Τα σκυλιά ουρλιάζουν και πώς να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι

Κατά τον Alexis de Tocqueville(Τοκβίλ) η δημοκρατία και ο σοσιαλισμός συνδέονται μόνο με μια λέξη, την ισότητα. Η διαφορά όμως είναι πως: “η δημοκρατία θέλει την ισότητα στην ελευθερία, ο σοσιαλισμός θέλει ισότητα στην ταλαιπωρία και στη δουλεία”. Εκ πρώτης αυτή η συζήτηση δείχνει ότι δεν αφορά τον παρόντα χρόνο.

Ωστόσο ο τρόπος που ασκείται η κυβερνητική πολιτική, σε όλα τα επίπεδα, επαναφέρει στο προσκήνιο ένα ζήτημα που εν τέλει αποτελεί την ουσία της δημοκρατίας. Κι αυτό έχει άμεση σχέση με τη λειτουργία της κυβέρνησης, αλλά και τη στάση που τηρεί έναντι των πολιτικών της αντιπάλων, εντός του αστικού πολιτεύματος.

Η αναφορά του πρωθυπουργού στα “σκυλιά που ουρλιάζουν”- θέλοντας μ’ αυτόν τον… αραβικό τρόπο να διαψεύσει τα σενάρια περί οικουμενικής κυβέρνησης- δεν αφήνει αμφιβολία για το πως αντιλαμβάνεται ο ΣΥΡΙΖΑ τον κυβερνητικό του ρόλο. Επί του προκειμένου η κυβέρνηση προσπαθεί να ισορροπήσει μεταξύ μιας “αριστεράς” που ήταν ως αντιπολίτευση και μιας “αριστεράς” που εκ των πραγμάτων αναγκάζεται να γίνει για να κυβερνήσει.

Τέτοια ισορροπία δύσκολα θα υπάρξει λόγω των ισχυρών ανέμων που πνέουν στη κοινωνία και απειλούν με πτώση τη σχοινοβατούσα κυβέρνηση. Προφανώς η κυβέρνηση δεν μπορεί να συνεχίσει να κυβερνά με μεθόδους και πρακτικές αντιπολίτευσης. Δεν μπορεί να προαναγγέλλει διώξεις ενώ την ίδια στιγμή χρειάζεται συναίνεση και εθνική συνεννόηση προκειμένου να αντιμετωπισθούν τα αυξημένα κοινωνικά  μκαι οικονομικά προβλήματα της χώρας. Δεν γνωρίζω αν και πότε θα υποχρεωθεί να συμμετάσχει σ’ ένα οικουμενικό σχήμα, αλλά αυτό δεν έχει σχέση με την αυτονόητη υποχρέωση της κυβέρνησης-της όποιας  κυβέρνησης- να επιδιώκει τη συνεννόηση με τους πολιτικούς της αντιπάλους.

Μέχρι τώρα η κυβέρνηση επιλέγει να ασκεί τα καθήκοντά της με δογματική προσήλωση στους εννοιολογικούς διαχωρισμούς γεγονός που δυσκολεύει τη σχέση της με την αντιπολίτευση, ενώ καθώς προκρίνει την ταλαιπωρία έναντι της ελευθερίας, έρχεται αντιμέτωπη με τον κόσμο. Η κυβέρνηση έχει παγιδευτεί στο δικό τη αφήγημα και αυτό την καθιστά ιδιαίτερα επικίνδυνη για τη χώρα και τους θεσμούς  εφόσον επιμείνει να συμπεριφέρεται ως “Λέσχη Ιακωβίνων”, κατηγορώντας συλλήβδην τους αντιπάλους της ότι η κριτική που ασκούν στα πεπραγμένα της ισοδυναμεί με εθνική προδοσία.

Ο πρωθυπουργός δεν έχει αυταπάτες για το δρόμο που θα ακολουθήσουν οι πολιτικές εξελίξεις. Γνωρίζει καλύτερα απ’ τους υπουργούς του ότι σύντομα θα κληθεί να επαναπροσδιορίσει τη στάση του και να επανακαθορίσει τους στόχους του. Κι αυτό σχεδόν τον τρομάζει. Γι αυτό με αραβικές παροιμίες προσπαθεί να κερδίσει χρόνο και να καθησυχάσει τους βουλευτές του.

Όμως “το καραβάνι τρέχει μες στη σκόνη και την τρελή του κυνηγάει σκιά” και  ως εκ τούτου “πως να ημερέψει ο νους μ’ ένα σεντόνι”…

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος