Το μαγικό κουτάκι του Γιούνκερ

Όσο και αν θέλει κανείς να απομακρύνει από το μυαλό του την υποψία, αυτή δεν λέει να αποχωρήσει: Η φράση “Δεν θα απογοητευτείτε”, που ξεστόμισε προς τους διψασμένους για καλά νέα ιθαγενείς δημοσιογράφους ο νέος πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, όταν ρωτήθηκε για το χαρτοφυλάκιο που περιμένει στις Βρυξέλλες τον Δημήτρη Αβραμόπουλο, βρίσκεται μάλλον πάνω-πάνω στο κουτάκι με τις χρήσιμες ατάκες, που χρησιμοποιεί ο Λουξεμβούργιος πολιτικός αυτό το καλοκαίρι. Το να συνομιλείς με 27 πρωτεύουσες και να προσπαθείς να τους ικανοποιήσεις όλους, όταν μάλιστα τους… ενοχλείς και εν μέσω διακοπών, δεν είναι και η πιο εύκολη υπόθεση.

Εδώ και δύο μήνες περίπου η Ευρώπη συνεχίζει να ασχολείται με τον… εαυτό της. Για κάποιους αυτή είναι η καλύτερη μέθοδος αυτοκαταστροφής, σε μια περίοδο που σε μια σειρά από σημεία του πλανήτη, όχι και τόσο μακρινά μας, εστίες φωτιάς συνεχίζουν να καίνε, άλλες αναζωπυρώνονται και -το χειρότερο- νέες απειλούν να κάνουν ακόμα πιο καυτή την ατμόσφαιρα.

Ως ένα βαθμό είναι δικαιολογημένο. Όλοι συμφωνούν ότι η πορεία που θα χαράξει η ΕΕ για την επόμενη πενταετία μπορεί να αποδειχθεί καθοριστική για το μέλλον της σε βάθος χρόνου. Είναι λογικό λοιπόν όλοι και κυρίως οι πιο ισχυροί της Ευρώπης να θέλουν να επιβάλουν όσο γίνεται περισσότερο τις δικές τους ιδέες και να μην αφήσουν τίποτα στην τύχη. Όμως αυτή η εσωστρέφεια, που λογικά θα συντηρηθεί μέχρι και τα μέσα του φθινοπώρου, απειλεί τελικά να αποδειχτεί μοιραία. Γιατί μπορεί ξαφνικά η Ευρώπη, όταν θα έχει λύσει το ζήτημα του μοιράσματος των καρεκλών στις Βρυξέλλες, να ανοίξει τα μάτια, να σηκώσει το βλέμμα και να βρεθεί μπροστά σε ένα πλανήτη που θα έχει αλλάξει πολύ, χωρίς ή ίδια να το έχει πάρει χαμπάρι.

Ωστόσο κανείς δεν δείχνει διατεθειμένος τώρα να βγάλει τα εθνικά γυαλιά και να σκεφτεί μέσα στο ευρωπαϊκό πλαίσιο. Ο καβγάς Γερμανίας- Γαλλίας για τα χαρτοφυλάκια, που θα έχουν άμεση σχέση με την οικονομική πολιτική της Ένωσης είναι ενδεικτικός. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια τεράστια απόκλιση προτεραιοτήτων, που κάθε άλλο παρά προσπάθησε να κρύψει ο Φρανσουά Ολάντ, όταν αυτή την εβδομάδα ζήτησε από τη Γερμανία να κάνει κάτι περισσότερο για να “τονώσει την ανάπτυξη στην Ευρώπη”. Προς το παρόν το μόνο που δείχνει πρόθυμο να κάνει το Βερολίνο είναι να αποτρέψει πάση θυσία την παράδοση του χαρτοφυλακίου των οικονομικών υποθέσεων στον Γάλλο Πιέρ Μοσκοβισί, τον οποίο θεωρεί ως έναν από τους μεγαλύτερους “αμαρτωλούς” σε ότι αφορά την παραβίαση του ιερού θέσφατου της λιτότητας. Κάτι που έχει σαν αποτέλεσμα να αντιδρά το Παρίσι με την άρνησή να “χαρίσει” στον Γκύντερ Εττινγκερ το χαρτοφυλάκιο, που θα έχει σχέση με το εξωτερικό εμπόριο, τομέα ύψιστης σπουδαιότητας για την γερμανική οικονομία. Τέτοιου είδους αλληλοχτυπήματα, τσιμπήματα, σπρωξίματα, καραμπόλες καταγράφονται πολυάριθμα τις τελευταίες ημέρες και είναι αμφίβολο αν ο κύριος Γιούνκερ έχει στο κουτάκι του και άλλες συνταγές για να τα αντιμετωπίσει, εκτός από το προαναφερθέν “δεν θα απογοητευτείτε”.

Γιατί βέβαια ο Γιούνκερ δεν είναι μάγος. Μπορεί να μιλάει άψογα και γαλλικά και γερμανικά αλλά αν Παρίσι και Βερολίνο δεν αποφασίσουν να βρουν κοινή πολιτική γλώσσα, θα περιορίζεται απλά σε ένα ρόλο δραγουμάνου… Παράδειγμα: Η γερμανική βιομηχανία κατέγραψε τον περασμένο Ιούνιο και για πρώτη φορά μετά από τρία χρόνια μείωση στις παραγγελίες της κατά 3%, φαινόμενο που αποδίδεται στην ευρύτερη πολιτική αστάθεια, κυρίως στην περιοχή της Ουκρανίας. Τι συμπέρασμα θα βγάλουν οι Γερμανοί από αυτό; Ότι θα πρέπει να λειτουργήσουν ακόμα πιο αυτόνομα-εθνικά για να στηρίξουν την βιομηχανία τους, ακόμα και σε βάρος των ενδιαφερόντων των άλλων εταίρων; Ή μήπως ότι τους συμφέρει να δουλέψουν για μια πραγματικά κοινή ευρωπαϊκή στάση, που θα σταθεροποιήσει την κατάσταση στα σύνορα της ΕΕ και θα αποβεί προς όφελος όλης της Ευρωζώνης; Προς το παρόν όλα δείχνουν ότι η πρώτη επιλογή έχει περισσότερους υποστηρικτές.

* Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος. Στις ευρωεκλογές του Μαΐου ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με το “Ποτάμι”.