Ο φίλος τον Φίλη εν κινδύνοις γιγνώσκει

Τα πολιτικά αντανακλαστικά του κ. Φίλη αναδείχθηκαν μέσα από τις αντιφατικές δηλώσεις περί επιβολής ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση.

Με την ιδιότητα του υπουργού Παιδείας δεν είχε καμία αρμοδιότητα να πάρει θέση για το αν πρέπει ή δεν πρέπει να επιβληθεί φόρος προστιθέμενης αξίας στη μάθηση.

Ωστόσο αναρμοδίως παρενέβη προκαλώντας με τις δηλώσεις του περισσότερο θόρυβο και μεγαλύτερη σύγχυση στους γονείς. Κάποιοι θα πουν ότι ως υπουργός είχε υποχρέωση να πάρει θέση ώστε να βγάλει από τη δύσκολη θέση τον αρμόδιο επί του θέματος υπουργό των Οικονομικών.

Ο φίλος τω φίλω κλπ, κλπ. Θα το δεχόμουν εφόσον οι υπουργοί της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ είχαν και σε άλλες περιπτώσεις επιδείξει αντίστοιχο αίσθημα αλληλεγγύης. Προφανώς ο κ. Φίλης δεν πούλησε εξυπηρέτηση στον κ. Τσακαλώτο, αλλά βγήκε μπροστά προκειμένου να στείλει το μήνυμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ παραμένει ριζοσπαστική αριστερά και ως κυβέρνηση θεωρεί το κράτος πεδίο ταξικής αντιπαράθεσης.

Αλλά κι αν δεχθώ ότι ο κ. Φίλης έχει ανεπτυγμένο το συναίσθημα της αλληλεγγύης, αδυνατώ να αντιληφθώ έναντι ποιου συναδέλφου του πήρε την ευθύνη να ασχοληθεί “επιστημονικά” μ’ ένα μείζον θέμα όπως αυτό της γενοκτονίας των ποντίων. Απ’ ότι γνωρίζω η κοινωνία περίμενε από τον υπουργό Παιδείας να ασχοληθεί με τα δημόσια σχολεία που υπολειτουργούν, με τους αδιόριστους εκπαιδευτικούς και γενικώς με τα θέματα της εκπαιδευτικής κοινότητας. Εκτός αυτού μέχρι να εκφράσει δημοσίως τις “επιστημονικές” απόψεις του ο κ. Φίλης περί “εθνοκάθαρσης” εκείνο ίσως που απασχολούσε τη κοινωνία ήταν αν τα μέτρα οδηγούν σε… “εθνοκάθαρση” ή σε “γενοκτονία”.

Για να σοβαρευθούμε η δήλωση του κ. Φίλη ήταν άστοχη και άσχετη στην παρούσα συγκυρία. Αυτό όμως δεν δίνει σε κανέναν το δικαίωμα  να απαγορεύει τη δημόσια έκφραση μιας άποψης, πολλώ δε μάλλον να τη λογοκρίνει και κατά τρόπο σκοταδιστικό να ορίζει τα όρια του πατριωτισμού.

Μπορεί κανείς να καταδικάσει πολιτικά τον κ. Φίλη αλλά είναι απαράδεκτο με αφορμή μια διαφορετική άποψη να διοργανώνονται συλλαλητήρια και να ακούγονται συνθήματα του τύπου: “αλήτες, προδότες, πολιτικοί” ή εντός του κοινοβουλίου βουλευτές να ζητούν την παραίτηση ενός υπουργού που εξέφρασε-κακώς εκ της θέσης του- μια άποψη στην οποία δεν συμφωνούν. Δεν πρέπει σε καμία περίπτωση μια άστοχη και αψυχολόγητη-αλλά καθ’ όλα σεβαστή- δήλωση, να διχάσει τους Έλληνες σε “πατριώτες” και “προδότες”.

Πέραν, όμως, όλων αυτών ο πρωθυπουργός φέρει μεγάλη ευθύνη για τον τρόπο που συντονίζει τη κυβέρνηση. Έχει συνυπευθυνότητα για όσα συνέβησαν και όσα ενδεχομένως συμβούν. Οφείλει να καταλάβει ότι η κυβέρνηση δεν είναι παρέα φίλων και να θυμίσει-μήπως να θυμηθεί και ο ίδιος;- στους υπουργούς του τη δήλωσή του μετά το πρώτο υπουργικό ότι η δουλειά τους είναι στα υπουργεία και όχι στα τηλεοπτικά studios. Διαφορετικά, όπως λέει και η παροιμία: “Μια αλεπού κουτσονούρα τις θέλει όλες κουτσονούρες”.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος