Η καρδιά της Δύσης χτυπήθηκε σκληρά

*Του Μάνου Μίχαλου

Από το 1795, όταν οι London Times έσταξαν μελάνι για να αποτυπωθεί για πρώτη φορά στην αγγλική γλώσσα η λέξη “Terrorism”, ο όρος τρομοκρατία αποτελεί μόνος του σημείο τριβής, διαφωνιών, αντιγνωμίας και επιχειρηματολογίας για τον απόλυτο ορισμό του. Ίσως γιατί στο μυαλό και κυρίως στα μάτια του καθενός από εμάς η τρομοκρατία έχει διαφορετικό πρόσωπο.

Ανάλογα με τις πολιτκές, θρησκευτικές, ιδεολογικές και πολιτισμικές καταβολές ο κάθε άνθρωπος τρέμει και διαφορετική μορφή βίας. Γιατί, σε αυτό που άπαντες έχουν συμφωνήσει, από τα Ηνωμένα Έθνη μέχρι τους σημαντικότερους σύγχρονους ιστορικούς και αναλυτές των γεωστρατηγικών κεφαλαίων του 20ου αιώνα και έπειτα, είναι ότι η τρομοκρατία γεννήθηκε από τη βία και γεννάει τη βία. Την κυοφορεί και τρέφεται από αυτή συγχρόνως, έχοντας ως απώτερο σκοπό την επιβολή μιας πολιτικής, μιας στρατηγικής, συμφερόντων για να το πούμε πιο απλά και καθημερινά.

Μπροστά στο αιματοβαμένο Παρίσι και τον χτυπημένο με μανία πύργο του Άιφελ δεν μπορείς να γυρίσεις την πλάτη, σίγουρα δεν μπορείς να στρέψεις το κεφάλι προς την αντίθετη πλευρά.

Ευρωπαίος γαρ, νιώθεις το φόβο αν όχι μέσα στο σπίτι σου, τουλάχιστον εδώ στον παραδιπλανό σου, σε έναν από τους γείτονες σου. Και να τα #prayforParis και να οι δακρυσμένες φωτογραφίες και να η ευαισθητοποίηση και το πένθος για τους αδικοχαμένους ανθρώπους που βρέθηκαν Παρασκευή και 13 να παίζουν στο πιο σκληρό θρίλερ της δυτικής Ευρώπης των τελευταίων δεκαετιών. Όντως, η μέρα αυτή θα μείνει στην ιστορία όπως η βόμβα στο μετρό της Μαδρίτης, όπως το Σαρλί, όπως άλλες στιγμές που η Εύρωπη ένιωσε τις συνέπειες των δυτικών, άρα ηθικά και γεωπολιτικά σωστών βομβαρδισμών της προς τους ανθρώπους, μικρούς και μεγάλους των χωρών της Μέσης Ανατολής.

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά η δήλωση του Ολάντ “θα τους χτυπήσουμε μέσα στο σπίτι τους”, μου δημιουργεί ακόμη μεγαλύτερο φόβο, ότι το κακό θα συνεχιστεί. Το αίμα θα ξεπλυθεί αίμα και πιθανότατα κανείς δεν θα συνεταιριστεί τον Νόαμ Τσόσκι και τη φράση του περί τρομοκρατίας:

“Όλοι ανησυχούν για την τρομοκρατία και πώς θα τη σταματήσουν. Λοιπόν, υπάρχει ένας απλός τρόπος: σταματήστε να συμμετέχετε σε αυτήν”. Κάπως έτσι, πέρασαν 15 περίπου χρόνια από εκείνη την ημέρα του Σεπτεμβρίου που ο “πόλεμος κατά της τρομοκρατίας” εξάγνισε όλους τους επόμενους που ακολούθησαν. Για τα μάτια του δυτικού κόσμου, η Μέση Ανατολή γέμισε με δικτάτορες βαλτούς και τοποθετημένους με ευλάβεια από τους ίδιους τους μετέπειτα κυνηγούς τους. Ίσως, γιατί όταν μεγαλώνεις ένα παιδί με φωνές και βία, το πιθανότερο είναι να δημιουργήσεις ένα τέρας, που κάποια στιγμή θα το δεις να στρέφεται κατά πάνω σου.

Περισσότερο ανησυχητικό όμως είναι η ευκολία με την οποία η κοινή γνώμη, αφήνει και πατάει το γκάζι στην ενασχόληση της με τέτοια ζητήματα. Οι αποκρουστικές επιθέσεις μέσα σε θέατρο, γήπεδο και εστιατόριο (δηλαδή ένα μήνυμα ξεκάθαρο πώς τα πραγματικά χτυπήματα γίνονται στην καρδιά του δυτικού πολιτισμού και δυτικού τρόπου ζωής) προκάλεσαν κύματα ενδιαφέροντος, οργής, αγανάκτησης και συμπόνοιας. Ειδικότερα εμείς οι Έλληνες, πάντοτε πρόθυμοι για λίγη παραπάνω ματαιοδοξία και χειροκρότημα, εμφανιζόμαστε συντετριμμένοι.

Πιθανότατα από την αδιαφορία μας ή την άγνοια μας ότι στη Συρία ή το Ιράκ, τα διαμελισμένα σώματα παιδιών είναι ρουτίνα. Είναι η ίδια, μικρής διάρκειας και μηδενικής ποιότητας, ζωή.

Όμως, τίποτα δεν μας επηρεάζει όλους εμάς, εδώ στην άκρη της Ευρώπης που ο Πάνος Καμμένος ήθελε μάλιστα πριν μερικούς μήνες να παίξει στα ζάρια τη θέση της χώρας (σ.σ. ποιος θυμάται τότε που απειλούσε τους εταίρους ότι θα ανοίξουμε τα σύνορα και όποιον πάρει ο πρόσφυγας και ο χάρος;), οπότε κάποιοι έχουν εύκολη τη λύση. Να κλείσουμε τα σύνορα, να μην περνάει άνθρωπος. Ούτε από τη χαραμάδα. Βέβαια, σε ακυβέρνητο καράβι όπως αυτό που είναι η χώρα εδώ και αρκετούς μήνες, το σίγουρο είναι ότι το προσφυγικό, η Συρία, η ένταση στη Μέση Ανατολή είναι ένα καρπούζι που δεν μπορεί να το διαχειριστείς εύκολα ως μαθητευόμενος μάγος, ρήτορας και πολιτικός. Τοποθετήσεις βγαλμένες από κασέτα παλαιάς κοπής που δεν έχουν τίποτα να δώσουν παραπάνω. Δεν υπάρχει και λόγος άλλωστε.

Τ ο Παρίσι γνώρισε μια από τις πιο κόκκινες, πηχτές, νύχτες τις σύγχρονης ιστορίας του. Η καρδιά της Δύσης, η καρδιά της Ευρώπης χτυπήθηκε σκληρά, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι εδώ και δεκαετίες που λέμε ότι δεν έχει υπάρξει πόλεμος, κάνουμε λάθος. Πόλεμοι υπάρχουν, απλώς δεν είναι εδώ ανάμεσα μας. Οι Δυτικοί, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι έκαναν την μεγαλύτερη κίνηση στη σκακιέρα και μετέφεραν τους πολέμους τους αλλού. Μην κάνουμε ότι δεν υπάρχει, ας παραδεχθούμε απλώς ότι δεν τον βλέπουμε, γιατί δεν μας αφορά. Μόνο όταν πλησιάζει στην πόρτα μας, όταν περνάει από δίπλα μας, προσευχόμαστε. Όχι για το Παρίσι προφανώς. Είμαστε αρκετά υποκριτές και Φαρισαίοι για να κάνουμε κάτι τέτοιο.

Προσευχόμαστε για εμάς.

*Ο Μάνος Μίχαλος είναι Content Director της 24 MEDIA