Τα μπάνια των Ευρωπαίων ηγετών

Μέχρι τέλος Ιουλίου υποτίθεται ότι οι Ευρωπαίοι πολιτικοί θα μπορέσουν να αποφασίσουν για μια κοινή στάση σε ότι αφορά την προμήθεια πολεμικού υλικού προς την Ρωσία. Μέχρι τότε οι Γερμανοί θα συνεχίσουν να επικρίνουν τους Γάλλους, που δεν θέλουν να ακυρώσουν την παράδοση των δύο πλοίων “Μιστράλ” προς τη Μόσχα αλλά και τους Βρετανούς, οι οποίοι επίσης θεωρούν ότι δεν συντρέχει λόγος για να σταματήσουν την παράδοση στρατιωτικών υλικών προς τη Ρωσία. Οι Ιταλοί από τη μεριά τους αποφάσισαν να παγώσουν το κοινό με τους Ρώσους σχέδιο για την κατασκευή ενός νέου τύπου υποβρυχίου και ρίχνουν τις μπηχτές τους προς το Βερολίνο για τη μονόπλευρη πολιτική του σε επίπεδο “αγωγών”.

Οι χώρες της Βαλτικής και οι Πολωνοί ζητούν μια πιο σκληρή στάση απέναντι στον “σκληρό” Πούτιν και οι Ισπανοί αναρωτιούνται γιατί οι “Βόρειοι” διακατέχονται από τέτοια “αντιρωσική μανία καταδιώξεως”. Οσο για την Αθήνα τώρα που τέλειωσε η τόσο επιτυχής προεδρία της, που αν την είχαν παρατείνει ένα εξάμηνο ακόμα μπορεί και να είχε λύσει με τις γενναίες της παρεμβάσεις το ουκρανικό ζήτημα, περιμένει να δει τι θα πουν οι δανειστές μας πριν εκφράσει με στεντόρεια φωνή την “ανεξάρτητη εξωτερική της πολιτική”.

Την ίδια ώρα οι Γερμανοί, που υποτίθεται ότι έχουν αγριέψει συνεχίζουν να προμηθεύονται με πολύ πιο ευνοϊκούς όρους το φυσικό αέριο από τη Μόσχα, σε σχέση όχι μόνο με εμάς τους ανοιχτοχέρηδες, όπου άλλωστε “λεφτά υπάρχουνε” αλλά και με άλλους εταίρους, που δεν ευτύχησαν να έχουν έναν πρώην καγκελάριο σαν το Σρέντερ, που να ξέρει από καλό παζάρεμα. Αν αυτό σας φαίνεται ως κοινή ευρωπαϊκή πολιτική (εξωτερική, ενεργειακή, οικονομική ή όποια άλλη θέλετε) τότε μάλλον ανήκετε στην κατηγορία εκείνων, που θεωρούν ότι ο Μάκης Χριστοδουλόπουλος θα έπρεπε να είναι τώρα πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου ή ίσως και κάτι παραπάνω.

Οπως αμέτρητες φορές στο παρελθόν, έτσι και τώρα τα εθνικά συμφέροντα θρυμματίζουν τη βιτρίνα των Βρυξελλών, όπου κάποιοι Ευρωπαίοι ηγέτες τοποθετούν ανέμελα και κυρίως ανέξοδα τις εκθέσεις ιδεών τους για “περισσότερη Ευρώπη”. Οταν στο λογαριασμό μπαίνει το εθνικό κόστος, ακόμα και το πρόσκαιρο, τα μεγαλόστομα σχέδια πάνε θερινές διακοπές. Εχει αποδειχτεί αμέτρητες φορές. Στους πολέμους του Ιράκ, στην κρίση της άλλοτε Γιουγκοσλαβίας, στη Λιβύη και στη Συρία, στη στάση απέναντι στην Κίνα και φυσικά στην ξεδοντιασμένη αντίδραση απέναντι στα όσα συμβαίνουν (πάλι) στην Παλαιστίνη.

Το κωμικό της υπόθεσης είναι ότι ακριβώς τώρα, που σε πολλά σημεία του πλανήτη καίνε μεγάλες και μικρότερες φωτιές η ΕΕ ξεκουράζεται και περιμένει να κάνουν τα αυγουστιάτικα μπάνια τους οι Ευρωπαίοι ηγέτες για να “εμπνευστούν” ποιός θα είναι ο καταλληλότερος “υπουργός Εξωτερικών” για την Ευρώπη και ποιός ο νέος ισχυρός πρόεδρος ενός Συμβουλίου (αρχηγών κρατών), που πήρε υποτίθεται το μήνυμα των ευρωεκλογών για την πορεία διάλυσης στην οποία έχει τροχιοδρομήσει σταθερά την τελευταία πενταετία η Ευρωπαϊκή Ενωση. Ας περάσει και ο Αύγουστος και βλέπουμε… Οι Ευρωπαίοι ηγέτες αλείφονται με αντιηλιακά και αξιοποιούν τις δυνατότητες της σύγχρονης τεχνολογίας για να στείλουν μέσω smartphones μηνύματα συμπάθειας σε όσους υποφέρουν ανά τον πλανήτη. Περιορίζονται στην καλύτερη περίπτωση σε κάποιες “χρήσιμες” διαπιστώσεις και ξεμπερδεύουν με την κοινή γνώμη.

Φυσικά και χρειάζεται μια πολιτική απέναντι στην Ουκρανία, που θα της διασφαλίζει μια τρίτη επιλογή ανάμεσα στο “θήραμα του Πούτιν ή επόμενο πειραματόζωο του ΔΝΤ”. Φυσικά και θα μπορούσε η Ευρώπη να αγοράζει ως ένας και μοναδικός πελάτης το φυσικό αέριο από τη Μόσχα. Φυσικά και θα έπρεπε οι χώρες του Νότου να μην νοιώθουν μόνες κι αβοήθητες απέναντι στα κύματα των μεταναστών, που της απλώνουν το χέρι μέσα από μισοβυθισμένες βάρκες ζητώντας βοήθεια. Φυσικά και θα έπρεπε η Ευρώπη να λειτουργήσει ως ένας παίκτης με ένα σχέδιο και πρόταση για τη Μέση Ανατολή. Φυσικά και θα έπρεπε να προχωρήσει με ένα κοινό βηματισμό απέναντι στις “κινέζικες απομιμήσεις”. Αλλά όλα αυτά είναι ωραία για να τα λες προεκλογικά και να τα ξεχνάς, όταν έρχεται η ώρα να μοιράσεις καρέκλες, εμπορικά συμβόλαια και παγκόσμια επιρροή.

* Ο Κώστας Αργυρός είναι δημοσιογράφος. Στις ευρωεκλογές του Μαΐου ήταν υποψήφιος ευρωβουλευτής με το “Ποτάμι”.