Γιατί όχι η Πορεία στη Γαλλική πρεσβεία;

Μου είναι δύσκολο να καταλάβω γιατί δεν είχε απήχηση η πρόταση των 32 επιφανών συμπολιτών μας να καταλήξει η πορεία για το Πολυτεχνείο στη Γαλλική αντί της αμερικάνικης πρεσβείας. Οι φοιτητές δολοφονήθηκαν υπερασπιζόμενοι την ελευθερία, την ομορφιά της ζωής, τον έρωτα, τη δημοκρατία.

Όλα αυτά δηλαδή που μισούν οι φονταμενταλιστές του παρανοϊκού χαλιφάτου και τα στέρησαν από αθώους ανθρώπους προχθές στο Παρίσι αλλά προηγουμένως στο Λίβανο, στην Αίγυπτο, στο Λονδίνο, στη Ν. Υόρκη, στη Μαδρίτη ή οπουδήποτε αλλού. Κυρίως δε, μέσα στην ίδια τη χώρα τους.

Είναι πράγματι ένας δυνατός συμβολισμός. Οι κοινωνίες μας έτσι οφείλουν να αντιδράσουν απέναντι στο σκοταδισμό των φανατικών. Να δείξουν ότι δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν, γιατί οι πολίτες τους μπορούν να σκέπτονται ελεύθερα και επίσης μπορούν να είναι αλληλέγγυοι. Δεν είναι προσηλωμένοι σε ιδεοληψίες. Προοδεύουν. Εκσυγχρονίζονται.

Η πορεία προς την Αμερικάνικη πρεσβεία, από αυθόρμητη έγινε καθιερωμένη. Όπως καθιερωμένα έγιναν και τα επεισόδια μετά ή κατά τη διάρκεια. Φοιτητικό κίνημα δεν υπάρχει. Μόνο κάτι απομεινάρια των κομματικών μηχανισμών που τσακώνονται για την αιματοβαμμένη σημαία, ιδιοκτησίας ΠΑΣΠ. Τα συνδικάτα -αποδεκατισμένα κι’ αυτά- σέρνουν μερικά ανεπίκαιρα “πανό” και λίγες ντουντούκες μέχρι την πλατεία Μαβίλη.

Αν υπήρχε δυναμικό φοιτητικό κίνημα θα διαδήλωνε ούτως ή άλλως κατά της φρίκης που προκάλεσαν οι παρανοϊκοί δολοφόνοι. Δεν απειλούν μόνο τις ζωές μας. Απειλούν τις αξίες μας. Θέλουν να επιβάλλουν ένα ανελεύθερο καθεστώς θεοκρατίας, που θα απαγορεύει ότι αγαπάμε. Σκότωσαν αθώους ανθρώπους που απολάμβαναν την ελεύθερη ζωή τους. Σε ένα γήπεδο, σε μια rock συναυλία, σε ένα, μπαρ ακόμη και στο δρόμο. Στον παρανοϊκό κόσμο των τζιχαντιστών δεν υπάρχει τίποτε απ’ αυτά. Αυτά θα υπερασπίζονταν οι φοιτητές. Όλοι οι ελεύθεροι άνθρωποι έτσι κι αλλιώς.

Αρνούμαι να πιστέψω ότι για τους περισσότερους πολίτες που θα συμμετάσχουν στην πορεία, είναι σημαντικότερο να διαμαρτυρηθούν για 42η χρονιά έξω από την πρεσβεία των ΗΠΑ. Το μυαλό όλων προφανώς θα βρίσκεται στο Παρίσι. Το ίδιο και οι συζητήσεις μεταξύ τους. Γιατί να μην αλλάξουμε -έστω για φέτος- τον χαρακτήρα της πορείας; Τι θα αφαιρέσουμε πραγματικά από τον χαρακτήρα της επετείου; Δεν θα ήταν συγκινητική μια ανάλογη πράξη του Γαλλικού λαού αν εμείς βρισκόμασταν σε μια τέτοια δοκιμασία;

Η ιδεοληψία που συνοδεύει τον -υπαρκτό για την εποχή της χούντας- συμβολισμό, δεν συνάδει με την ελεύθερη σκέψη, την αλληλεγγύη και την φρεσκάδα του τιμώμενου φοιτητικού κινήματος. Οι θλιβεροί οργανωτές έχασαν το νόημα. Μετέτρεψαν εδώ και χρόνια μια αυθόρμητη διαμαρτυρία της μεταπολίτευσης σε έναν θεσμό-σημείο αναφοράς της συνδικαλιστικής δράσης που κανείς δεν δύναται να διαταράξει. Σε μια ρουτίνα με απαρχαιωμένα συνθήματα και κουρασμένες ιδέες για τις οποίες επαναλαμβάνουν κάθε χρόνο ότι είναι πιο επίκαιρες από ποτέ.

Εγώ αποδέχομαι την πρόταση και θα περπατήσω απλά προς τη Γαλλική πρεσβεία.

*Ο Σταμάτης Ζαχαρός είναι Αρθρογράφος του NEWS 247 και Σύμβουλος Έκδοσης της 24 MEDIA ( @SZacharos)