Θα αποφύγουμε τη καταστροφή;

Στον απόηχο του ακροδεξιού σοκ στην Αυστρία, του κρίσιμου δημοψηφίσματος στην Αγγλία, αλλά και της νέας εκλογικής αναμέτρησης στην Ισπανία, παρατηρείται μια ολοένα και μεγαλύτερη αποστασιοποίηση της ελληνικής κοινωνίας από την πολιτική. Την ίδια στιγμή λιγοστεύουν οι πολίτες που ταυτίζονται με τα κόμματα, ενώ δημοσκοπικά ανιχνεύεται ένα ενδιαφέρον εύρημα που σχετίζεται με την αναζήτηση μιας “νέας ιδέας” που θα εμπνεύσει και συνάμα θα κινητοποιήσει ευρύτερες κοινωνικές δυνάμεις. Εν τω μεταξύ ελλοχεύει ο κίνδυνος διεύρυνσης του ακροατηρίου που λόγω των αποτυχημένων προγραμμάτων εξόδου από τη κρίση αναζητά διέξοδο σε προτάσεις που στρέφονται ευθέως κατά της δημοκρατίας.

Προφανώς ο λαϊκισμός και οι ακρότητες δεν έχουν ονομασία προέλευσης και ως εκ τούτου δεν αφορούν μόνο την Ελλάδα. Αποτελούν πλέον πανευρωπαϊκή “νόσο” από την οποία όμως η χώρα μας κινδυνεύει περισσότερο. Κι αυτό γιατί η μεσαία τάξη, που αποτελούσε τη ραχοκοκαλιά της οικονομίας και της κοινωνίας, δεν έχει τη δύναμη και τα ψυχικά αποθέματα να αντισταθεί στην επέλαση του φόβου και της ανασφάλειας. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο η ακροδεξιά ή ο αυταρχισμός της κυβέρνησης. Το πρόβλημα είναι ότι σε όλα ανεξαιρέτως τα κόμματα του νοητού άξονα Αριστερά- Δεξιά, την ατζέντα των πολιτικών εξελίξεων διαμορφώνουν οι ακραίοι. Αυτοί που εμποδίζουν τη λειτουργία του κράτους και υπονομεύουν τις μεταρρυθμίσεις. Οι ίδιοι που κυβερνούν, είτε βρίσκονται στη κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, και έχουν την ευθύνη για το γεγονός ότι η Ελλάδα πάει από μνημόνιο σε μνημόνιο.

Το γεγονός ότι η χώρα κυβερνάται ερασιτεχνικά από τον ΣΥΡΙΖΑ και τους ΑΝΕΛ, είναι η μια όψη του προβλήματος, για την οποία άλλωστε φρόντισαν οι κυβερνήσεις που έφεραν, διαχειρίστηκαν και εν συνεχεία “ανέθεσαν” τη κρίση να τη διευθετήσουν οι “αγανακτισμένοι”. Το πρόβλημα μετά από έξι χρόνια μνημονίων δεν είναι καν η κρίση. Η άλλη όψη του προβλήματος είναι ότι το πολιτικό προσωπικό της χώρας, με όποια κομματική ταμπέλα κι αν εμφανίζεται, αποκρύπτει την αλήθεια από το κόσμο. Δεν έχει το σθένος να πει την αλήθεια ότι οι υπογραφές που βάζει- εναλλάξ κάτω από τα μνημόνια- δεν έχουν αντίκρισμα. Κι ενώ γνωρίζουν ότι τα μέτρα που συνοδεύουν τα μνημόνια λαμβάνονται προκειμένου να εκταμιευθούν οι δόσεις, αλλά δεν εφαρμόζονται γιατί εκτός από παράλογα επιβάλλονται και υπό μορφή τιμωρίας. Το γελοιωδέστερο όλων είναι ότι άπαντες μιλούν για ανάπτυξη, λες και πρόκειται για φυσικό φαινόμενο, ενώ γνωρίζουν ότι δεν μπορεί να υπάρξει ανάπτυξη με φόρους και διαλυμένη δημόσια διοίκηση. Και μπορεί σήμερα να ασκούμε κριτική στον κυβερνητικό θίασο, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε τι έκαναν οι “Κατρούγκαλοι” και οι “Τσακαλώτοι” των προηγούμενων κυβερνητικών θιάσων.

Η Ελλάδα έχει εξαντλήσει το χρόνο της και οι Έλληνες έχουν εξαντληθεί μετά από έξι χρόνια συνεχούς μείωσης του βιοτικού επιπέδου τους. Είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα υπάρξουν εξελίξεις και ασφαλώς τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο. Τα κόμματα που συγκυβερνούν καθώς και τα κόμματα της αντιπολίτευσης οφείλουν να λάβουν σοβαρά υπόψη τη στάση των πολιτών προς αυτά και να κινηθούν αποφασιστικά και με γνώμονα το εθνικό συμφέρον ώστε να καλύψουν το έλλειμμα αξιοπιστίας που έχουν δημιουργήσει. Σε τελευταία ανάλυση δεν πρέπει η “νέα ιδέα” να προέλθει μετά από ένα σοκ τύπου Αυστρίας ή από ένα γεγονός που θα οδηγήσει τη χώρα στη κατάρρευση. Αρκεί να σκεφθούν όλοι σοβαρά και υπεύθυνα ότι μια “νέα ιδέα” μπορεί να προλάβει αυτό που κανείς από μας δεν θα ήθελε να ζήσει.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος