Εκλογή νέου προέδρου ΝΔ: Ανάκτηση επαφής με την κοινωνία ή αρχή του τέλους;

Η θριαμβευτική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ στις πρόσφατες εθνικές εκλογές επιτάχυνε τις εσωκομματικές διαδικασίες στο κόμμα της μείζονος αντιπολίτευσης. Η τέταρτη συναπτή (εάν συνυπολογίσουμε και τις Ευρωεκλογές του 2014) νίκη του Αλέξη Τσίπρα (η οποία ήταν, εν πολλοίς, προσωπική) άνοιξε τον ασκό του Αιόλου στη Ν.Δ. και έφερε στο προσκήνιο προσωπικές φιλοδοξίες, που έμεναν ανείπωτες υπό το όνειρο της «αριστερής παρένθεσης» και κόντρες, που επώαζαν επί μακρόν, πλην όμως δεν είχαν εκφρασθεί ανοικτά υπό το «φόβο» των πρόωρων εκλογών.

Ο μεταβατικός/προσωρινός Πρόεδρος, Βαγγέλης Μειμαράκης, αποφάσισε να εκκινήσει άμεσα τις διαδικασίες εκλογής νέου Προέδρου και τα διάφορα στρατόπεδα (που είχαν από καιρό το όπλο «παρά πόδα») άρχισαν τις ζυμώσεις. Πολλοί ανέμεναν (και δικαιολογημένα) ότι η άμεση ενεργοποίηση των καταστατικών διαδικασιών για την εκλογή του νέου Προέδρου θα δρούσε καταπραϋντικά για το κόμμα, εν είδει βαλβίδας αποσυμπίεσης. Φευ! Οι εν εξελίξει (προπαρασκευαστικές ή –μήπως- ουσιαστικές??) διεργασίες, εντούτοις, τους διαψεύδουν πανηγυρικά!

Οι 4 (αμφιβάλλω εάν θα μείνουν τόσοι μέχρι το τέλος) υποψήφιοι Πρόεδροι της Ν.Δ. προέρχονται από (και καλύπτουν σχεδόν) όλο το φάσμα της λεγόμενης κεντροδεξιάς. Άλλος με περισσότερο κεντρώο και φιλελεύθερο προφίλ, άλλος «πιο δεξιός», άλλος ανήκον στη «λαϊκή δεξιά». Διαφορετικών «ηλικιακών ταχυτήτων», με ουσιωδώς αποκλίνουσες νοοτροπίες, καταβολές και παραστάσεις. Έκαστος «ζυμώθηκε» με το στελεχιακό δυναμικό του κόμματος, μέτρησε τις δυνάμεις του και, αφού συγκέντρωσε τον απαραίτητο αριθμό υπογραφών (το γεγονός –βέβαια- ότι κάποιο κλειστό κονκλάβιο έχει –καταστατικά- την εξουσία να υπαγορεύει ή απαγορεύει κάποια υποψηφιότητα ενσαρκώνει το ακριβές αντίθετο από αυτό που –υποτίθεται- ότι επιχειρείται να συντελεσθεί, ήτοι το άνοιγμα στην κοινωνία, αλλά αυτό είναι ένα άλλο (σημαντικότατο) ζήτημα), κατέρχεται στη μάχη. Πού είναι, λοιπόν, το πρόβλημα και εμφανίζεται (επί του παρόντος, μόνο μέσω διαρροών) αυτή η απεχθέστατη εικόνα του κόμματος?

Όσα λαμβάνουν χώρα στην Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή της Ν.Δ. καταδεικνύουν εικόνα διάλυσης και αποξενώνουν ακόμα περισσότερο την (ήδη απομακρυσμένη) κοινωνία από το κόμμα. Η αίσθηση ότι η εκλογή θα παιχθεί επί της διαδικασίας και όχι επί της ουσίας, πίσω από κλειστές πόρτες και όχι με ανοικτές διαδικασίες και με την πλατειά συμμετοχή των πολιτών (και όχι απαραίτητα μόνο των «φακελωμένων» νεοδημοκρατών) είναι η μεγαλύτερη ζημιά για το ήδη πολύπαθο κόμμα. Δεν ξέρω εάν οι προσδοκίες των –εν ευρεία εννοία- συμμετεχόντων στη διαδικασία εκλογής του νέου Προέδρου εξαντλούνται στο να αναδειχθεί νικητής ο υποψήφιος της αρεσκείας τους, το σίγουρο είναι, όμως, ότι, εάν συνεχιστεί αυτή η εικόνα σήψης και ευτελισμού, ο όποιος νικητής θα έχει να διαχειριστεί ένα μικρό –πλέον- κόμμα, χωρίς την παραμικρή προοπτική κυβερνησιμότητας, απλά έναν (αισθητά αποδυναμωμένο) κομματικό στρατό. Και (αποδείχθηκε περίτρανα ότι) οι εκλογές δεν κερδίζονται (τουλάχιστον πια) από κομματικούς στρατούς. Με πρωτοφανούς έντασης κοινωνικά προβλήματα, με τη σοβούσα οικονομική κρίση να έχει διαλύσει τον παραγωγικό ιστό της χώρας και την ανεργία να πλήττει το 50% του νέου (ηλικιακά) ανθρώπινου δυναμικού, η κεντροδεξιά παράταξη χρειάζεται περισσότερο από ποτέ να επανεκκινήσει το διάλογο με τους πολίτες, να δομήσει νέο αξιόπιστο δίαυλο επικοινωνίας με την κοινωνία και να αναδίδει άρωμα εξωστρέφειας και δημιουργικότητας. Αυτό, δε, δεν αποτελεί μόνο κομματικό μονόδρομο, αλλά και αναγκαίο πολιτικό καλό για την ίδια τη χώρα, η οποία έχει ανάγκη, τώρα όσο ποτέ, μια στιβαρή μείζονα αντιπολίτευση, υπεύθυνη, πανταχού παρούσα και ελέγχουσα, έτοιμη να αντιταχθεί στα άσχημα και άδικα, αρωγό για τα δύσκολα και αναγκαία. Μια αντιπολίτευση έτοιμη να κυβερνήσει, εάν οι νυν κυβερνώντες αποτύχουν στο (εξ ορισμού δύσκολο) έργο τους. Αυτό το τελευταίο πρέπει να έχουν κατά νου οι παροικούντες τη Συγγρού και όχι τους παραγοντισμούς και την επίδειξη μικροκομματικής ψευτομαγκιάς. Διότι φαίνεται να έχουν χάσει τελείως την επαφή τους με την πραγματικότητα και την κοινωνία. Και –κυρίως- διότι πρέπει να καταλάβουν ότι ο ιδεολογικός χώρος της κεντροδεξιάς δεν τους ανήκει κατά κυριότητα!

* Ο Χρήστος Ι. Θεοδωρόπουλος, είναι δικηγόρος, LL.M., Μ.Δ.Ε., Αντιπρόεδρος Ένωσης Ασκούμενων και Νέων Δικηγόρων Αθηνών