Κυβέρνηση διπολικής διαταραχής

Τα τζιτζίκια και το θερμόμετρο- συνδυασμός που έχει κοινό παρανομαστή τη ζέστη- δεν πτόησαν τον πρωθυπουργό προκειμένου να μεταθέσει χρονικά τις προτάσεις του για την αναθεώρηση του Συντάγματος. Υπό μια έννοια ίσως να σκέφθηκε ότι, μια ψυχή που είναι να βγει, τι σημασία έχει αν θα βγει Σάββατο ή το πρωί της Κυριακής. Απ’ την άλλη οι υψηλές θερμοκρασίες ευνοούν τέτοιου είδους εξαγγελίες, όταν μάλιστα η πλειονότητα των φορολογουμένων “καίγονται” στη κυριολεξία να ανταποκριθούν στις αυξημένες φορολογικές τους υποχρεώσεις. Οπότε δεν τους καίγεται καρφάκι αν η εκλογή ΠτΔ θα γίνεται απευθείας απ’ το λαό, ή δια μέσου παρακαμπτηρίου εφόσον μετά από δύο συνεδριάσεις της βουλής δεν βγει “λευκός καπνός”. Είναι ευκρινές ότι η κυβέρνηση εμφανίζει πρόδρομα συμπτώματα διπολικής διαταραχής. Και θα σας εξηγήσω ευθύς αμέσως τι εννοώ.

Κατ’ αρχάς η κυβέρνηση δεν φαίνεται να κατανοεί το εύρος του αποτυπώματος της στα πολιτικά πράγματα. Επιπλέον, και παρά τις συνεχείς επισημάνσεις του πρωθυπουργού περί του αντιθέτου, τα περισσότερα στελέχη της επιμένουν να ερμηνεύουν λανθασμένα τη λαϊκή εντολή. Θεωρούν ότι οι πολίτες τους εμπιστεύτηκαν να εφαρμόσουν ένα μοντέλο “μετά- κομμουνιστικής” αντίληψης στη διακυβέρνηση της χώρας. Δηλαδή, εντός μιας πενταετίας όλοι όσοι ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ ερωτεύτηκαν μετά πάθους τη δογματικότητα των ιδεωδών του και έδωσαν τριάντα μονάδες επιπλέον της πραγματικής του δύναμης σ’ ένα ιδεολογικό αφήγημα που μόλις και μετά βίας ξεπερνούσε το 5%. Προφανώς δεν είναι έτσι, έστω κι αν έτσι νομίζουν κάποιοι υπουργοί τύπου Πολάκη και βουλευτές στυλ Αυλωνίτου.

Παρά το γεγονός ότι ορισμένοι στη κυβέρνηση, προεξάρχοντος του πρωθυπουργού, έχουν αρχίσει να αποκτούν επαφή με την πραγματικότητα, η επικρατούσα αντίληψη υποδηλώνει την αδυναμία κατανόησης του νοσηρού της κατάστασης. Επιπροσθέτως, περιορισμένη κριτική ικανότητα, που επηρεάζει την επαφή των περισσοτέρων εξ αυτών με την πραγματικότητα. Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι σχέσεις των… ultras με τον πραγματιστή επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ. Απ’ τη μια ο κ. Δρίτσας και από την άλλη ο κ. Σκουρλέτης. Ο πρώτος λίγο έλειψε να τινάξει στον αέρα τη συμφωνία με τη Cosco, ενώ ο δεύτερος κάλεσε τον κ. Πιτσιόρλα να “κάτσει στα αυγά του”(;) και του συνέστησε να μη μπαίνει “σε άλλα χωράφια”! Το… “αμάρτημα” του επικεφαλής του ΤΑΙΠΕΔ- που αποτελεί προσωπική επιλογή του κ. Τσίπρα- είναι ότι τρέχει να μαζέψει τα ασυμμάζευτα και να φέρει εις πέρας μεταρρυθμίσεις που η μη υλοποίηση τους επιβαρύνει με δυσβάστακτους φόρους όλους τους Έλληνες.

Η περίπτωση του κ. Πιτσιόρλα είναι μια από τις πολλές περιπτώσεις σύγκρουσης του “βαθέως” διπολικού ΣΥΡΙΖΑ με την πραγματικότητα. Καταδεικνύει την αδυναμία της κυβέρνησης να εφαρμόσει το αυτονόητο, όπως τουλάχιστον το αντιλαμβάνεται ο κάθε λογικός άνθρωπος σ’ αυτή τη χώρα. Δηλαδή, να προχωρήσουν οι ιδιωτικοποιήσεις και να εκσυγχρονισθεί η νομοθεσία ώστε η κυβερνητική ανευθυνότητα και η υποκρισία να μη βρίσκουν άλλοθι σε ξεπερασμένους νόμους που αποτελούν τροχοπέδη στην ανάπτυξη. Την ώρα που έπρεπε να υπάρχουν κίνητρα σε όλα τα επίπεδα για την ανάπτυξη- χωρίς να απεμπολούνται τα θεμελιώδη εργασιακά δικαιώματα- μέσα από ένα ευρύτερο εθνικό σχέδιο με τη συμμετοχή κομμάτων, κοινωνικών φορέων και επιχειρηματιών, την ίδια ώρα γραφικοί και εκτός τόπου κυβερνητικοί παράγοντες υπονομεύουν τη μοναδική περίπτωση διαφυγής που τους έχει απομείνει ώστε η δική τους κατάρρευση να μη συμπαρασύρει την Ελλάδα.

Φρονώ ότι ο κ. Τσίπρας, γνώστης της νοσηρότητας από την οποία πάσχει το κυβερνητικό σχήμα και πολλοί εκ των εγκεφάλων που μετέχουν σ’ αυτό, δεν έχει τα περιθώρια να διαιτητεύει σφυρίζοντας αδιάφορα. Τα επικοινωνιακά τρικ, τύπου απλής αναλογικής και αναθεώρησης του Συντάγματος(ούτε τη διάταξη που επιτρέπει την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων δεν τολμούν να αγγίξουν) δεν θα ανοίξουν τις αγορές, δεν θα φέρουν ανάπτυξη και νέες θέσεις εργασίας, ενώ οι πολίτες δεν θα βοηθηθούν προκειμένου να βγουν από τις σημερινές συνθήκες φτώχιας που περιήλθαν εξαιτίας των Μνημονίων. Σε τελευταία ανάλυση από τα Μνημόνια δεν θα μας βγάλει ο ανόητος βερμπαλισμός και η υποκρισία των υπουργών, αλλά η αύξηση του πλούτου η οποία προϋποθέτει το άνοιγμα των αγορών από ανοιχτά μυαλά. Εν προκειμένω η υποχρέωση του κ. Τσίπρα είναι να βρει τα ανοιχτά μυαλά αντί να ενθαρρύνει με τη στάση του το δογματισμό και την ιδεοληψία των υπαρχόντων “κλειστών μυαλών” που έχουν μείνει στην εποχή της “κομμουνιστικής επαναθεμελίωσης”.    

*Ο Χάρης Παυλίδης είναι δημοσιογράφος.