Κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν

Ό,τι δεν ανανεώνεται πεθαίνει και μετά θάνατον εκείνο που απομένει είναι οι αναμνήσεις και κάποιοι τεθλιμμένοι συγγενείς, που κι αυτοί με την πάροδο του χρόνου(πανδαμάτωρ γαρ) συνηθίζουν την απώλεια. Η ζωή συνεχίζεται κι αυτό ισχύει και στην πολιτική. Κυρίως στην πολιτική. Αυτονόητα πράγματα τα οποία όμως οι κομματικές ηγεσίες παραγνωρίζουν προκειμένου να ικανοποιήσουν βραχυπρόθεσμους στόχους και προσωπικές φιλοδοξίες, πολλές φορές μάλιστα σε πείσμα του νόμου της βαρύτητας. Η άρνηση της πραγματικότητας, με την ταυτόχρονη κατασκευή μιας άλλης παράλληλης πραγματικότητας, είναι μια μέθοδος στην οποία συχνά καταφεύγουν οι ηγεσίες πιστεύοντας ότι έτσι θα ξορκίσουν το αναπόφευκτο.

Η Κεντροαριστερά  οδεύει προς την ανασυγκρότηση της στην οποία πιθανότατα θα αποτυπωθεί  το μάταιο, η Κεντροδεξιά ελπίζει ότι το συνέδριο αρχών και θέσεων θα ξαναβρεί το λαϊκό χαρακτήρα της, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ εισέρχεται στον δικό του κύκλο της μετεξέλιξης του. Εν τω μεταξύ και ενώ κυοφορούνται αλλαγές που προς το παρόν δεν είναι ορατές, τα κόμματα στο σύνολό τους πορεύονται με αντιλήψεις και στερεότυπα που δεν ανταποκρίνονται στις επιθυμίες  του εκλογικού σώματος. Πέραν αυτού η μετατόπιση του πολιτικού τοπίου-που δεν σημαίνει απαραίτητα και τη μετατόπιση του εκλογικού σώματος αριστερότερα ή δεξιότερα- αλλάζει τα δεδομένα βάσει των οποίων λειτουργούσαν οι πολιτικοί σχηματισμοί. 

Στην προκειμένη περίπτωση ενώ η χώρα είναι κυριολεκτικά στον αέρα, τόσο η Κεντροαριστερά όσο και η Κεντροδεξιά έχουν χάσει τον προσανατολισμό τους και κινούνται στην αντίθετη κατεύθυνση από εκείνη στην οποία κινείται η κοινωνία. Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι προφανές ότι αδυνατεί να κατανοήσει  ότι το τελευταίο που απασχολεί τους αγρίως και ανηλεώς φορολογηθέντες πολίτες, είναι αν η κυβέρνηση ψηφίζει «κλαίουσα» τα μέτρα και «δακρύζει» από συγκίνηση γιατί βγαίνει η χώρα από τα μνημόνια και εισέρχεται σε γραμμή πιστοληπτικής ικανότητας. Αν και ένα τέταρτο μνημόνιο, το οποίο ενδεχομένως να έρθει «μεταμφιεσμένο» δεν πρέπει να αποκλεισθεί. Συνεπώς το ενδιαφέρον της συντριπτικής πλειονότητας των πολιτών εστιάζεται στην επόμενη ημέρα και όχι στην προηγούμενη. Και δυστυχώς το πολιτικό σύστημα έχει μείνει στην προηγούμενη.

Κι ενώ, είτε έτσι είτε αλλιώς, ο κύκλος των μνημονίων θα κλείσει, όπως έκλεισε στις εκλογές του 2012 και στις εκλογές του Ιανουαρίου του 2015 ο κύκλος της μεταπολίτευσης χωρίς να πάρει κανείς μυρωδιά, ανοίγει ένας καινούριος κύκλος που αφορά την ανασύνθεση του πολιτικού συστήματος. Είναι θέμα χρόνου-και όπως φαίνεται αυτό θα συντελεσθεί με εκλογές αργά ή γρήγορα- και η τυπική ληξιαρχική πράξη που θα επισημοποιήσει τη μετεξέλιξή  τους.

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος.