνουν σχεδόν όλοι πλέον. Και αυτοί που έπρεπε να του απαντήσουν στα ερωτήματα που θέτει και να δώσουν τις λύσεις που δεν βλέπει, σκιαμαχούσαν, δείχνοντας την απόσταση μεταξύ πολιτικού προσωπικού και πολιτών που διαρκώς διευρύνεται.

Γιατί δεν είναι δυνατόν η φωνή των «απέξω»  να εξοστρακίζεται από την αίθουσα του κοινοβουλίου και οι «εθνοπατέρες», σαν να είναι από αλλού και να μην έχουν ακούσει ή δει οτιδήποτε,  να τοποθετούνται όπως θα έκαναν αν βρίσκονταν σε τηλεοπτικό πάνελ, στο οποίο μάλιστα τους γίνονται μόνο αβανταδόρικες ερωτήσεις. Όπως δεν είναι δυνατόν να εμφανίζονται σχεδόν όλοι τους, σε απευθείας μετάδοση, ικανοί μόνο  για ατάκες επιπέδου αποτυχημένης επιθεώρησης, με… κατσίκες, καραμούζες, callifornication και γκουγκλαρίσματα.

Ούτε είναι φυσικό οι σημαντικότεροι εκπρόσωποι του πολιτικού στερεώματος, ο πρωθυπουργός και ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, να… αντιγράφουν προηγούμενες ομιλίες τους και να επαναλαμβάνουν μονότονα χιλιοειπωμένες φράσεις που λέγονται μόνο για να ειπωθούν, είτε ότι «μόνη λύση είναι οι εκλογές», είτε ότι… «έρχονται καλύτερες μέρες».

Γιατί, για να είναι λύση οι πρόωρες εκλογές, θα  έπρεπε να αντιπαρατίθενται διαφορετικά πολιτικά προγράμματα που δεν μπορούν να συγκεραστούν, κάτι που -παρά το ανέβασμα των τόνων από τον Κ. Μητσοτάκη- είναι ορατό δια γυμνού οφθαλμού ότι δεν συμβαίνει, καθώς το μόνο «πρόγραμμα» που έχει παρουσιαστεί στο κοινοβούλιο είναι αυτό των δανειστών που το ψήφισαν και οι δύο «μονομάχοι».

Όσο για τις «καλύτερες μέρες», και μόνο η αόριστη επίκλησή τους, χωρίς τα συγκεκριμένα μέτρα που θα μπορούσαν όντως να τις φέρουν, με συγκεκριμένο σχέδιο παραγωγικής ανασυγκρότησης και βιώσιμες θέσεις εργασίας, αποδεικνύει ότι δεν φαίνονται ούτε στο βάθος του ορίζοντα.

Άλλωστε στον  ορίζοντα, όπως  είπε και χτες ο πρωθυπουργός, το μόνο που  φαίνεται είναι ο κάβος που πρέπει άλλην μια φορά να περάσουμε, όπως τον περασμένο Φεβρουάριο, όπως τον Οκτώβριο του 2015, όπως το καλοκαίρι του δημοψηφίσματος και του 3ου Μνημονίου, όπως την περσινή άνοιξη, που και πάλι –όπως ακριβώς τώρα- η κυβέρνηση διαπραγματευόταν σκληρά αλλά «υπεύθυνα», με τη γνωστή κατάληξη.

Το μόνο που δεν διευκρινίστηκε χτες, αλλά με το επίπεδο της συζήτησης θα ήταν μεγάλη έκπληξη εάν διευκρινιζόταν οτιδήποτε, είναι εάν αυτός ο κάβος που τώρα ετοιμαζόμαστε να περάσουμε είναι ο… ίδιος που περάσαμε και πριν από έξι μήνες ή ένα χρόνο, οπότε κάτι τρέχει με τους τιμονιέρηδες που προφανώς μας πάνε μπρος πίσω, ή είναι ο τρίτος, ο τέταρτος ή ο δέκατος κάβος που περνάμε, και κάθε φορά μας λένε ότι αυτός είναι ο τελευταίος και μετά θα φανεί επιτέλους λιμάνι, αλλά προφανώς λιμάνι δεν υπάρχει, γιατί οι χάρτες που τους έδωσε το κουαρτέτο είναι λάθος, για να θαλασσοπνιγόμαστε μεσοπέλαγα μέχρι να μας τελειώσουν τα καύσιμα.

Αυτό πάντως που διευκρινίστηκε μια χαρά, με τόσα δακρυγόνα, τόσες χειροβομβίδες κρότου λάμψης και τόσους τραυματισμούς διαδηλωτών, είναι ότι κάθε φορά που υπάρχουν αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις είναι δεδομένο ότι θα εμφανιστούν, σαν από μηχανής θεούληδες για το σύστημα, οι κουκουλοφόροι με τις μολότοφ, και ότι οι αστυνομικές δυνάμεις, σαν έτοιμες από καιρό, ανεξαρτήτως του ποιος είναι στην κυβέρνηση και ποιος στην αντιπολίτευση, θα επιτεθούν άγρια σε όλους τους… υπόλοιπους που απλώς διαδήλωναν.

*Ο Βαγγέλης Δεληπέτρος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας.