Κεντροαριστερά: Χαμένοι στη μετάφραση

Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε;

Εάν θεωρήσουμε ότι η κοινωνία είναι ο «γιαλός» και τα πολιτικά κόμματα το «καράβι», τότε σίγουρα στραβά αρμενίζουμε..

Εάν αφήσουμε στην άκρη τις πρώτου επιπέδου αναγνώσεις των δημοσκοπήσεων – που εστιάζουν στο ποιος είναι πρώτος, με πόση διαφορά και ποια τα μερίδια της πίτας για τους μικρότερους -και κοιτάξουμε λίγο περισσότερο σε βάθος, τα ευρήματα είναι συγκλονιστικά. Τελευταίο παράδειγμα η δημοσκόπηση της Alco (για το Πρώτο Θέμα):

-Περίπου το 40% των ερωτώμενων δεν επιλέγει κανένα κόμμα.

-Το κυβερνητικό μπλοκ ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ συγκεντρώνει αθροιστικά 19, 5% (17,3 ΣΥΡΙΖΑ, 2,2 ΑΝΕΛ) από το 60% εκείνων που δηλώνουν προτίμηση σε κάποιο κόμμα! Αν τους αναγάγουμε στο σύνολο, τα κόμματα της συγκυβέρνησης επιλέγονται από το 12% των ερωτηθέντων!

-Για τη ΝΔ, η οποία μάλιστα έχει και νέο αρχηγό, τα πράγματα δεν είναι πολύ καλύτερα. Αν και πρώτη, δεν εμφανίζει καμία δυναμική με το 21,1% που συγκεντρώνει.

-Χρυσή Αυγή και ΚΚΕ διατηρούν τις δυνάμεις τους, με 6,1 και 5% αντιστοίχως. Κι από κει και μετά, ο απόλυτος κατακερματισμός:  Δημοκρατική Συμπαράταξη 3,6%, Ένωση Κεντρώων 2,6%, ΑΝΕΛ 2,2%, ΛΑΕ 2,2% και Ποτάμι 1,8%!!

Εάν αποκωδικοποιήσουμε τα ευρήματα, τα συμπεράσματα είναι αποκαρδιωτικά για τα κόμματα αλλά και επικίνδυνα για τις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις, καθώς η διαπιστωμένη και διευρυνόμενη απαξίωση του πολιτικού συστήματος, όσο δεν φαίνεται διέξοδος, μπορεί να οδηγήσει σε ακραίες ή και μηδενιστικές συμπεριφορές.

Σε ό,τι αφορά τη Νέα Δημοκρατία, αν και είναι ακόμα νωρίς για εκτιμήσεις, τα μέχρι τώρα δείγματα γραφής υπό τη νέα της ηγεσία δεν δείχνουν να επιβεβαιώνουν τις προσδοκίες για ένα σύγχρονο μεταρρυθμιστικό ευρωπαϊκό κόμμα στο χώρο της κεντροδεξιάς.

Θα περίμενε κανείς ότι το στοιχείο αυτό θα λειτουργούσε ως ένα ακόμη κίνητρο για τις δυνάμεις και τα κόμματα του προοδευτικού μεταρρυθμιστικού χώρου, πλήρως κατακερματισμένου και συρρικνούμενου σύμφωνα και με τη δημοσκόπηση, να βγουν από τις αδιέξοδες περιχαρακώσεις τους, να βάλουν στην άκρη τους κομματικούς ή προσωπικούς εγωϊσμούς  και να προχωρήσουν σε μια ειλικρινή  προσπάθεια συνεννόησης και ανασύνταξης δυνάμεων, με πολιτικούς όρους.

Σε τελευταία ανάλυση, μόνο μέσα από μια τέτοια προσπάθεια θα μπορούσε να επιχειρηθεί η διαμόρφωση μιας αξιόπιστης εναλλακτικής πρότασης διακυβέρνησης για τη χώρα, που υποτίθεται ότι είναι –και έτσι πρέπει να είναι-το βασικό ζητούμενο αυτή τη στιγμή.

Οι ατέρμονες θεωρητικές συζητήσεις γύρω από το τι είναι προοδευτικό κέντρο και πώς ορίζεται και οριοθετείται η σύγχρονη κεντροαριστερά αναπαράγουν μια αδιέξοδη εσωστρέφεια και δεν απασχολούν την κοινωνία. Όπως δεν την απασχολεί καθόλου ούτε πρόκειται να την κινητοποιήσει η οποιαδήποτε διαδικαστική συζήτηση για το εάν θα συγκληθεί προγραμματική συνδιάσκεψη, ιδρυτικό συνέδριο ή κοινοβούλιο του Κέντρου, εάν θα μετάσχουν νέοι ή παλιοί, λιγότερο η περισσότερο  επώνυμα στελέχη,  ισότιμα ή αναλογικά.  

Οι πολίτες, που σήμερα αποστρέφονται την πολιτική, που σε συντριπτικά νούμερα δεν επιλέγουν καν κόμμα όταν ερωτώνται από τους δημοσκόπους, που δηλώνουν με συντριπτικά νούμερα απογοητευμένοι κι απαισιόδοξοι για το μέλλον τους και το μέλλον της χώρας, θέλουν ένα άλλο πολιτικό υπόδειγμα, θέλουν να δουν πρωτοβουλίες που στην πράξη να βάζουν σε δεύτερη μοίρα τον κομματικό  πατριωτισμό και στην πρώτη γραμμή την προσπάθεια για σύγκλιση και συνεννόηση που είναι αναγκαία για να πάει μπροστά η χώρα. Θέλουν μια συνολική εναλλακτική προοδευτική πρόταση διακυβέρνησης. Εάν τα κόμματα και οι δυνάμεις του μεσαίου χώρου αντιληφθούν το διακύβευμα έχουν τις προϋποθέσεις να  διαμορφώσουν μια τέτοια εναλλακτική πρόταση και μάλιστα να την παλέψουν με μεγάλες αξιώσεις στις επόμενες εκλογές. Διαφορετικά, μπορούν να συνεχίσουν να προσποιούνται ότι δεν απορρίπτουν τον διάλογο κι ότι επιθυμούν τη συνεννόηση, ενώ στην πραγματικότητα επιδίδονται απλώς σε παιχνίδια εντυπώσεων επιλέγοντας να κερδίζουν χρόνο. Παρακολουθώντας πώς εξελίσσονται τα πράγματα τόσο στο ΣΥΡΙΖΑ όσο και στη ΝΔ και πώς οι εξελίξεις αυτές επηρεάζουν τον συσχετισμό δυνάμεων στο  εσωτερικό τους. Ο χρόνος όμως, όπως δείχνουν οι δημοσκοπήσεις αλλά και η πορεία της χώρας συνεχώς προς το χειρότερο, δεν δουλεύει προς το συμφέρον κανενός. Επιλέγοντας το «καλύτερα πρώτος στο χωριό παρά δεύτερος στην πόλη», υπάρχει σοβαρός κίνδυνος κάποιοι τουλάχιστον να χάσουν και το χωριό και την πόλη. Και να καταλήξουν στο  τέλος κάποιοι να είναι τσόντα στη ΝΔ και κάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ. Σε βάρος των ίδιων, κυρίως όμως σε βάρος της χώρας…

 H Άννυ Ποδηματά είναι δημοσιογράφος, πρώην ευρωβουλευτής και πρώην Αντιπρόεδρος του ΕΚ.