Η εθνική μας πολυδιάσπαση και η “μικρή ΔΕΗ”

Κάποιοι κάνουν λόγο για “νέο εθνικό διχασμό”. Επίκαιρος όρος, μιας και πλησιάζουμε στην επέτειο από τη συμπλήρωση 100 χρόνων από τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Εν έτει 2014, δεν υπάρχει κανένας εθνικός διχασμός. Υπάρχει εθνική πολυδιάσπαση. Το παράδειγμα της “μικρής ΔΕΗ” αποκαλύπτει την έλλειψη συνεννόησης στους κόλπους της αντιπολίτευσης που αυτή τη στιγμή εκπροσωπεί το πλειοψηφικό κομμάτι του εκλογικού σώματος.

Κάθε κόμμα και μια πρόταση για δημοψήφισμα, κάθε ανεξάρτητη ομάδα το ίδιο. Το νομοσχέδιο που αφορά την ιδιωτικοποίηση του 30% και αφορά ένα κοινωνικό αγαθό (όσο κι αν χτυπιέται ο κάθε Ταμήλος για το αντίθετο) θα έπρεπε να συσπειρώσει τις δυνάμεις που ασκούν πολιτικό έλεγχο και αντίλογο προς όφελος του συνόλου που εκπροσωπούν.

Προσοχή. Δεν κάνω λόγο για σύμπραξη στη βάση μιας ελάχιστης ιδεολογικής βάσης. Μιλάω για μια εργαλειακή, κοινή δράση που θα έπρεπε να ενεργοποιείται συγκυριακά, ανάλογα με το διακύβευμα.

Αυτή τη στιγμή, στη Βουλή υπάρχουν πέντε πόλοι αντιπολίτευσης. Η αξιωματική του ΣΥΡΙΖΑ, το ΚΚΕ, η ΔΗΜΑΡ, οι ΑΝ. ΕΛ., και οι άλλοι ανεξάρτητοι, οι ανεξάρτητοι βουλευτές. Υπάρχει και η Χρυσή Αυγή αλλά αυτή ορθώς έχει απομονωθεί. Δεν θα το αναλύσουμε το γιατί εδώ.

Τα “κουκιά” των βουλευτών που καταψηφίζουν, χωρίς τη Χ.Α.:

ΣΥΡΙΖΑ 71, ΚΚΕ 12, ΑΝ.ΕΛ. 13, ανεξάρτητοι 15, και από τη ΔΗΜΑΡ τουλάχιστον 10 από τους 13.

Ξεπερνούν δηλαδή τους 120 που απαιτούνται για να πάμε σε σύγκλιση της Ολομέλειας. Υπενθυμίζεται ότι για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να υπάρχει υπογεγραμμένη πρόταση από τα 2/5 της Βουλής.

Το συγκριτικό πλεονέκτημα της ΝΔ, που στην ουσία ασκεί την κυβερνητική πολιτική, είναι ότι ακόμα και τώρα καταφέρνει να συσπειρώνει αρκετά καλά το πιο “συντηρητικό” κομμάτι των ψηφοφόρων, εκείνων της δεξιάς και της κεντροδεξιάς. Δεν έχει λαϊκή εντολή, σύμφωνοι, έχει όμως λιγότερες διαρροές βουλευτών. Και έχει και το ΠΑΣΟΚ που εκμεταλλεύεται την Ελιά της κεντροαριστεράς.

Όλα αυτά, εν μέσω καλοκαιριού, που η δικομματική φροντίζει να περάσει όλα τα νομοσχέδια στο θερινό τμήμα της Βουλής. Ανοιχτά καταστήματα τις Κυριακές, φυλακές υψίστης ασφαλείας, “μικρή ΔΕΗ”. Και έρχονται κι άλλα.

Αν και όποτε ο ΣΥΡΙΖΑ γίνει κυβέρνηση, θα πρέπει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα. Το κακό μέχρι τότε συνεχίζεται και κλιμακώνεται.

Σε ότι αφορά τώρα, τα επίκαιρα. Η Κουμουνδούρου κατέβασε πρόταση για δημοψήφισμα για να ανακόψει την υπερψήφιση της τροπολογίας για τη ΔΕΗ. Είχε δικαίωμα να το κάνει, ορθά κινήθηκε. Θεωρεί ότι το κέρδος είναι πως τάραξε τα νερά με την κίνηση αυτή και ανάγκασε και τους υπόλοιπους να κατεβάσουν τις δικές τους προτάσεις. Μισό κέρδος, στο επίπεδο των εντυπώσεων, μόνο.

Το ΚΚΕ αντέδρασε αρχικά θετικά στην πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά μετά κινήθηκε ξέχωρα, διατυπώνοντας ενστάσεις. Αναμενόμενο. Κρατάει χρόνια αυτή η μάχη και θα συνεχιστεί.

Η ΔΗΜΑΡ ακόμα ψάχνει την πολιτική της υπευθυνότητα (ανέκδοτο) και οι υπόλοιποι προσπαθούν να πιαστούν από τα μυαλά του διπλανού για να μην πνιγούν. Γιατί βουλιάζουν.

Τι δε βλέπουν όμως όλοι οι παραπάνω; Αν και βλέπουν τον κοινό εχθρό, δεν βλέπουν το κοινό τους κέρδος. Μια συνολική πρόταση, πλαισιωμένη σε ένα επίπεδο σύμπραξης για το δημοψήφισμα, θα έσκαγε σαν βόμβα στην κοινή γνώμη και η κοινωνία θα αντιδρούσε θετικά. Και θα ανάγκαζε την κυβέρνηση να ξεροβήξει, να ιδρώσει, να αισθανθεί αμήχανα και να υπαναχωρήσει σε δημοψήφισμα. Αλλά η πολυδιάσπαση, νίκησε και πάλι. Ποιος έχει τη μεγαλύτερη ευθύνη; Δεν έχει και πολύ σημασία. Σημασία έχει ότι οι κομματικές ανακοινώσεις που βγήκαν αμέσως μετά τις πολλαπλές προτάσεις, επικεντρώθηκαν στο “ποιος κέρδισε στις εντυπώσεις” και ποιος αντέδρασε πρώτος.

Σύμφωνοι, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει δίκιο να λέει ότι χρονικά προηγείται, παρόλα αυτά θα έπρεπε να προσπαθήσει περισσότερο στο πλαίσιο ενδυνάμωσης της εναλλακτικής του. Εν προκειμένω, κάποιος έπρεπε να υποχωρήσει, ίσως ο λιγότερο δογματικός.

Δεδομένου μάλιστα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ γνωρίζει πως αυτή η κυβέρνηση καταπατά κάθε συνταγματικότητα, είτε όταν αυτή ελέγχεται από το Συμβούλιο της Επικρατείας και παρακάμπτεται, είτε όταν η Συγγρού αποφασίζει και διατάζει πως οι πέντε διαφορετικές προτάσεις δημοψηφίσματος, δεν μπορούν να εκληφθούν ως μία, κοινής αντίθεσης, συναθροισμένη για να υπογραφεί από περισσότερους από 120 βουλευτές.

Γιατί είπαμε. Αυτή η κυβέρνηση, συσπειρώνει ακόμα τους βουλευτές που θέλει και κρατάει ακόμα το μαχαίρι. Τι έχει μείνει από το πεπόνι; Λίγα. Αλλά θα τα φάει και αυτά τα λίγα για να τα προσφέρει στον αφέντη της, όσο προλαβαίνει. Όπου αφέντης = Τρόικα.

*Ο Χρήστος Δεμέτης είναι δημοσιογράφος. Σπούδασε Επικοινωνία και ΜΜΕ στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών όπου και ολοκλήρωσε το Πρόγραμμα Μεταπτυχιακών Σπουδών, “Πολιτισμικές Σπουδές και Ανθρώπινη Επικοινωνία”. Εργάστηκε στον Όμιλο του Πηγάσου. Από τον Μάιο του 2012 βρίσκεται στην 24 Media και αρθρογραφεί στο NEWS247.