Μιλώντας για ανάπτυξη

Στα σοβαρά, όλοι συζητούν για ανάπτυξη. Μόνο που με όσα υποστηρίζουν κάνουν τα πάντα για την υπονομεύσουν και να την ματαιώσουν. Η ανάπτυξη δεν είναι πολιτική. Είναι ‘αποτέλεσμα’ πολιτικής. Κι όταν όσα γίνονται οδηγούν στην καθυστέρηση και το περιθώριο η χώρα είναι καταδικασμένη. Ανάπτυξη δεν πρόκειται να υπάρξει.

Για να συμβεί κάτι τέτοιο είναι απαραίτητη, κατ αρχήν,  η δημιουργικότητα. Που οφείλει να βασίζεται σε μιά παιδεία ανοιχτή, πρωτοποριακή, προθυμη να απορροφίσει μεταρρυθμίσεις και καινοτομίες. Οπως η Φινλανδία και η Δανία λχ. Βλέπει κανείς τις προϋποθέσεις για κάτι τέτοιο στην Ελλάδα;

Απαραίτητη επίσης είναι και η κυριαρχία των επιλογών του καταναλωτή. Γιατί είναι ο μοναδικός τρόπος να ξεκαθαρισθεί ποιές πρωτοβουλίες και δραστηριότητες αξίζουν πράγματι τον κόπο να  προωθηθούν και ποιες να εγκαταλειφθούν – με απόλυτη ελευθερία για τον παραγωγό και τον καταναλωτή. Δίχως κρατικές παρεμβάσεις, ελέγχους, κανονισμούς και άδειες. Πάνω στην λογική πως όλα επιτρέπονται, εκτός από όσα ρητά απαγορεύονται. Μακρινό όνειρο για την Ελλάδα του σήμερα, δηλαδή.

Άλλο κρίσιμο ζήτημα, ο σεβασμός και η προστασία θεσμών που περιορίζουν την κρατική εξουσία κι’ αυθαιρεσία. Πρωταρχικός ανάμεσά τους η ατομική ιδιοκτησία. Που σήμερα στην Ελλάδα χτυπιέται βάναυσα στο όνομα της εξασφάλισης πόρων για την διάσωση του δημοσίου. Σοσιαλιστικές αντιλήψεις σε πολιτικές κυβερνήσεων θεωρητικά φιλελεύθερων! Με την ατομική ιδιοκτησία σε διωγμό δεν υπάρχει άμυνα κατά της κρατικής αυθαιρεσίας. Και η δημοκρατία χάνει συνέχεια υποστηρικτές. Με την οικονομική ανάκαμψη να μετατρέπεται σε χίμαιρα και ανάμνηση.

Ανάπτυξη τέλος δεν μπορεί να υπάρξει σε ένα πολιτιστικό περιβάλλον που εκθειάζει τον εξισωτισμό, βλέπει με καχυποψία το κέρδος και δεν πανηγυρίζει για επιχειρηματικά επιτεύγματα. Η θεοποίηση της σιγουριάς της δημοσιο-υπαλληλίας  σκοτώνει την ατομική αναζήτηση και την όποια προσπάθεια εφαρμογής νέων ιδεών.

Πόσο μακριά λοιπόν βρίσκεται στην πραγματικότητα η ανάπτυξη από την χώρα μας;

* Ο Ανδρέας Ανδριανόπουλος υπήρξε για πολλά χρόνια Βουλευτής, Υπουργός και Δήμαρχος Πειραιά. Από το 1994 έχει εγκαταλείψει την πολιτική κι απασχολείται στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στην ενημέρωση και στον πανεπιστημιακό χώρο. Έχει διδάξει σε ΗΠΑ, Ρωσία και Ελλάδα ενώ υπήρξε visiting scholar του Κολλεγίου St. Edmund’s του Πανεπιστημίου του Cambridge και δύο φορές εταίρος δημόσιας πολιτικής του μεγάλου ερευνητικού κέντρου Woodrow Wilson Center της Ουάσινγκτον. Διετέλεσε σύμβουλος της Ρωσικής Κυβέρνησης για ζητήματα Ανταγωνισμού και Απελευθέρωσης των Αγορών. Τώρα διευθύνει το Ινστιτούτο Διπλωματίας του Αμερικανικού Κολλεγίου της Ελλάδας (Deree) και διδάσκει Επικοινωνία και Ανάλυση Ρίσκου στον Πανεπιστήμιο του Καλίνινγκραντ (πρ. Konigsberg) στη Ρωσία.